36. Laat los en leef
Misschien is het allemaal niet zo moeilijk als ik het in mijn hoofd maak. Ja je hebt kanker, ja het zit op een enorm rotte plek en het weghalen is afschuwelijk. Maar....
Je hebt ruim een jaar zonder kanker mogen leven. Het weghalen is rot, maar de pijn gaat voorbij. Het zijn een paar weken in een jaar dat het zo voelt. De andere weken en dagen zijn veelal zonder al teveel pijn. De afgelopen twee jaar was deels met kanker, IC en angst. Heel veel angst. Maar het andere, overgrote deel bestond uit plezier, gelach, liefde en een zorgeloos leven. Dat is ook meteen het laatste gedeelte wat ik me herinner en zo wil ik verder.
Aan deze kanker ga ik vandaag niet dood. Ze kunnen het weghalen, het is nog klein. Het leven wacht op mij, verwelkomt mij als ik er weer klaar voor ben. En het weet, hoe graag ik leef.
Stop met druk maken, stop met de zorgen. In ieders leven is er verdriet, spanning, boosheid, onmacht en onbegrip voor wat een ieder overkomt. Dit overkomt mij en ons. Mij als persoon en ons als gezin. Dat betekent niet dat het leven stopt, stil gezet wordt of in de ijskast beland.
Er zijn twee manieren om met moeilijke dingen in het leven om te gaan. Het eerste is verdrinken in je verdriet, de onmacht opzoeken, net als de boosheid en mee bewegen in alle emoties. Het tweede is je emoties over wat je overkomt overboord gooien en je mee laten varen met de tijd en het leven.
Het laatste is hetgeen waar ik naar wil streven, want dat is leven. Terugkijkend naar de afgelopen jaren heb ik het meeste last gehad van alle emoties en wat dat voor gevolgen had voor mij in het dagelijks leven en hoe het me beperkte. Het beperkte me in mijn houvast, het geloof in eigen kunnen, in relaties en noem maar op. Na die grip terug te hebben gekregen wil ik hem niet nogmaals verliezen.
Betekent dat dan dat emoties er niet mogen zijn? Natuurlijk niet! Ook ik ben bang, boos, verdrietig dat dit mij en ons overkomt. Het betekent echter wel dat ik me niet enkel laat beïnvloeden door de emoties, maar deze probeer los te laten. Geen gemakkelijke klus, maar ik weiger om opnieuw bij nul te moeten beginnen na het opnieuw overwinnen van kanker.
Dus ik laat los. Het leven komt zoals het komt, we nemen het per dag. Vandaag herstel ik van de kijk operatie, probeer ik op te bouwen met eten en geniet ik van de rust die mij hierin is gegeven. Vandaag is vandaag en vandaag leef ik.
10 reacties
Lieve Loes
Wat heb je het mooi en herkenbaar beschreven. Het is zoals het is. Mijn man heeft veel pech gehad en ja daar kun je in blijven hangen of accepteren dat het zo is. Niemand kan er iets aan doen, jij niet, ik niet en de artsen niet. Zoals je beschrijft het mag er best zijn maar als je dan nog een beetje regie mag hebben over jezelf dan is het loslaten en door met een lach en een traan.
Geniet van het leven...
Sterkte met je herstel.
Liefs Nonnie
Wat een wijsheid. Prachtig geschreven. Dank je wel.
Liefs en sterkte,
Hanneke
Ik zou willen dat ik het zo rationeel zou kunnen ondergaan. Een goeie dag geniet, slechte dag die gaat wel weer over.
soms kan ik dat, veel vaker zit ik in draaimolen. Mooi leven gehad, nog zoveel willen doen, wil nog reizen, maar helaas. De pijn maakt me beperkt en niet kunnen eten maakt me een buitenstaander. Ik hoor er niet meer bij. Maar mijn hoofd zegt heel iets anders dan mijn lichaam.en mijn conditie is zoveel beter geworden. Ik kan een sprintje trekken, maar soms sta ik zo wiebelig. Dat ik zomaar languit lig midden in de stad. Gelukkig kan ik daar wel weer het belachelijke van kan zien en lach ik als eerste.
Nee, dan de sondevoeding die opeens lekt, ik denk sta ik nu in mijn broek te plassen? En je steeds natter wordende jurk roept ook vragen op. Leven met kanker? Velen zijn blij dat ze er “nog” zijn en daar heb ik nou weer helemaal geen last van. Kanker is voor niemand het zelfde. Ik lees hartverscheurende situaties op deze site en mensen die het veel zwaarder en moeilijker hebben. Daarom is het ook zo moeilijk meeleven, iedereen heeft zijn eigen zware paste loen.
daarom lees ik wel graag jouw verhaal en dat van veelanderen.
Jou verhaal komt voor mij op het juiste moment, dus bet of het zo moet zijn. Ikzelf heb gestreden, opgekrabbeld, doorgegaan en mogen genieten van alle kleine en mooie moment. Op dit moment ben ik mijn eigen regie weer een beetje kwijt, probeer mijn emoties net als jij grotendeels overboord te gooien maar loop nu weer tegen de emoties van mijn partner aan. Die kan niet loslaten, blijft teveel angst houden over het verleden, beperkt mij in het zijn, verstikt mij in zijn zorgen, zit in mijn ruimte en probeert mij de halsband weer om te doen, en ik...... ik heb ff de kracht niet meer om hier onderuit te komen. Ik wil niet meer “vechten” om mijn zelfstandigheid en me verdrietig en niet gehoord voelen en dus ben dus vastberaden een andere weg in geslagen en wel de hulp ingeroepen van een coach
Ik wil niet meer te horen zeggen: dat kun je niet, denk aan jezelf, je doet teveel, je bent onverantwoordelijk bezig, kom maar ik doe dat wel, enz enz.
Wat ik wil? Ja weer genieten van het leven, al zijn mooie, kleine en grote momenten en inderdaad de angst loslaten.
dank je wel dus voor al je mooie, sterkte en daadkrachtige woorden. Die doen me goed en laten me beseffen dat ik op de goede weg ben.
lieve Loes dank je wel en heeeeeeel erg veel sterkte met je behandelingen
Ik heb wakker gelegen van jouw reactie over verstikkende goed bedoelde omgeving. Zelf kan ik het gelukkig bespreken en gaat dat goed. Maar ik hoor ze ook wel eens om me heen in het ziekenhuis. Ik merk ook dat het dan goed kan doen een gesprek te hebben met verpleegkundige of (huis-)arts hierover. Die snapt beide partijen en is net even die deskundige maar begrijpende buitenstaander die de partner kan bewegen of leren iets losser te worden in het zorgzaam zijn en jou dus wat meer ruimte te gunnen.
Je wilt de partner natuurlijk niet voor de kop stoten door het als onderwerp aan te kaarten, maar zodra een dokter of verpleegkundige vraagt hoe het met je gaat kun je wel aangeven dat je wel eens moeite hebt met zaken als … , dus wat algemener maken, en dat je wel snapt dat ze het beste met je voor hebben, maar dat je zelf …
Nou ja, ik hoop dat je hiermee een beetje steun krijgt, nu je even wat minder kracht hebt. Sterkte.
Rinske
Mooi verhaal, heel herkenbaar en ik heb hier zeker heel veel aan. Dank je wel.
Lieve Loes, wat sta jij positief en ook eerlijk in het leven! Ik bewonder je daarom.
Je schrijft: "een jaar weg gebleven" .. je hebt dus al een heel traject meegemaakt en ondergaan. Dan komt het dubbel hard binnen dat er opnieuw kankercellen zijn gevonden. En dat je weer door een heel traject heen moet. Ik vind het heel erg voor je en hoop dat de behandeling en de bijwerkingen deze keer mee zullen vallen.
Het is een rot plek om kanker te hebben. Het heeft invloed op eten-praten-slikken-speeksel-tanden/kiezen-smaak...
Bij mij is dik 4 jaar geleden keelkanker geconstateerd. Het gaat nog steeds goed gelukkig maar je blijft altijd bang. Ik herken dat trouwens bij iedere (ex)patient. Ik leef en geniet wel veel bewuster.
Heel veel sterkte, ook voor je gezin.
x Willy
Mee eens, veel sukses!
Ikzelf volg de stelregel: "Dit is de tijd die ik nog heb, zonde die te verdoen met negatieve energie". Natuurlijk heb je die wel eens en is het goed daar ook even aandacht aan te geven om te zien waar je staat, maar ik vraag me zo snel mogelijk af: helpt me dit bij mijn stelregel? Zo nee … Dat geldt ook voor negatieve energie die je van anderen krijgt (moeilijk, maar ik heb het kunnen leren met desnoods bij herhaling mijn stelregel uit te dragen. uiteindelijk gaan ze er minder tegenin - om welke reden dan ook maar).
Het beeld waar ik mijn leven met de kanker in plaats: Ik zit in een kano op een snelstromende rivier. Je gaat hoe dan ook mee, tegen de stroom in lukt toch niet, dus ook geen energie aan verspillen. Máár je kunt wel hier en daar wat naar links of rechts bijsturen en af en toe in de luwte van een steen draaien en wat rusten en om me heen kijken. Ik wil ondertussen wel plezier beleven tijdens deze tocht. Nou snap je dat ík plezier beleef aan water, een ander zal iets anders bedenken.
Het lukt mij zo toch al weer wat jaren om plezierig en ontspannen in het leven te staan, ondanks en misschien ook deels dankzij de ziekte en de toenemende beperkingen. Niks moet, maar je kunt soms op een idee worden gebracht, vandaar mijn reactie.
Sterkte en sukses!
Rinske
Hoe ?
zo veel mogelijk leuke dingetjes bedenken en doen binnen jouw mogelijkheden, De positieve energie die ik daar even van krijg neem ik mee en daarmee creëer ik wat buffer voor de mindere momenten. Zie het als 'spelen'. Zodra het evt. weer kan na een dip, pak je het gauw weer op als je weet hoe goed je daarvoor heeft gedaan.
mijn toegift,
Rinske
Loes,
Erg mooi geschreven! Ik ben in 2004 en 2014 geopereerd aan zowel de dikke als dunne darm vanwege de tumoren en later chemo om de metastasen op de vliezen van mijn alvleesklier.
De angst is er altijd, ik ondervind als het zachte ruisen van de zee, als er je er vlakbij woont hoor het zo nu en dan.
Soms voel je de angst, ineens ben je bang is die hoofdpijn daardoor, is die pijn in mijn buik daardoor. Ik had toen het 30 graden Celsius was afgelopen maand het ineens zo koud dat ik naar bed bent gegaan met een trui aan twee dekens en twee paar wollen sokken en nog rillen. Dan denk je zou het.....groeit er weer wat, de angst laat nooit af.
Dan probeer ik rationeel te redeneren van "onzin de tumor die in 2004 is weggehaald had een diameter van een flinke grapefruit". De chirurg vertelde dat hij toch wel zo'n 15-20 jaar heeft moeten groeien. Tot een twee a drie maanden voor de operatie had ik er nooit wat van gemerkt, dus waarom zou die buikpijn daarvan zijn nu ik vanaf 2014 alleen metastasen hebt.
En dat helpt. Natuurlijk de Zumba, het proberen te studeren en te leven helpen daarbij. Veel sterkte ook alle andere lezers.