Lichtpuntjes

Chemotherapie is zwaar. Je krijgt een cocktail van 2 medicijnen die samen een complete ravage achterlaten in je lichaam. Ze vernietigen alles op hun weg, slechte cellen maar ook goede. Ook mentaal ontkom je er niet aan. Hoe sterk ik ook ben, er zitten dagen tussen waarop ik er compleet doorheen zit. Dan huil ik veel. Dit kan komen door pijn in mijn lijf, door dingen die ik lees, door het besef ziek te zijn, door angst voor de toekomst en soms ook gewoon omdat ik zo ontzettend moe ben van alles wat er met me gebeurt. Na een huildag, want zo noem ik ze tegenwoordig maar, volgen er altijd lichtpuntjes. Dit zijn onverwachte momenten waarop ik me ineens zo ontzettend geliefd voel dat het de hele boel weer in balans trekt. Zo waren daar onder andere: een huis vol met knutsels van alle kinderen van mijn school, een troostmand met een zacht dekentje en andere fijne troostdingetjes, een gigantisch lekkere Bossche Bol, een pakketje met een muziekkaart en leuke mok, een concert in een skybox, een zakje van Delft Kruidnootjes Caramel Zeezout, een onverwacht kopje soep in een lunchroom, mijn vader die me overal naartoe brengt, mijn moeder die van alles voor me doet en lichtjes op komt hangen in mijn tuin want dat is zo gezellig als ik 's avonds naar buiten kijk. Twee bloembakken die ineens voor mijn huis staan, een vriendin die meteen komt als ik haar bel omdat ik niet meer kan stoppen met huilen, een vriendin die me mee neemt naar de film, een vriendin die mijn zoon even thuis afzet. Ik vergeet er nu vast een paar. Na elke rotperiode volgen er lichtpuntjes. Ik hoef daar niets voor te doen. Ze komen vanzelf mijn kant op. Ik wacht er niet op, ze zijn er zomaar ineens. Lichtpuntjes die de donkere hemel ineens fel verlichten. Zo ontzettend kostbaar...