M&M's met caramel zeezout
Afgelopen vrijdag had ik een afspraak bij de assistente van de huisarts om over mijn diabetes type 2 te praten.
Het was een drukke week geweest. Te druk. Donderdag bloed prikken, maandag gesprek huisarts, dinsdag controle in het ziekenhuis en nu, vrijdag, de laatste afspraak. De hele week leef ik al op adrenaline. Slapen doe ik nauwelijks of pas na een uur of 6 ’s nachts. Mijn fitbit laat hoge pieken zien in mijn hartslag, vooral ’s avonds en ’s nachts en mijn oren suizen dat het een lieve lust is.
Ik weet wat de assistente gaat zeggen. Mijn gewicht is sinds het begin van de lente in een stijgende lijn omhoog gegaan: Teveel stress, teveel slechte dagen, teveel depressieve gevoelens en dus ook teveel eetbuien. Vergeleken met vroeger vallen die eetbuien nog hartstikke mee. Ik eet niet ongecontroleerd, maar snoep teveel. Mijn lichaam, dat zich toch al niet comfortabel voelt, grijpt alles aan om zich veilig te voelen. En ja, eten is toch echt comfort. ’s Avonds lekker met een klein bakje M&M’s met caramel zeezout op de bank en ik kan even ontspannen.
Dat ontspannen komt me vervolgens duur te staan: 13 kilo erbij, een bloedsuiker van 9,3 en als ze voor de zekerheid ook nog even mijn bloeddruk meet, slaan de alarmbellen uit: 191/113. Zo hoog is hij nog nooit geweest. Dit is niet goed (nee, vertel mij wat!).
Ik krijg, op verzoek, metformine mee. Dat helpt tegen het hongergevoel. Maar ik heb geen last van hongergevoel. Ik zoek troost, demping, ontspanning. En dat zit nou eenmaal niet in een schaaltje kwark met appel. Een veel gehoorde bijwerking van de metformine is darmproblemen en diarree. Ik denk aan de diagnose van afgelopen dinsdag. Nee, ik moet daar beneden absoluut niet nog meer ellende hebben. Maar er moet iets veranderen. Toch laat ik voorlopig nog elke avond het pilletje netjes in mijn medicijnbakje zitten. Ik durf het nog even niet aan.
Het gaat gelukkig de laatste tijd mentaal een stuk beter met me. De Citalopram (antidepressiva) doet zijn werk. Ik ben vrolijker, gezelliger, aanhankelijker en maak me minder zorgen. Maar vandaag voel ik me verdrietig. Wat is het toch een ellende de laatste jaren. Ik heb soms het gevoel een dominostenenrij te zijn die maar om blijft vallen.
Deze week eerst maar weer eens proberen om de rust terug in mijn lijf te krijgen. Zonder de M&M’s met caramel zeezout, dat dan wel.
6 reacties
O lieve Bianca,
Wat is het toch een levenslange worsteling als je jezelf troost met eten. Dat doe ik ook al mijn hele leven, met 50 kilo overgewicht als gevolg. Mijn basisvoeding is gezond, maar daarbuiten eet en snoep ik veel te veel. Er is niets wat mij zo'n ontspanning geeft als een grote dosis calorieën naar binnen te werken. Volgens mij geeft alcohol of cannabis zo'n zelfde effect, maar daar waag ik me niet aan. Het blijft een zoektocht naar iets dat het zelfde gevoel geeft zonder de naweeën.
Je staat niet alleen. Liefs, Monique
Hoi Monique,
Nah, ik weet het niet hoor. Alcohol heeft mij nooit veel gedaan (ik lag vaak al onder tafel na 2 glaasjes likeur) en met jointjes moest ik (in mijn wilde jong volwassen periode) enorm oppassen: 1 hijsje teveel en ze waren me weer eens kwijt: zat ik tegeltjes te tellen op het toilet (en hield zodoende alles bezet) of ik zat in paniek buiten op de stoep te hyperventileren. Dat laatste kwam vaker voor waardoor ik daar al snel van genezen was.
Dat gezeik heb je nou nooit met eten. Eten is een trouwe vriend, stelt nooit teleur. Tenminste, niet op het moment zelf. Maar eigenlijk is het een achterbakse vijand die achter je rug om toch maar mooi overal extra onsjes achter laat. Onsjes die je niet ziet, totdat ze ineens samenklonteren tot vette kilo's. En dan is het leed niet meer te overzien. Vroeger echt gigantische eetbuien gehad, paar keer veel afgevallen en weer aangekomen. Gelukkig heb ik die eetbuien niet meer zo. Nou ja, niet helemaal waar, want in hele slechte periodes moet ik, zeker 's nachts wel oppassen.
Mijn basis is ook goed. Veel groenten, iets minder fruit, veel zuivel en een gezond stukje vlees. Niet bewerkt, want daar hou ik niet van. Maar ik hou wel van taartjes, ijsjes, heksenkaas (met chips) en alles waar caramel zeezout in zit. En dat is dus niet zo goed voor je bloeddruk (tenminste, als het daarvan is).
Er is idd niets wat zo'n voldaan gevoel geeft als de rush van vet, suiker en zout. Alhoewel, ze zeggen wel eens dat Heroïne ook zo'n soort effect zou hebben. Maarja, dat is ook zowat hè. Best duur ook.
Soms denk ik: het zal allemaal wel. Maar op het moment dat je dan zo'n gesprek hebt en hartstikke oververmoeid bent, tja, dan komt het wel binnen. Dus eerst maar eens de rust terug pakken.
Liefs, Bianca
Mevrouw Zweef heeft een insuline intolerantie ontwikkeld. Dus nu moet ze koolhydraatarm. En ik doe met haar mee. Koolhydraatarm heeft mij ruim 8 jaar geleden al goed geholpen. Toen in 8 maanden van 134 naar 99 kilo.
Dat ben ik nu niet meer, helaas. Mogelijk dankzij tompoucen van bakker Swart uit Wervershoof en de ballen van Ruud 😲
Nu dan solidair met mevrouw Zweef en enerzijds valt het niet mee, maar anderzijds, als ik lekkere trek krijg, een gebakken eitje is ook lekker met champignons, tomaat en paprika.
Wat mij heel erg motiveerde om het vol te houden, was door elke morgen te wegen. Poedelnaakt, na grote en kleine boodschappen en dat op een schoolbord bij te houden.
Succes! Enne...M&M's met zeezout bederven niet.
Koolhydraatarm heb ik gedaan, vandaar die 17 kilo eraf. Tot ik de energie niet meer had om steeds in de keuken bezig te zijn en onder het eczeem stond door de amandelmeel (allergisch voor noten) En toch ook de vraag of die laatste depressie niet aangewakkerd is door een gebrek aan khd. Eet nog steeds 's ochtends en bij de lunch koolhydraat beperkt, maar hoeveel zin heeft dat als je 's avonds gaat snoepen?Zijn natuurlijk wel bommetjes vol vet, suiker en zout. Vandaar natuurlijk ook dat ze zo gevaarlijk lekker zijn. Ze komen er hier niet meer in, want wat in huis is, dat pak ik in een zwak moment. Gelukkig nog wat kha snoep in huis. Niet zo lekker, maar ja, het moet maar even.
Wegen doe ik nog maar zelden. Ik krijg daar stress van: verleden met een eetstoornis.
Het komt wel weer een soort van goed.
Ik kreeg eens een recept voor een taart met amandelmeel. En die was goor! Gatverdamme, wat was dat vies. Toen ben ik opgehouden met vervangingingsdingen die niet te vervangen zijn. Dus als ik eens wat te vieren heb, een goede uitslag of een foute (troost omdat ik toch de pijp uit ga), dan laat ik dat niet. Maar daarna niet daarmee terugvallen in het oude patroon.
Dus 's morgens om 8 uur Griekse yoghurt met zelf samengestelde müsli en overdag als ik trek krijg een eitje of sla. En 's avonds groenten, stukje vlees of vis. Nu eet ik vrij laat, rond een uur of acht vanwege dat ik de diclofenac met voedsel moet innemen. Dat maakt de avond wel weer een stuk minder risicovol voor snaaierij.
Ik kan wel lekkere taart maken hoor met amandelmeel. Alhoewel ik van manlief ook de opmerking kreeg dat het voor hem niet hoefde. Maar goed, hier geen amandelmeel meer dus.
Ik eet niet heel veel anders hoor: 's morgens schaaltje kwark met een appel en 1,5 el zonnebloempitjes. 's Middags 2 kha boterhammen met vleeswaren en/of een eitje, altijd met tomaatjes, paprika, komkommer, sla of andere rauwkost.
Tussendoor 1, soms 2 cappuccino's
En 's avonds kook ik bijna altijd vers. Wij eten altijd tussen half 7 en 7. Snaaien begint hier vaak om een uur of 22. Dan kom ik tot rust. Maar ik ben een avondmens dus naar bed gaan is dan niet zinvol want dan lig ik vervolgens 3 uur klaar wakker. Een oplossing: overdag meer rust nemen! Daar ontbreekt het nu aan. Van de diëtiste kreeg ik ook de tip om rond 22 uur wat skyr te pakken, eventueel met nog wat fruit. Dat ben ik nu aan het uitproberen.
Maar ik ben wel van de alles of niets. Gaat het ergens op de dag fout, dan is de hele dag fout. En hoe vermoeider ik ben, hoe strenger ik word voor mezelf. Wat ik vervolgens niet volhou en dan gaat het niet een beetje fout, maar meteen een heleboel fout. Het kwam dus ook regelmatig voor dat het overdag super goed ging, ik 's nachts niet kon slapen en vervolgens 's nachts aan het eten ging. Als je ergens van aankomt.. Dat doe ik gelukkig nog maar zelden. De diëtiste heeft uitgelegd dat ik steeds druk opbouw en dat die druk op een gegeven moment zo hoog wordt, dat ik, in een zwak moment, voor de bijl ga. En dan is het net zo'n bal die je onder water probeert te duwen. Eigenlijk moet die druk er gedurende de dag steeds een beetje vanaf. Dus niet te streng zijn, genieten van wat je eet en jezelf ook af en toe gewoon iets toestaan. Dat deed ik dus met die M&M's ;-)
En werd dat weer een (niet zo verstandige) gewoonte :-)