Hoera, het is weer lente!

Het is net alsof deze week een aantal dingen samenkomen. Ik vond de afgelopen maanden zwaar. Ik liep tegen verschillende dingen aan. Het lukte mij niet om te werken met het puntenschema van de ergotherapeut. Het grootste probleem was niet het aantal punten, ik kwam daar netjes in de buurt, maar ik was continu bezig met wat ik deed en wat ik nog zou gaan doen. Had ik wel genoeg punten? Hield ik wel genoeg punten over? Was het nu wel slim om zowel te haken als muziek te luisteren? Dat zijn immers 2 activiteiten en dus dubbele punten. Ik was niet meer bezig met dat wat ik het liefste wilde doen, maar leefde vooral in mijn hoofd. Het gevoel het niet goed of goed genoeg te doen, liep als een schaduw met me mee.

Iets anders waar ik tegenaan liep, was een bepaalde vorm van therapie. Ik volg online therapie bij de Vermoeidheidkliniek. Dat gaat eigenlijk best goed, behalve één therapievorm. Dit is een therapie om je zenuwstelsel tot rust te laten komen. Een therapie die heel lichamelijk is, het is de bedoeling dat je door middel van trillen je zenuwstelsel als het ware reset. Nu heb ik altijd al een gigantische hekel gehad aan mezelf op camera. Mijn gezicht, dat vind ik prima. Maar de rest: nee! Ik hoef het niet eens te zien, het idee alleen al is genoeg voor slapeloze nachten. Maar voor deze therapie moest ik dus gaan liggen met de camera gericht op mijzelf. Ik gaf bij aanvang al aan dat ik het niks vond, maar uiteindelijk wilde ik het gesprek wel aangaan en het proberen. Ik vond vooral ook dat ik niet zo flauw moest doen, wat kon er nou gebeuren? Ik merkte in de loop van de tijd dat ik me steeds ongemakkelijker ging voelen, ik ging afspraken verzetten. Ik was meteen na de therapiesessie ontzettend opgelucht dat ik er weer even vanaf was, maar elke dag tijdens het oefenen kwam de volgende sessie weer dichterbij. Ik was er dus continu mee bezig. Ik wilde uiteindelijk zelfs niet meer oefenen omdat alleen al het gaan liggen me van streek maakte. Op een gegeven moment, toen M. aangaf dat ik de volgende keer niet alleen met mijn benen maar met heel mijn hele lijf zou gaan trillen, was ik er klaar mee. Het gaf inmiddels zoveel extra spanning dat ik me ook niet meer voor kon stellen dat dit goed voor mijn lijf zou zijn. Ik stopte. En voelde opnieuw dat ik faalde.

Het volgende was een haakproject dat uiteindelijk meer stress opleverde dan dat het plezier gaf en vervolgens ook mijn onvermogen om er dan gewoon mee te stoppen. 

Ik maakte van heel veel dingen moetjes en dat gaf steeds meer stress. Het lastige, als je hierin zit, is dat je het niet meer zo helder kunt zien. Je stresslevels zijn verhoogd en je probeert het met denken op te lossen. Wat vervolgens niet lukt en frustratie geeft waardoor die stresslevels nog eens extra omhoog schieten. Je zit in een negatieve spiraal en kunt er niet uit. De problemen lijken alleen maar op te stapelen. Nu is het ook niet zo dat ik een groot sociaal netwerk heb, dus feedback vanuit de omgeving kwam er pas toen ik aan durfde geven ontzettend vast te lopen en het niet meer te weten. Zoals altijd in mijn geval, was dat vrij laat. Het gevoel van falen en schaamte is dan toch wel erg overheersend.

In dit proces zat ik de afgelopen maanden. Nu is dit niet zo gek, ik ben hier niet onbekend mee. Het is ook niet zozeer ziekte gerelateerd, ik kon dit vroeger ook wel hebben. Ik denk wel dat vermoeidheid en pijn een extra dimensie geeft. Mijn emmertje zit behoorlijk vol en stroomt dus ook veel sneller over. Met de psycholoog heb ik hier wel over gesproken. Haar advies, je emmertje groter maken, snapte ik wel. Maar ik kon met mijn gestresste hoofd maar niet bedenken hoe.

Onlangs las ik een blog van een lotgenoot. Zij beschreef in haar blog “Gelukkig Nieuwjaar” ( Gelukkig nieuwjaar :-) – Pillen & Prosecco (pillenenprosecco.nl) dat eigenlijk niet 1 januari het begin van het nieuwe jaar is maar 24 maart. Vroeger, lang voordat wij geboren werden, hielden we namelijk een andere kalender aan. Het was 1582 toen Paus Gregorius X!!! de huidige,  Gregoriaanse kalender introduceerde. 

Het sprak mij meteen aan, de lente als begin van het nieuwe jaar. Dat was toch eigenlijk ook veel aantrekkelijker en veel logischer. Is de lente immers niet het begin van groei?

Dit stukje zette mij aan het denken. Ik heb altijd al wat moeite gehad met de winter. Eigenlijk best gek want ik hield (en hou) ontzettend van winterweer, van ijzige kou en witte werelden. Dit is natuurlijk wel iets wat steeds minder aan de orde is, maar dan nog. Toen ik nog zoveel wandelde, merkte ik wel dat ik minder last had van de winterdepressie die mij ieder jaar overviel. Dit jaar ben ik dus gewapend met extra Vitamine D, dapper de winter ingegaan, maar ik merkte in februari dat het toch wel op was. En als je dan zo’n hoofd als dat van mij hebt, dat automatisch in standje: ‘Wat doe ik verkeerd?’ schiet, dan kun je je wel voorstellen dat dat niet echt helpend is.

Maar de blog van Lenneke maakte wat los. Ik ging meer lezen over de invloed van de seizoenen en het idee van de lente als het begin van het nieuwe jaar. En ik merkte dat ik daar energie van kreeg. Ook viel het me op dat de natuur buiten ging veranderen. Vroeger was ik me er nooit zo van bewust maar tegenwoordig maakt niets mij gelukkiger dan het aanzicht van de eerste blaadjes aan de bomen en het geluid van kwetterende vogeltjes.

De winter is voorbij. En, toeval of niet, ik merk aan mijzelf dat het nu wel lukt om stapjes te zetten. Teruggaan naar wat voor mij goed voelt: wel een dagplanning, maar niet met strenge punten. Wel op zoek gaan naar een manier om mijn zenuwstelsel te kalmeren, maar  niet meer die camera op mijn lijf. De deken die ik aan het haken was, ligt in de tas. Ik maak nu zomerkleertjes voor Carolientje en Kareltje (mijn haakpopjes). Waar ik tot voor een week terug worstelde om elke dag naar buiten te gaan, maak ik nu elke avond een mini wandelingetje. Even naar de glasbak en terug. Ik heb me ingeschreven voor lotgenotencontact bij de postcovidgroep. Ik zie weer al die dingen die ik echt wel goed doe. Ik zie weer hoeveel energie in steek in het allemaal zo goed mogelijk proberen te doen. Ik besef weer dat het niet perfect hoeft, dat ik maar een mens ben. Iemand met pluspunten, maar ook met minpunten. En dat die minpunten er ook mogen zijn. Het lukt weer om te schrijven. Mijn zoon grapte van de week: ‘Mam, volgens mij ben jij gewoon een heks.’  Wie weet 😊