Van rouwen word je moe

Om mijn werk als moderator bij Kanker.nl zo goed mogelijk te kunnen doen, ben ik soms op zoek naar verdieping. Een paar weken geleden woonde ik een symposium bij over omgaan met lijden en verlies.

Een van de sprekers was Prof. dr. Manu Keirse, expert in patiëntenbegeleiding, rouwverwerking en palliatieve zorg. Hij raakte me door zijn kennis met gevoel over te brengen. Wat een talent en wat fijn dat hij dat inzet voor zovelen.

'laat mensen in hun waarde'

Prof. Keirse pleitte ervoor om mensen vooral in hun waarde te laten door ze te behandelen zoals ze waren voor ze ziek werden. Bijvoorbeeld: een dementerende professor die iedere dag door de verpleegkundigen wordt aangekleed zoals hij dat vroeger gewend was met een overhemd, das en vestje. Zij bleven hem met professor aanspreken, gewoon omdat dit bij hem hoorde. Ik vond dat mooi en dacht: ‘Geldt dit niet voor alle zieken? Het zou toch voor iedereen fijn zijn om behandeld te worden als voorheen? Zie deze persoon als moeder, vriendin, dochter, collega en alsjeblieft niet als zielig hoopje. Ook al ziet iemand er nu anders uit of kan hij/zij minder dan voorheen.’
Ik ben heel erg voor. Kunnen we dat met elkaar afspreken? Dat we met mensen meeleven, maar ze toch zoveel mogelijk proberen aan te spreken zoals we dat voorheen ook deden?

rouw en verlies

Eenmaal thuis ben ik op Youtube filmpjes van Manu Keirse gaan opzoeken. Nieuwsgierig en hongerig als ik was naar meer. In een filmpje vertelt hij over rouw. Dat het soms moeilijk is om je werk of het leven weer goed te kunnen oppakken. Concentreren is lastiger dan voorheen en kost meer moeite en energie. En alle emoties die er zijn te verwerken, ook dat kost veel energie.

Ik moest denken aan mijn eigen proces en dacht’: ‘is dat niet wat mij de afgelopen jaren zo ontzettend moe heeft gemaakt?’ O.k., mijn lijf is erg veranderd, maar er was ook heel veel om te verwerken.
 

Er is voor mensen die kanker hebben/hadden vaak veel om afscheid van te moeten nemen, zoals:
 

• een gezond lijf. Er is vaak veel om te accepteren: lymfoedeem, stoma’s, steunkousen, drains, onvruchtbaarheid, etc.

• zorgeloosheid. Ineens ben je geconfronteerd met je eigen sterfelijkheid. Ook als de kanker weg gaat duurt het vaak een tijd voor je dat even kunt vergeten en je je weer eens zorgeloos voelt.

• een rijk sociaal leven. Niet meer ieder weekend op visite of uitgaan zoals je misschien gewend was. De kans is groot dat de relaties met (sommige) vrienden verandert en dat vriendschappen ophouden te bestaan.

• de relatie met je partner zoals die voorheen was. Je bent veranderd als persoon. Het kan betekenen dat de relatie zich verdiept. Maar misschien ben je juist die eigenschappen verloren die maakte dat jullie zo’n goed stel waren en komt de relatie ten einde.

• een baan. Hoe vaak hoor je niet dat mensen hun baan verliezen of niet meer (voor 100%) terug kunnen komen in het arbeidsproces vanwege fysieke beperkingen?

• financiële zekerheid. Ziektewet, WIA, WAO, WAZ, het wordt er meestal niet beter op. Tel daarbij de gestrande relaties/ huwelijken op en dan weet je dat op dit gebied doorgaans veel ingeleverd wordt.

Dus, heb je moeite om in balans te komen na alle behandelingen? Je bent niet zwak. Je doet echt genoeg je best. Je lijf is veranderd én je bent aan het rouwen. En van rouwen word je moe.

Liefs!