Wandeling door het woud van zorgaanbieders

De behoefte om maar meteen met een vette disclaimer te beginnen kan ik niet onderdrukken. Dus bij deze:

Moet dat nou?

Ik merk dat ik het -weer eens- moeilijk vind om een verhaal over mijn klachten te delen. Stemmetjes in mijn hoofd zeggen ‘dit is toch niet leuk voor mensen om te lezen?’, ‘ga je nou zeuren?’ en nog meer gezellligs. Van je gedachten moet je het maar hebben ;-) Maar ik wil ook graag eerlijk zijn. Bovendien weet ik dat ik helaas niet de enige ben met restklachten. Dus ik deel het toch maar met je.

Wanneer ik dit schrijf is het buiten donker en grijs. Het is de tijd van guur weer, kruidnoten, van die man met die mijter en die lange baard en van nemen we dit jaar wel of geen kerstboom. Mijn gedachten dwalen af naar afgelopen zomer. De zomer waarin zoveel moois stond te gebeuren.

Hele fijne plannen

In mijn hoofd had ik dit jaar een heerlijke zomer voor de boeg. Ik zou lekker bezig zijn met de voorbereidingen van ons huwelijk in augustus, en tussendoor zou ik genieten van het doen van kleine klusjes in de tuin, met rode kater Fred knuffelen en met hondenpuber Bella wandelen en spelen. 

De champagnekleurige jurk met de fijne bloemetjes hing al klaar in de kast, Fred en Bella waren even stout en schattig als altijd, en mijn aanstaande was zijn lieve, warme en verzorgende zelf. De omstandigheden voor de zomerperiode waren goed. Maar je voelt ‘m al aankomen. Het liep natuurlijk anders. 

Bijna mis

Een week voor de bruiloft kreeg ik krampen in mijn bovenbuik. Ik heb dit wel vaker en weet hoe dit meestal eindigt; de krampen zwellen aan, ik word misselijker en misselijker en uiteindelijk ga ik braken. Daarna voel ik me een paar dagen ziek en beurs, dan heb ik het gevoel in de ring te hebben gestaan met Badr Hari, waarbij ik vol in de maagstreek ben getrapt. 

Gelukkig viel het die avond nog mee. Ik deed ademhalingsoefeningen en mijn buik leek zich te ontspannen. De krampen werden langzaam minder om uiteindelijk te verdwijnen.

De volgende dag stonden mijn dochters onverwacht voor de deur, compleet met sjerp en kroontje. Moeders werd ontvoerd voor een vrijgezellige dag koeien knuffelen. 

Ik voelde me misselijk en bezocht het toilet frequent. Dat was niet erg handig met een koeienpak aan (!), maar dat mocht de pret niet drukken. Ik deed voorzichtig door geen prikkelende voeding of dranken tot me te nemen, en het werd uiteindelijk een hele leuke dag. Bovendien ben ik er inmiddels aan gewend dat ik me met grote regelmaat niet optimaal voel. Het went…bijna.

Op deze bijzondere dag was het gelukkig niet echt mis gegaan. Gelukkig maar, want dochters, vriendinnen en familie hadden zich allemaal ingespannen en uiteindelijk hadden we een hele leuke dag met elkaar! 

Best wel mis

De avond voor de Grote Dag ging het goed mis. Aan het eind van de dag voelde ik me goed ziek worden. Ik was de hele week misselijk gebleven, maar die avond waren de krampen in mijn bovenbuik hevig. Mijn maag en darmen werkten alles naar buiten en de kleur van mijn gezicht was een combinatie van grijs en groen. 

Ik lag in mijn bed en maakte me zo’n zorgen over de volgende dag. Hoe zou dat moeten? We hadden een prachtige locatie geboekt, de trouwambtenaar was geregeld, er zouden veel mensen op ons feest komen… Hoe ging ik dat volhouden? 

De volgende ochtend belde ik de dienstdoende arts (het was zaterdag) en kreeg ik medicatie om de dag door te komen. Dat in combinatie met de adrenaline maakte dat ik  me die dag aardig staande kon houden. En ik heb geleerd dat ik erg kan genieten terwijl ik me helemaal niet lekker voel. Volgens mij hebben de meeste gasten het niet door gehad dat ik me ziek voelde, en de mensen die het wisten verwenden me extra met lekkere kopjes thee.

Behoorlijk mis

Twee dagen erna togen we naar een van de mooie waddeneilanden. Onderweg en tijdens ons verblijf bleek het behoorlijk mis. Hevige krampen, misselijkheid en tientallen toiletbezoeken op een dag maakten dat ik me erg ziek voelde.

Tijdens die week kreeg ik de uitslag van allerlei onderzoeken. Wat bleek? Er had zich een parasiet genesteld in mijn toch al geplaagde darmen. Ongelofelijk, hoeveel last je van zo’n heel klein beestje kunt hebben! Na een paar weken, we waren inmiddels weer thuis, leek het zijn koffers weer gepakt te hebben. Hopelijk tot nooit weer ziens!

Toch maar weer op zoek

Behalve het bezoek van de ongenode gast Para Siet, waren er de afgelopen maanden veel pijnaanvallen in mijn bovenbuik geweest. De MDL arts deed uitgebreid onderzoek, maar vond geen afwijkingen. In mijn door operaties en nabehandelingen geteisterde buik bevindt zich nogal wat littekenweefsel, en de MDL-arts vermoedt dat de regelmatig terugkerende pijnaanvallen worden veroorzaakt door een tijdelijke darmafsluiting. 

Ze drukte me op het hart om me vooral te melden bij de Eerst Hulp wanneer het weer mis gaat, zodat ze op dat moment in beeld kunnen krijgen waar het probleem zich bevindt. Verder kon ze niets voor me doen.

Opgelucht en tegelijkertijd licht teleurgesteld verliet ik het ziekenhuis. Opgelucht dat er geen vermoeden van kanker was, maar teleurgesteld over het ontbreken van een richting voor een mogelijke oplossing of verbetering van mijn buikklachten. 

Is er dan niemand die mij kan helpen, vroeg ik mij af. De klachten maakten me onzeker en angstig. En een tijdelijke darmafsluiting is natuurlijk ook niet niks. Tot nu toe lost het zichzelf steeds weer op, maar op het moment zelf vind ik het beangstigend.

Dus wendde ik mij tot Dokter Google. Ik ben me bewust van de gevaren van het googlen naar klachten, maar ik kon me er deze keer niet zomaar bij neerleggen dat er niets aan de pijn te doen was. Waar te beginnen in het enorme woud van aanbieders. Wordt het regulier of alternatief? Ik neigde naar een meer holistische aanpak en vond mijn kluitje in het wereldwijde riet. 

Deze keer kwam er een oude bekende optie naar boven: de osteopaat. Ik las dat de behandelingen van een osteopaat kunnen helpen bij klachten die worden veroorzaakt door littekenweefsel. Ik herinnerde mijn bezoeken aan een fijne osteopaat van een aantal jaar geleden. Ik zocht haar gegevens op en maakte een afspraak. 

Grip op klachten

Dat was een fijn weerzien. Al tijdens de eerste behandeling voelde ik mijn bovenbuik zachter worden. Er zat kennelijk aardig wat spanning en die kwam eruit. Dat vond ik hoopgevend. Inmiddels zijn we een aantal behandelingen verder en zijn de pijnaanvallen weggebleven. Ik was opgelucht, maar ook een beetje verbaasd. Waarom weten veel reguliere artsen niet dat er in de complementaire zorg voor sommige patiënten goede therapieën te vinden zijn? Er is dus nog wel wat werk te doen op het gebied van integratieve geneeskunde.

Inmiddels ben ik op aanraden van de reguliere diëtiste naar een natuur diëtiste gegaan. Onder haar begeleiding probeer ik mijn darmen in optimale conditie te krijgen. De eerste tekenen van haar aanpak zijn gunstig, en het voelt goed om op zoek te gaan naar handvatten om wat meer grip op mijn klachten te krijgen. Ik vond het erg fijn dat de eerste diëtiste me durfde te verwijzen naar deze complementaire behandelaar.

Er is hoop…eh hulp  

Natuurlijk begrijp ik de terughoudendheid van behandelaren in de reguliere zorg wel. Naar wie verwijs je? Is het onderzocht en bewezen dat deze aanpak werkt? Gaat de patiënt niet onnodig veel geld uitgeven? Toch hoop ik dat er in de nabije toekomst meer samenwerking kan gaan plaatsvinden tussen reguliere en complementaire zorg, mits de patiënt daar baat bij heeft natuurlijk.

Wist je trouwens dat op kanker.nl hele waardevolle informatie, waaronder een checklist, te vinden is die je helpt bij het selecteren van een behandelaar in de complementaire zorg?

Bovendien kun je op de site vragen stellen aan deskundigen op het gebied van het combineren van standaardzorg met complementaire zorg (integrative medicine). Dat zou ik zeker doen als je twijfelt of je eventueel een alternatieve behandeling naast de behandeling door jouw artsen wilt doen. Fijn dat deze hulpmiddelen en mensen er zijn!

Wandel jij ook weleens door het woud van zorgaanbieders? Waarop baseer je jouw keuzes? Is er iemand die met je meedenkt?

PS: Ik deel nog even een foto van de bruiloft en een liedje dat werd gespeeld toen we naar het altaar liepen. De tekst luidt ‘In Spite of Ourselves, we’ll end up sitting on a rainbow’. En zo is het: ondanks wie we zelf zijn, maken we er iets moois van! Doe jij dat ook?