Over ziekenhuisluchten en joggingbroeken

Vormeloos

Lieve lotgenoten, hebben jullie ook tegen wil in dank in die vermaledijde joggingbroek gelegen/ gezeten? Omdat het zo lekker makkelijk was bij je stoma, zakken met urine, of andere hulpstukken. Of omdat het zo lekker zacht was voor je bestraalde buik, rug of benen. Of misschien omdat je geen zin/ puf had om een broek of jurk aan te trekken en je daarom maar weer je benen in dat ding schoof?

Misschien had je daar ook een vormeloos T-shirt bij aangetrokken, (want wat moet je anders dragen op een joggingbroek) of duldde je toen geen strakke shirts aan je lijf? Op een bepaald moment kon ik die kleding niet meer luchten of zien. Dat had ook te maken met dat ik me zo graag weer eens vrouw en mooi wilde voelen.

Ritueel verbranden

Heb je ook zo’n hartgrondige hekel gekregen aan die lelijke ochtendjas? Dat ding dat iedere keer maar weer mee ging in die tas naar het ziekenhuis? Of die over de stoel lag in je slaapkamer, zodat je er makkelijk bij kon. Toen ik weer een beetje op de been kwam heb ik ‘m met met een grote zwaai in de kledingcontainer gemikt. Samen met de joggingbroeken en veel te grote T-shirts.

Mijn oorspronkelijke plan om ze ritueel te verbranden heb ik overigens niet ten uitvoer gebracht. Hoe doe je zoiets trouwens? In de open haard?

Snorren & harige benen

En hoe zat het met je uiterlijke verzorging? Heb je misschien ook een periode gehad waarin je geen kracht of energie had om je benen/ oksels/ gezicht te scheren, je haar te wassen of te kammen, laat staan een make-upje op te doen? Normaal gesproken houd ik erg van tutten: haren föhnen, lekker crèmes, oogschaduw en lippenstift smeren. Heerlijk! Maar toen? Het lukte me gewoon niet.

Op een dag ben ik met bed en al de badkamer ingereden en is mijn haar gewassen door een speciale bak op mijn hoofdeind te plaatsen. Het mocht ook wel, want door omstandigheden was het drie (!) weken lang niet mogelijk geweest om mijn haar te wassen. Ik weet nog dat het afmattend was. Maar het gevoel van schone haren was zo fijn! Waar een mens dan blij mee kan zijn... Ik ben de verpleegkundigen die daar de moeite voor hadden genomen nog steeds dankbaar.

Vies eten & dito luchtjes

Vind je de lucht van alcohol, ziekenhuizen en ziekenhuiseten (blegh!) inmiddels ook zo weerzinwekkend? Trouwens het eten in het AMC,...ik zou er eindeloos veel blogs mee kunnen vullen. Wat erg dat zieke mensen zulk slecht en vies eten moeten eten!

Werkelijk alles smaakt hezelfde. Hoe krijgen ze het voor elkaar? Wanneer ik er weer even moet zijn en die luchten ruik, staat mijn lijf meteen in standje ‘gespannen’.

En jij?

Hoe is/was het voor jou in die periode? Heb/had je nog genoeg puf om voor jezelf te zorgen? Ben/ was je die kleding die daarbij hoort ook zo zat? Volgens mij worden er in inloophuizen wel leuke dingen georganiseerd op het gebied van uiterlijke verzorging en kanker. Heb je daar weleens aan meegedaan?

Liefs!