Onmisbare eigenschappen en vaardigheden voor artsen

Tijdens mijn traject ben ik met vele artsen in aanraking gekomen. En artsen zijn net mensen, En mensen maken fouten, of zien soms niet wat ze fout doen of beter zouden kunnen doen. Ieder heeft zijn eigen karakter met bijbehorende eigenschappen en vaardigheden. Dat geldt uiteraard ook voor artsen. Alleen kan het ontbreken van bepaalde eigenschappen en vaardigheden bij behandelaars weleens voor onprettige of zelfs gevaarlijke situaties zorgen.
Er waren tijdens mijn kankerproject een paar artsen waar ik niet zo blij mee was en waar ik uiteindelijk ook afscheid van heb genomen. Hulde aan de vrije artsenkeuze!

De eerste arts waar ik mee in aanraking kwam was:

De vooringenomen arts

Ik klopte bij hem aan omdat ik als 37-jarige last had van ernstige bloedingen. Hij zei dingen als ‘mevrouwtje’ en ‘er zijn wel meer mensen die deze klachten hebben’ (m.a.w. wat zeur je nou?). Hij deed in mijn ogen nogal neerbuigend. Ik voelde me in ieder geval absoluut niet gezien en niet serieus genomen en verliet echt in tranen zijn kamer. In mijn geval zag de arts in kwestie een grote tumor in mijn baarmoederhals over het hoofd. Omdat ik het niet vertrouwde ben ik bij andere artsen te rade gegaan en kreeg ik uiteindelijk toch een goede diagnose. Als je klachten hebt die je niet vertrouwt, zorg dan dat je door een andere arts wordt gezien. Deze vooringenomen arts had zich blijkbaar een algemene mening gevormd en kon niet meer onbevooroordeeld naar mijn klachten kijken. Ik vind dat een gevaarlijke eigenschap voor een arts. Wat moest mijn ideale arts dus wel kunnen? Onbevooroordeeld en met een open blik mijn situatie bekijken. Dat had ik dan weer geleerd.

Later in het traject trof ik:

De flexibele ruggegraat

Deze arts stelde een mogelijke behandeling voor: een dubbel J katheter, om mijn urineleiders doorgankelijk te krijgen. Tijdens de volgende afspraak, waarin we afspraken zouden maken over deze behandeling, keek hij mij aan alsof hij water zag branden. Een dubbel-J katheter?? Sorry, maar die had hij echt nooooit voorgesteld! Hij gaf aan meer te voelen voor het maken van een urinestoma. Een operatie aan mijn bestraalde en net weer aan elkaar geplakte darmen (die na de eerste en de tweede operatie spontaan waren gaan lekken) én voor de rest van mijn leven een kraan op mijn buik. Het leek me een regelrechte nachtmerrie!
Toen ik doorvroeg waarom de minder belastende behandeling niet eerst geprobeerd werd, bleek dat hij die van zijn meerdere (professor Het grote ego) niet mocht uitvoeren omdat die de behandeling niet aandurfde. Er was er gewoonweg niet voldoende expertise voor in huis. En dat kan toch? Je kunt je als arts simpelweg niet overal in specialiseren. Maar geef dat dan gewoon toe. Dat draaien maakte hem voor mij volstrekt onbetrouwbaar.
Wat wenste ik dan wel van mijn arts? Dat hij duidelijk en betrouwbaar was.
Ik vroeg een gesprek aan met zijn baas, de professor:

Het grote ego
Deze man benadrukte direct na binnenkomst dat ik ont-zet-tend blij moet zijn dat ik een afspraak met hem mocht hebben, want hij stond in de top 10, wereldwijd, in zijn vakgebied. Toen ik zei dat ik vanwege de eerdere complicaties heel erg opzag tegen de voorgestelde buikoperatie en zei dat ik een ‘second opinion’ overwoog, brieste hij dat wanneer ik mij door een ander zou laten behandelen, ik nooit meer bij hem terug hoefde te komen. Want hij had echt geen zin om de ‘rommel’ van een ander op te ruimen.In plaats van eerlijk te zeggen dat de expertise ontbrak en dat hij de katheters niet of niet vaak had geplaatst, wilde hij liever een voor mij bijzonder ingrijpende en belastende operatie - zijn stokpaardje, zijn trots- uitvoeren. Hij gaf mij het gevoel dat het hem niet om de beste behandeling voor mij ging, maar om zijn eigen ego dat gevoed moest worden.

Wat had ik van hem nodig gehad? Dat hij echt naar mij zou luisteren, zijn ego in toom kon houden en zich kwetsbaar durfde op te stellen.

Dat waren de dagen dat ik minder blij was met het ziekenhuis en dat ik me zorgen maakte over de gezondheidszorg en hoe mensen dat toch moeten doen die niet zo mondig zijn. In al deze gevallen is het zo belangrijk om zelf je gezonde verstand te gebruiken en om terug te kunnen vallen op een goede arts die wil fungeren als projectleider. En gelukkig had ik die als klankbord.
Misschien kunnen we als (ex-) patiënten onze input geven aan de behandelaars.Wat moet een goede arts dan kunnen? Wat zijn de belangrijke, of liever, onmisbare eigenschappen en vaardigheden die ze moeten hebben?
Aan de hand van mijn ervaringen, denk ik:- Goed luisteren- Onbevooroordeeld zijn- Duidelijk communiceren- Betrouwbaar zijn(doet wat hij zegt/ belooft)- Zich kwetsbaar durven opstellen (durven zeggen dat hij iets niet weet/ kan)- Het belang van de patiënt voorop stellen- Empathisch zijn
Wat zou jij nog voor belangrijke en goede eigenschappen kunnen verzinnen, waar een arts aan moet voldoen? Wat heb je gemist, of wat vond je juist erg fijn in het contact met de artsen?