Wintertijd

Het is 9.00 uur en ik ben zó moe. Ik heb geen zin om op te staan, om flink te zijn, om gewoon te beginnen aan de dag, want dan gaat het wel weer, om naar buiten te gaan, want daar knap je altijd zo van op, om een wasje in de machine te gooien, want dan heb je vandaag toch iets nuttigs gedaan. Ik blijf gewoon liggen. Willem doet alvast de gordijnen open. Het is grijs, grauw en groezelig weer. Ik wil de winter overslaan, maar hij moet nog beginnen. Ook die coronatijd wordt me langzamerhand te veel. “Niet zeuren-flink zijn- en genieten” is als motto bijna niet meer vol te houden. Het verhaal van de vader van Ellen heeft me meer geraakt dan ik dacht. Een fitte 83-jarige, die vanwege hartklachten naar de huisarts gaat, blijkt corona te hebben en is binnen 2 weken overleden.  Vrijdag besloot ik me toch eens te laten testen. Mijn klachten? Moe, moe en nog eens moe, sinds begin september al. Tja en wat snotteren, dat ik elke herfst en winter doe, een lichte keelpijn, die ik normaliter negeer, waarna het weer verdwijnt, wat lichte pijn bij het ademhalen dat waarschijnlijk gewoon van mijn tumoren komt, en vooral een hoop gepieker. Hopelijk kan een negatieve testuitslag dat eindelijk eens stoppen. Ik kon gisteren meteen terecht en wacht nu op de uitslag.

We moeten ondertussen toch iets verzinnen voor vandaag. Wandelen? Nee ik ben te moe. Naar een museum? Nee, ook al verwacht ik niet positief te zijn, ik wil eerst wachten op de testuitslag en nu niet erop uit gaan. Willem is inmiddels al lang opgestaan en aan de dag begonnen. Ik hoor op de radio de column van A.L.Snijders. Heerlijk die berustende depressieve stem. Misschien is dat wel een idee. Ik ga achter mijn daglichtlamp zitten en een verhaal schrijven. En het goeie nieuws is: het is nog steeds 9.00 uur, want de wintertijd is ingegaan.