39. 'mama ik zou willen dat je gezond geboren was'

‘Mama, ik zou willen dat je niet geboren was met deze ziekte, maar gewoon gezond was geboren’.

Ach kindje toch, mama wenst zich dat iedere dag is wat er door me heen schiet als je dit tegen me zegt. De tranen vloeien langs je wangetjes. Die kleine wangetjes die ik zo lief heb. Ik hou je vast en zeg dat ik dat ook zo graag zou willen. 

Over twee dagen haalt de dokter weer tumor weefsel weg. Voor de vijfde keer dit jaar wordt ik geopereerd en voor de tweede keer dit jaar halen ze cellen weg die kwaadaardig beginnen te worden. Vijf keer in een jaar moeten we jou vertellen dat mama nog een keer geopereerd moet worden. Vijf keer per jaar moet jij veerkracht laten zien die je nog niet van een zesjarige kunt verlangen.

Want veerkracht hebben wij inmiddels leren hebben. Veerkracht om weer op te staan, vertrouwen te hebben en door te gaan als de operatie voorbij is. Maar jij lieverd, jij bent zes. En jij moet gewoon een kind zijn zonder zorgen. De veerkracht die jij steeds weer hebt is wonderlijk, maar is er een die we liever niet bij je zouden zien. Gewoonweg omdat we je dit hadden willen besparen.

Je begint steeds meer te beseffen dat mama nooit echt gezond zal worden. Ik zal altijd ziek zijn en dat weet je bedenk ik me vanavond. Want anders zou je dat niet hebben gezegd. Die paar woorden die even ons hart braken. ‘Was je maar gezond geboren’. Kind wat kun je ons raken met je woorden. Hoe rauw kun jij de dingen vertellen, gewoon zoals ze zijn. De pijn benoemen die jij voelt. Die voelen wij, maar jij zegt het. Jij benoemd het. En zo is het. Was het maar anders. Was ik maar gezond.

Vanavond lig ik naast je terwijl je langzaam in slaap valt. Ik kriebel over je neusje terwijl je in dromenland beland. Het worden onrustige nachten weten we. Het is inmiddels een ritueel geworden. Een paar dagen voor de operatie slaap je bij ons op de kamer, heb je meer moeite met afscheid nemen, ben je sneller verdrietig en boos en heb je ons net wat harder nodig. Allemaal dingen die tijdelijk zijn. Maar wel dingen die littekens in je achter gaan laten. Littekens die je gaan tekenen in het leven. Zowel positief als negatief. Het gaat je vormen, zoals het leven ons allemaal heeft gevormd. Is dat perse erg? Ik denk het niet. Je wordt een veerkrachtig persoon die leert dat je na elke val weer opstaat. Want dat is wat je mij ziet doen, wat je ons ziet doen en wat je zelf ook steeds doet.

Ondanks dat ik weet dat het je later ook verder gaat helpen in het leven, doet het vanavond even pijn. Want wat had ik graag gewild dat je gewoon de zenuwen had voor sinterklaas, net als de meeste kinderen. Dat je enige zorg is of je wel pakjes zal krijgen op pakjesavond en hij je niet zal overslaan. Jij hebt er een extra zorg bij. Als sinterklaas op school arriveert vrijdag sluit ik mijn ogen in de operatiekamer in de hoop dat ze de plek zo pijnloos mogelijk weghalen. En als ik wakker wordt sta ik niet bij school om je blije gezichtje te zien en alle verhalen te horen over sinterklaas en de pieten in de klas. In plaats daarvan rollen de tranen over mijn wangen en voel ik me klein. Ik heb pijn en wacht op de arts in de hoop dat hij vertelt dat alles weg is gehaald. Kind wat doet dat pijn vandaag. Want hoeveel momenten heb ik al moeten missen en ga ik nog missen.

Jij voelt het, net als ik. Dus kind, mijn liefste meisje, was ik maar gezond geboren. Was dat foutje in mijn genen maar niet met mij meegekomen. Maar het is er. En we maken er het beste van. Jij, ik en papa. Wij met zijn drieën, we komen er wel.