Mijn gele memootje

Maandag had ik een gesprek met mijn nieuwe Medisch Psycholoog. Tot vorig jaar zomer had ik fijne ondersteuning van een andere Medisch Psycholoog, W,   maar kennelijk wordt er anderhalf jaar na de kankerdiagnose toch wel van je verwacht dat je de draad weer opgepakt hebt. Mij lukte dat niet. En al helemaal niet toen ik er longcovid bovenop kreeg en vervolgens in de WGA belandde.

W. hielp mij met de verwijzing naar de GGZ. Er ging een half jaar overheen tot ik bij de GGZ terecht kon. Het contact met mijn hoofdbehandelaar was goed, met de Psycholoog die ik toegewezen kreeg, had ik minder. Ik had het gevoel dat zij niet begreep welke impact het op je heeft als je van gezond naar chronisch ziek gaat. Dat het geen kwestie is van positiever denken maar dat je eerst door een rouwproces heen moet. Dat het ook niet helpt als je moe en overprikkeld bent en dat duidelijk aangeeft, om dan 3 A-4tjes met 75 hulpvragen voor je neus te leggen waarvan je er 5 aan moet kruisen. Op dat moment vond ik namelijk alle hulpvragen van toepassing. Huilend en zwaar gefrustreerd ging ik de deur uit. Kort daarna begon het gedoe met de beknelde zenuw en mailde ik de volgende afspraak af. Ik moest maar contact opnemen als ik weer mobiel was. Dit was in januari. Ik heb geen contact meer opgenomen.  Zij ook niet.

Via mijn gynaecoloog en een andere hulpvraag kwam ik bij een nieuwe Medisch Psycholoog terecht. Het eerste gesprek was dus afgelopen maandag.

Ze had me binnen 5 minuten aan het huilen. Dat was niet zo heel moeilijk, ik zit de laatste weken niet lekker in mijn vel. Chronisch slaaptekort en pijn doen veel met een mens. En na weer een nacht met 2 uur slaap, willen die tranen wel.

Terwijl ik praatte en huilde, schreef ze in haar notitieboek. Toen de stroom uiteindelijk op hield, pakte ze een geel memootje en schreef daar 7 punten op. 

Ze gaf het briefje aan mij en zei: 'Dit is wat je de komende weken gaat doen.' Ik las het briefje en reageerde opgelucht met : 'Okee, dát kan ik wel.' Op het lijstje stonden 7 actiepunten waar we het net over gehad hadden, die voor mij ook niet onbekend waren maar waar ik door al die pijn, de vermoeidheid en het verdriet niet meer aan gedacht had. Vaardigheden die ik allang geleerd had en waarvan ik wist dat ze me konden helpen, maar waar mijn brein tot dat moment niet meer bij kon. Toen ik buiten stond, met nog natte ogen, overheerste vooral de opluchting.

Mijn eerste actie was mijn  vriendinnen appen en aangeven dat het niet zo lekker ging. Nee, natuurlijk vonden ze dat niet raar. Of ze iets voor me konden doen?

Mijn tweede actie was contact opnemen met de fysiotherapeute die mij sinds de kankerdiagnose begeleid heeft. De chirurg had het niet nodig gevonden om contact met haar op te nemen. Ik hoefde immers alleen maar een paar simpele oefeningen te doen, een fysiotherapeut kon daar verder niks mee. 

Al vrij snel kreeg ik een appje terug, of ze me in de loop van de middag kon bellen. Het klopte inderdaad dat ze niks kon met mijn arm, maar wat wel kon was met massagetechnieken de druk op mijn schouder- en rugspieren verminderen. Dat zou ontspanning geven, het zou de bloedtoevoer naar mijn arm bevorderen en het zou de pijn kunnen verminderen. Ook zou het een positief effect kunnen hebben op het slapen.

Gelukkig kon ik gisteren al terecht. Ik was een beetje sceptisch maar ik moet zeggen dat de massage fijn was. 's Middags leek de pijn in mijn bovenarm wat af te nemen en ik voelde me rustiger en vrolijker. Toen ik vannacht om 3.50 wakker werd, na het plassen meteen weer sliep en vervolgens pas weer om 7.40 wakker werd, kwam het besef dat ik voor het eerst in 8 weken vrijwel een hele nacht doorgeslapen had. 

Ik heb het gevoel dat mijn psycholoog me bij mijn schouders heeft gepakt, me een kwartslag heeft gedraaid en me zo weer op het juiste pad heeft gezet. 

Ik kan weer vooruit, dankzij en met behulp van mijn gele memootje.