Bijna klaar. En nu?
Nog 3 keer bestralen: maandag, dinsdag en woensdag. Wederom zijn blaas en darmen beschadigd. Eerst was daar de operatie, toen kwam de chemo er bovenop en nu richt de straling ook juist daar schade aan. Gelaten zit ik om de haverklap met krampen en pijn op het toilet. Ik heb mijn boek maar in de badkamer gelegd. Misschien krijg ik 'm zo wel uit.
Ik ben niet altijd gelaten. Vrijdag was ik boos. Ik dacht even dat mijn huwelijk op knappen stond, zo boos. Dat rode waas ken ik. Maar ik dacht dat ik die fase jaren en jaren geleden achter me gelaten had. Dat was van lang geleden. Van ver voor de kanker.
Toen ik net ziek was vond iedereen dat ik zo sterk was. Dat was van voor de chemo. Tegenwoordig zou ik mezelf eerder omschrijven als verdrietig, grillig, down, een schimp van die vrolijke meid die ik was. Gelukkig komt met mijn haar soms de lach weer terug. Ik kan soms weer naar mezelf kijken in de spiegel. Maar blij zijn met wat ik zie? Nee, dat is nog een stap te ver.
Vorige week had ik een telefonisch gesprek met mijn oncoloog. Hij vroeg hoe het ging. 'Redelijk', was mijn antwoord, want ik voelde me op dat moment best redelijk. 'Mooi', zei hij. 'Dan zie ik je 29 mei'.
Huh?
Morgen heb ik gesprek met de radioloog. Volgens mijn oncologisch verpleegkundige moet ik morgen een gesprek inplannen met radioloog en gynaecoloog, ergens begin juni.
Huh?
Is het dan zo dat als ik aanstaande woensdag het bestralingsgebouw uitloop, het gewoon klaar is? Dat ik dan na 7 maanden ziekenhuis in en ziekenhuis uit, ineens niets meer hoef? Ja, er staan nog afspraken gepland met de psycholoog en de cardioloog. De arbo-arts zal binnenkort ook wel bellen. Hopelijk duurt dat nog even. Mogelijk heb ik mazzel door die corona-uitbraak (ja, ik weet hoe krom dit klinkt). Hoef ik alsjeblieft nog even niets. Maar ook: en nu?
Mijn leven compleet op zijn kop gezet, mijn baarmoeder en eierstokken weg, een groot litteken, midden in de overgang, onmenselijke chemo's, veel pijn, ontelbare tranen, mijn zelfvertrouwen onderuit gehaald, mijn conditie weg ondanks oncofit en wandelen, 15 kilo erbij, een grijs kort koppie ipv halflang rood haar, Een vrouw van middelbare leeftijd. Serieus?
Ik ben bijna klaar met mijn behandelingen, klaar om te gaan herstellen maar ik heb het idee dat ik er zelf nog absoluut niet klaar voor ben. Ik heb geen idee wat er van me verwacht wordt, wat ik met mijn nieuwe ik aan moet. Hoe ik mijn leven terug in moet gaan richten.
Klaar. En nu?
2 reacties
Hoi Bianca,
Wat fijn dat je behandelingen er vanaf woensdag opzitten. Na al die maanden wervelstorm is dat traject in ieder geval voorbij.
Maar het is nog niet klaar! Dat besef je zelf ook al. Je hoeft dus ook nog helemaal niks, ook een arbo-arts gaat dat niet van je verwachten. Bestralingen werken nog heel lang door, je mentale verwerking gaat nu pas starten, fysiek ben je er nog lang niet. Je bent nog niet hersteld, je je moet eerst op adem komen, fysiek en mentaal. Ook herstellen is hard werken en dat gaat stapje voor stapje (en regelmatig een stapje terug).
Het gaat bij iedereen anders, maar het duurde bij mij een maand of 7 na de behandelingen voor ik weer een beetje mezelf was (mijn blaas was gelukkig iets sneller weer wat beter). En geaccepteerd had dat sommige dingen nooit meer hetzelfde zullen zijn. Pas een jaar na diagnose voor ik weer serieus kon gaan reintegreren, dus pas sinds heel kort werk ik weer een paar uur.
Dus doe rustig aan, wees lief voor jezelf en neem het dag voor dag.
Miranda X
Zeg gewoon tegen de arbo arts en je naasten hoe je ervoor staat. Je hoeft echt niet gelijk weer aan de bak.