Pijn, frustratie en verdriet

Ik weet niet zo goed hoe ik deze blog moet beginnen. Wil geen klaagzang houden maar zit er op het moment een beetje doorheen.

Vorige week woensdag werd ik wakker met hevige pijn in mijn bil, onderrug en been. Nu is dit al sinds de kankerbehandelingen een zwakke plek. Er zit een verdikking in mijn linkerbil. Volgens deskundigen is dat de piriformis spier. Die is opgezet. Heeft te maken met spanningen, zei de fysio in mei tijdens mijn revalidatietraject. Ik zat op dat moment niet lekker in mijn vel, dus dat zou best eens kunnen. Bij de gynaecoloog en radioloog waar ik elke 4 maanden onder controle sta heb ik dit ook al eens aangegeven. Daar werd het vooral geschoven op de overgang. Goed in beweging blijven was het advies. Dat deed ik, voor zover het lukte. Ik volgde een revalidatietraject. Liep tegen mijn grenzen aan. Ik wilde teveel, ik wilde te snel. Ik moest leren kijken naar wat ik wel kan. Kleine stapjes zetten.

Er ging een tijdje overheen. Een tijd waarin veel gebeurde. Het gesprek bij het UWV, de WIA-keuring, het ontslag op mijn werk. Na mijn revalidatietraject had ik het gevoel dat het beter lukte om goed om te gaan met mijn beperkingen. Er kwam meer rust omdat ik minder hoefde. Ik maakte weer plannen, en paste ze aan of schrapte ze als bleek dat het te hoog gegrepen was. Ik kon steeds beter kijken naar wat ik nog wel kon. Ik vond een nieuwe uitdaging in het haken van leuke knutsels en frutsels. Na 2 zware winters, lukte het deze winter wél om me niet down te voelen. Inmiddels was ik ook weer 1 keer per week begeleid gaan sporten. Met wandelen was ik een paar keer opnieuw begonnen en vanwege de pijn ook weer een paar keer gestopt. Helaas, maar soms is het niet anders. Ik hoopte op betere tijden. Ik was eigenlijk best wel trots op mezelf. Ik deed het toch maar mooi.

Tot afgelopen woensdag. Felle pijn in mijn bil, rug en been. Ik kon bijna niks meer. Aankleden lukte niet meer zelfstandig, douchen was een crime, zitten, staan, lopen, 10 minuten max. En dan verging ik van de pijn.

Ik kon gelukkig meteen terecht bij de huisarts. Volgens hem was er sprake van een geïrriteerde zenuw. Ik kreeg paracetamol en diclofenac mee. Daarmee moest het overgaan. Doorverwijzen of iets dergelijks was niet nodig. Ik gaf aan dat ik me best zorgen maakte. Kon het toch niet komen door de bestralingen? Dat er misschien iets beschadigd was? Kon het niet zo zijn dat er iets tegen die zenuw aandrukte? Ik weet dat dit waarschijnlijk niet het geval is, maar toch. Het is toch ook niet normaal dat je zelfs het wandelen niet op kunt bouwen omdat je steeds sneller pijnklachten ervaart? Of ik misschien last had van spanningen? Volgens mij dus niet. Dan gewoon braaf de pijnstillers slikken en dan zou de pijn snel minder worden.

Maar dat deed het dus niet. De pijn nam eigenlijk alleen maar toe. Alleen liggen op mijn linkerzij kon ik zonder pijn, maar ja, om nu de hele dag op de bank of op bed te gaan liggen, leek me ook niet verstandig. Ik probeerde zoveel mogelijk af te blijven wisselen.

Maandag meteen de huisarts weer gebeld. Ik kreeg  Tramadol voorgeschreven, een sterkere pijnstiller. 

Gelukkig heb ik nog steeds heel goed contact met de fysiotherapeut die mij begeleid heeft toen ik kanker had. Ik mailde haar om door te geven dat ik even niet kon sporten. Ze mailde me vrij snel terug met de vraag of ik het goed vond als haar collega eens zou kijken of ze erachter kan komen waar de pijn vandaan komt en of zij mij verder kan helpen. Morgen heb ik een afspraak.

Sinds gisteren slik ik dus tramadol tegen de pijn, De pijn is niet weg, maar het lijkt wel iets draaglijker. Ik kan iets langer zitten. Wel heb ik veel last van misselijkheid. Maar ik neem aan dat dat minder wordt.

Wat ik helaas ook merk, en ik vind dat zelf eigenlijk nog het ergste, is dat mijn emmertje vol zit. Er hoeft maar dit te gebeuren, een verkeerde opmerking, en ik zit meteen tegen het plafond. Boos, huilen. Ik kan niks hebben.

Ik weet dat ik dankbaar moet zijn met alles wat ik nog wel heb en kan, maar af en toe ben ik er zo vreselijk klaar mee. Telkens opnieuw moeten incasseren. En ik weet het, er zijn zoveel ergere dingen. Maar ik zou zo graag weer eventjes gewoon. Eventjes zonder pijn...