Een relaxte dag in het academisch ziekenhuis

Vandaag was mijn tweede chemokuurdag om de mogelijke lymfeklieruitzaaiing als gevolg van baarmoederhalskanker tegen te gaan. De tumor en bekkenlymfeklieren zijn er begin september al uitgehaald, maar omdat 1 eruit gehaalde lymfeklier het toch niet kon laten om in zijn huis de kanker-afterparty voort te zetten, zit ik nu dus aan de chemo en bestralingen in het LUMC (‘lums’, zoals sommige Leidenaren hier zeggen)…

Ik moet zeggen, hoewel ik gedurende deze periode van mijn leven gehoopt had ergens anders mee bezig te zijn, heb ik wel een relaxte en fijne dag gehad. Het is alsof ik gedurende het gehele proces in een soort van meditatietoestand verkeerde (ja en nu mss wel een beetje te veel, omdat de dexamethason nog werkt… ;-) ). Soms ben in wel moe, maar sinds gisteren heb ik me eigenlijk best wel weer normaal gevoeld; klaar voor de volgende ronde. De overige bijwerkingen sinds vorige week zijn ook erg meegevallen. Ik voel wel regelmatig allerlei beweginkjes in mijn onderbuik (van de bestraling) en dat mijn hart fysiek zoiets heeft van ‘ok, we moeten het dus even een andere ritme handhaven…’, maar ik ervaar het niet echt als belastend. Op dag 3 en 4 na de eerste chemo heb ik in de verte wel misselijkheid gevoeld, werden mijn darmen ook wel gevoeliger, en hormonaal is er waarschijnlijk ook van alles gaande, maar ik heb in grote lijnen doorgegeten zoals ik dat altijd deed. Vooral noten, zaden en droge vruchten vind ik ineens opvallend lekker.

Hoewel ik dit typ, besef ik me wel dat het te veel zou zijn als ik mijn werk in het onderwijs er nog bij zou doen. Ook al was het maar een beetje en wil ik er wel heel graag naar terug, al die tijd en ruimte heb ik ook echt wel nodig om fysiek en mentaal te rusten en ook om in rust voldoende te kunnen bewegen en mijn leven een nieuwe, gezondere wending te geven.

Ik besef me ook, dat ik me de komende weken wel steeds vermoeider of slechter kan gaan voelen, maar ik ben benieuwd… Het klinkt voor sommige mensen misschien crazy, maar ik vind het ook wel interessant om te kijken wat mijn lichaam nu allemaal aan kan. Ik was namelijk zo’n persoon dat dacht dat 2 paracetamols al te heftig of te toxisch voor me zouden zijn en je beter alleen maar reine middeltjes uit de natuur kon nemen (dat prefereer ik nog steeds, maar daardoor ging ik mijn lichaam onbewust ook als te broos ervaren). Het ging vandaag in elk geval erg goed. De verpleging was super behulpzaam, lief en snel. Het arminfuus zat in 1 keer fantastisch (dat wilde ook nooit lukken, maar ik dacht, ik probeer gewoon weer eens in de arm…). Ik mocht in plaats van 1 verse proteinebrownie zelfs wel van 2 stuks genieten. De infuuspaal rolde goed (vorige week kieperde die bijna op iemand z’n hoofd in de gang vanachter een muur…). De kamer was rustig en het uitzicht op de stad was leuk. Ik heb veel puzzelstukjes kunnen bijleggen in de radiotherapiewachtkamer. Mijn blaas- en darmvulling sloten goed aan op de bestraling (de dag ervoor had ik per ongeluk geplast vlak van te voren… en dat werkt dan niet goed… maar daardoor kon ik ook wel langer puzzelen…). Mijn moeder kwam om half 2 gezellig aanschuiven om de rest van de middag in het ziekenhuis samen te zijn. 

Er was echt heel erg veel goed. Alleen de bewegingstoestellen waren bezet. Aan die lichaamsbeweging heb ik voor mijn beleving dimus weer niet zoveel gedaan… Toen ben ik met mijn ma de stiltekamer gaan verkennen en niet veel later konden we alweer naar huis. Met een grauw gezicht liep ik het LUMC weer uit (het gevoel hebben dat iedereen die je toevallig ziet dan meteen denkt ‘zo, die is ECHT heel erg ziek zeg…’), maar dat kon me gelukkig verder weinig schelen. Het zijn wel dingen die ik eerder nooit zo ervaren heb.

Al met al een hele belevenis. Ik hoop dat alle chemo- en bestralingsdagen zo mogen zijn. Dan komen we deze tijd wel goed door.