300 Recepten

Ruim een maand weet ik het nu. Mijn tumor is verder uitgezaaid en zit nu ook op mijn hersenvliezen en in mijn hersenvocht. Het besef begint eindelijk in te dalen en ik merk dat ik rekening hou met een prognose van tussen zes maanden en twee jaar. Om nog een beetje gevoel van controle te houden ben ik in het begin alles gaan googelen wat ik maar kon. Wel op betrouwbare sites, die ik via mijn neuroloog en via Kanker.nl vond. En door mijn vroegere werk als röntgenlaborant begrijp ik de medische terminologie meestal wel. 

Het werd me duidelijk dat ik echt in de laatste fase aan het komen was en aanvaardde dat. Ik ben 75 en had al zoveel geluk gehad met de afgelopen 9 jaar. Nog twee keer oma geworden en nu is zelfs de derde op komst. Mijn oudste kleinzoon is al 7 en ik heb al die jaren regelmatig op hem en zijn jongere zusje kunnen passen. Ik heb 7 jaar geleden zelfs de Vierdaagse van Nijmegen nog gelopen en met mijn orkest heb ik een aantal hele mooie concerten kunnen spelen, waaronder de 3e symfonie van Gustav Mahler, een onvergetelijke ervaring. 

Toen Willem, mijn man, drie jaar geleden totaal onverwacht plotseling overleed aan een herseninfarct, was dat een grote schrik. Ik had er altijd op vertrouwd dat hij me goed zou verzorgen in mijn laatste fase, maar hoe moest dat nou, nu ik alleen woonde? Maar inmiddels merk ik dat ik enorm gesteund word door de kinderen en heel veel lieve vrienden, buren en familieleden om me heen. Dus ik begon met een gerust hart aan het komende traject.

Ziekzijn leek in het begin wel een dagtaak, maar toen het behandelplan eenmaal duidelijk was, begon ik weer ruimte te krijgen voor het gewone leven. Ik had een paar mijlpalen in mijn hoofd: ik wil het komende concert van mijn orkest meespelen in november, mijn kleinkind verwelkomen in februari en hopelijk ook mijn boek afmaken. Ik was al een tijdje bezig mijn levensverhaal te schrijven en had na veel uitproberen net een toon te pakken die me wel beviel. Tranen, verdriet, somberheid? Ik heb het niet gevoeld die eerste twee weken. Ik bleef een realist en ging er gewoon het beste van maken. Ik wilde in de tijd die mij nog restte veel liefde en warmte delen met de mensen om mij heen en in liefde afscheid nemen.

En zolang ik me goed voelde lukte dat ook wel. 

Maar nu ik 17 van de 20 bestralingen gehad heb, ben ik kaal, is mijn smaak verdwenen, mijn mond droog en begin ik af te vallen omdat ik het eten niet meer wegkrijg. Ik voel me moe en zwak en dat werkt ook mentaal door. Ineens lig ik moedeloos op de bank te piekeren hoe ik ervoor kan zorgen dat ik voldoende voeding binnenkrijg en voel ik me somber. Ik ben nooit een liefhebber van koken geweest, hield het met veel moeite vol om voor mijzelf gezond te blijven koken sinds ik alleen ben, maar dat wordt nu wel heel moeilijk. Brood, pasta, rijst, vlees, ik krijg het gewoon niet meer doorgeslikt. Van mijn radiotherapeut krijg ik wel medicijnen om de speekselvorming te bevorderen en de mond vochtiger te krijgen, maar die zijn nog in bestelling. Ik pak de map die ik van mijn oncologieverpleegkundige gehad heb, met informatie over hoe om te gaan met allerlei bijwerkingen en sommige tips zijn direct bruikbaar, zoals: vul je eiwitten aan met bakjes yoghurt, vla en melk of karnemelk. Ook verwijzen ze naar een website met informatie over voeding en kanker, die ik meteen ga bezoeken. Ik zie herkenbare tips, maar dan kom ik op een pagina met 300 recepten voor voeding bij kanker en ineens word ik heel verdrietig en komen de tranen toch nog. Ja natuurlijk moet ik mijn voeding aanpassen en ik kan ook om een verwijzing naar een diëtist vragen om me te helpen, maar ik voel me zo slap, koken was al zo’n opgave. Hoe krijg ik dat voor elkaar? Er waren al mensen die eten voor me kookten de laatste tijd, maar dat kreeg ik ook niet weg. Ik zie er zo tegenop om daar al die energie aan te gaan besteden. 

Ik sluit mijn laptop en ga vroeg naar bed. Morgenochtend voel ik me hopelijk iets beter.