Emmers vol tranen

‘Maar Sandra’, zei de therapeute, ‘voel je je dan schuldig naar je kinderen toe omdat je er niet voor ze kon zijn?’ Ik voelde de tranen opwellen. Wat volgde was een gevecht tussen mijn hoofd dat zei dat ik niet mocht huilen en het verdriet dat diep uit mijn lijf leek te komen. Op een moment als dit wonnen mijn tranen altijd met een hele grote voorsprong. Zodra het gesprek ging over de kanker in relatie tot mijn kinderen, mijn ouders, of mijn broers en zussen kwamen de tranen. Ik kon het niet helpen. Het was alsof er tegen een emmer vol tranen werd aangeschopt. Als die eenmaal begon met overstromen leek het niet meer te stoppen. Daar zat een pijn waar ik iets mee moest. Tijd om daar iets aan te doen, vond ik.
 

Schuldgevoel

Het was schuldgevoel wat mij dwars zat. Diep van binnen voelde ik me schuldig over het ziek zijn en hoe ik ermee om was gegaan. In eerste instantie omdat ik er een jaar lang niet voor mijn kinderen had kunnen zijn. Maar ook omdat ik daarna, in de fase van weer opkrabbelen, zo op mezelf gefocust was geweest en daardoor minder aandacht voor de kinderen had gehad. Ik voelde me ook schuldig over het verdriet van mijn vader en van mijn broers en zussen. We houden nu eenmaal veel van elkaar en ik wist dat ze het er heel moeilijk mee hadden gehad.
 

De therapie

De therapeute stelde voor om EMDR therapie toe te passen. Nadat ik eerst thuis over deze therapie had gelezen en het mij ook geschikt leek, begonnen we. Ik moest de bewegingen van haar vinger met mijn ogen volgen en terugdenken aan de nare ervaringen die nog veel verdriet veroorzaakten. Zo gezegd, zo gedaan. Ze begon heen en weer te zwaaien met haar vinger en mijn ogen volgden haar bewegingen, zoals we hadden afgesproken. Normaal zou dit tafereel erg op mijn lachspieren hebben gewerkt. Maar ik was erg gefocust om iets aan mijn grote verdriet te doen. Ik had geen tijd om in de lach te schieten. Tussen de oogbewegingen door spraken we over mijn gevoel. Weer kwamen de tranen. Maar gedurende de sessie vloeiden er steeds minder tranen en voelde ik de pijn afnemen. Toen we bezig waren kwamen er meer herinneringen naar boven die verdriet veroorzaakten. Ik zag mezelf weer liggen, compleet hulpeloos, minder dan 40 kilo wegend met allemaal zakjes aan mijn lijf. Het was geen fijn beeld om aan terug te denken. Maar ook de pijn van dat beeld nam af tijdens de sessies.
 

Weg

Hey, dat was wonderlijk! Ging dat zo gemakkelijk? ‘Dan zal het wel niet lang beklijven’, dacht ik. Inmiddels is het meer dan een jaar geleden dat ik deze sessies heb gedaan en het grote verdriet is nog steeds weg. De emmer lijkt zo goed als leeg. Deze therapie (en therapeute) hielpen mij enorm. Nu is dit geen reclameverhaaltje over EMDR. Ik denk dat je zelf op zoek moet gaan naar een therapie die het beste voor jou werkt. Voor mij werkte dit erg goed.
 

Ik ben benieuwd. Heb jij nog lang last gehad van verdriet, of schuldgevoel. Heb je daar iets mee gedaan? Zo ja, wat heb je gedaan en werkte het voor jou?

Liefs, Sandra