Jong geleerd is oud gedaan
Onlangs publiceerde het IKNL (Integraal Kankercentrum Nederland) cijfers, waaruit bleek dat de overlevingskans bij kanker sterk gestegen is. Als maat voor die overlevingskans hanteert het IKNL de kans dat iemand vijf jaar na de diagnose nog in leven is. Inmiddels behoor ik ook tot die categorie “overlevers”. Maar dat voelt heel vreemd, want tegelijkertijd zit ik in de “palliatieve fase”, wat betekent dat mijn kanker niet meer te genezen is.
Nu heb ik in mijn leven veel vaker het gevoel gehad dat ik bezig was met ‘overleven’ in plaats van ‘leven’. Dat begon al als kind. Van mijn moeder kreeg ik het motto mee: “ niet zeuren, maar flink zijn”. Een stelregel die ze zelf waarschijnlijk heel hard nodig heeft gehad, omdat ze (denk ik) geleden heeft aan depressieve klachten, waardoor ze mij niet die warmte en liefde mee kon geven, waar ik zo naar verlangde. Ik paste me aan en overleefde, tot ik het huis uit kon. En later in mijn beroepsmatige leven, als ik weer eens vast liep in de combi van faalangst, perfectionisme en doorzettingsvermogen, was ik ook bezig te overleven, totdat de burnout me even een time out gaf.
Het gekke is dat de diagnose borstkanker (die tegelijkertijd kwam met mijn derde burnout ruim 22 jaar geleden), het begin inluidde van een leven dat uiteindelijk meer het karakter van ‘leven’ dan van ‘overleven’ kreeg. Dat duurde wel even. Ik moest een heleboel leren loslaten, maar de laatste 10 jaar voor mijn pensionering heb ik toch met veel plezier gewerkt. Ik had een paar stappen terug gedaan op de maatschappelijke ladder en merkte tot mijn verbazing dat je ook met plezier naar je werk kon gaan. De stress was weg en ik kon van veel dingen genieten.
Een half jaar na mijn pensionering bleek mijn borstkanker toch nog uitgezaaid. En mijn ervaring met overleven komt mij nu goed van pas. Ik kijk niet te ver vooruit, geniet van wat ik nog wel heb en wel kan. En dat is gelukkig nog heel veel. Natuurlijk raakt mijn hormoonkuur een keer uitgewerkt en kunnen er nieuwe uitzaaiingen komen, maar dat zien we dan wel weer. Voor mij geldt: overleven? Jong geleerd oud gedaan!
4 reacties
Lieve Margriet,
Het blijft bijzonder voor mij om je blog hier te lezen, juist omdat we elkaar al zo lang kennen door de muziek. Hier lees ik toch weer dingen die ik nog niet wist. We blijken nog meer gemeen te hebben dan de liefde voor muziek en helaas ook de ziekte. Niet zeuren en flink zijn was ook heel lang mijn motto en ook bij mij leidde al dat flink zijn tot een burn out. Dat jij er zelfs drie hebt gehad, vreselijk!
Mooi om te lezen dat je, juist ook door de borstkanker, zoveel dichter bij jezelf kwam te staan en echt ging leven. Het blijft waardeloos dat het terugkwam en dat het zo laat werd ontdekt dat je nek moest worden vastgezet. Maar inmiddels leef je weer met volle teugen! Zo bemoedigend om te zien, en ik denk voor velen hier die jou niet kennen ook bemoedigend om te lezen.
En hoewel ik je inmiddels heb 'ingehaald' met de ziekte en aan een vervolgbehandeling moest beginnen, blijf jij voor mij een voorbeeld.
Alle liefs en goeds,
Hanneke
Dag Margriet,
Wat heb jij je verhaal goed kunnen verwoorden. Het is heel herkenbaar, geeft inspiratie en het gevoel dat ik niet de enige ben die het zo ervaar.
Heel veel sterkte,
Henny
Pluk de dag maar laat wat hangen voor morgen. De ontwikkelingen in de medische wereld gaat snel vooruit !
Lieve Margriet,
Dank je wel voor jouw verhaal! Het beangstigt me en geeft me tegelijk rust.Eigenlijk wil ik gewoon 125 worden en in mijn slaap sterven....Ohw en dan ook mijn leven tot 125 volplannnen...
hoe leef je je leven echt?hoe haal je eruit wat eruit te halen valt? Wanneer ben ik of jij (als voorbeeld tevreden?).
Mijn wens is om uiteindelijk (liefst over 50 jaar) dood te gaan en net daarvoor te kunnen zeggen dat ik er alles uit gehaald heb. dat gaat, vrees ik, niet lukken. Want wat is alles? Pffffff
kleine stukjes en kleine stapjes. Ik ga het proberen n te streven. Je bent een voorbeeld voor me. Dank je wel!
xxxx