Delen is helen (II)

Met frisse tegenzin ging ik de ruimte in waar het lotgenotencontact zou plaatsvinden. Ik ben gaan zitten en heb eerst eens even rondgekeken en geluisterd. En eerlijk is eerlijk, wat was ik verbaasd! De groep bestond uit moedige, grappige, mooie vrouwen die daar ook met gemengde gevoelens zaten. We merkten al snel dat we zoveel gemeen hadden. Het was soms zo moeilijk om aan mijn dierbaren uit te leggen wat ik had ervaren en hoe ik me daarbij had gevoeld. Bij deze mensen kon je alles zeggen en ze hadden aan een half woord genoeg. We begrepen elkaar en dat voelde zo goed! Het bleef dus niet bij die ene eerste bijeenkomst. We belden of mailden met elkaar met vragen over klachten en dan bleek vaak dat een van ons daar een antwoord op had, omdat zij het al aan de arts had gevraagd. Dat betekende dus ook minder bezoeken aan of telefoontjes met het ziekenhuis. Een fijne bijkomstigheid.

Het waren soms emotioneel zware bijeenkomsten, afgewisseld met veel humor. Dat klinkt misschien gek, maar het was soms zo’n opluchting om keihard te kunnen lachen om je eigen leed. Gegierd hebben we om de klunzige reacties van sommige mensen die onwetend of gewoon onhandig waren. Collectief boos waren wanneer er een van ons door een werkgever was laten vallen. We waren verdrietig voor elkaar en onze naasten, omdat ons leven zo was veranderd.

Na de officiële bijeenkomsten in het ziekenhuis bleef er een vriendinnengroep over van vijf vrouwen. We hadden nog steeds gesprekken over de ziekteperiode, maar daar kwam steeds meer gespreksstof bij. Onze werelden werden weer groter, dus ging het over werk, kinderen, relaties en hoe we onze weg terug vochten naar het ‘normale leven’. We begonnen van elkaar te houden (dus toch grouphugs!). We gaven ons groepje de geuzennaam ‘Kankerclub’ en deelden foute tumorhumor: in een vol restaurant allemaal de rits van je broek opentrekken om je litteken te laten zien, om je plots te beseffen dat dat misschien niet helemaal een geschikte omgeving was om dat te doen. Wat hebben we gelachen. Gelukkig maar, want dat lachen maakte het het af en toe een beetje luchtiger.

Waar ik in eerste instantie bang voor was gebeurde. Na anderhalf jaar bleek dat een lotgenote, en inmiddels lieve vriendin, niet meer beter zou worden. Zij overleed in april 2009, 42 jaar oud, moeder van twee kleine kinderen. Zo oneerlijk en verdrietig... We hebben haar in haar laatste maanden regelmatig bezocht en hele bijzondere gesprekken gehad. We zaten allemaal rond haar bed in haar laatste uren.

Nog steeds komen we bij elkaar. Nu met zijn vieren. We praten over onze lieve lotgenote die ons is ontvallen. Dan is er weer even onbegrip, boosheid, verdriet... Daarna gaat het over het leven, we verbazen ons nog steeds over wat er allemaal met ons is gebeurd, na de diagnose kanker en in de periode daarna, en tellen onze zegeningen. We zijn rijk omdat we elkaar hebben. We hebben elkaar door donkere dagen heen geholpen. We waren elkaars klankbord in vele lastige momenten. En dan te beseffen dat ik ze bijna niet had gekend. Ik ben dankbaar dat ik deze bijzondere vrouwen heb leren kennen en durf te zeggen dat het contact met hen heel belangrijk is geweest in mijn genezingsproces.

Voor mij geldt: Delen is helen. Dat is precies waarom ik enthousiast ben over deze website. Het is nu een stuk eenvoudiger om lotgenoten te vinden en om met elkaar ervaringen uit te wisselen. Daarom ga ik straks weer even een paar blogposts en discussies lezen om te lezen hoe het met je gaat. Of laat hieronder even een berichtje achter...

Liefs!