En dan ontdek je dus wat 'leven met de gevolgen' kan betekenen

We zijn inmiddels alweer ruim een half jaar verder sinds mijn laatste bericht. Hoe gaat het nu met mij?

Het moment waarop ik dit typ, heb ik een groot verlangen om iets te produceren, om mij te uiten, maar ik voel me ook wel aardig moe. Ik vraag me af welke dingen ik nu weer mag loslaten en welke ik de aandacht mag geven. Ik zie altijd zoveel dingen waar ik mijn aandacht aan kan geven. Zoveel keuzes... maar welke zijn het vruchtbaarst? (altijd al een issue geweest...)

Veel dingen gaan op zich wel goed, maar ik heb nog steeds wel te maken met aardig wat vermoeidheid, opvliegers, spier-, gewrichts- en zenuwpijnen, gevoelige darmen, een navelbreuk (waar ik gelukkig weinig klachten van heb, maar die wel een soort van in de weg zit en er niet uitziet), multilevel psychische verwerkingen, allerlei regeldingen en nog veel meer...

Ook het afgelopen halve jaar is voor mij een hele rit geweest. Een rit van 'gaan met die banaan' (als het leek goed te gaan en ik weer heel enthousiast werd) en dan weer terugtrekken als ik kennelijk weer over mijn grens was gegaan. Ik snapte er niet zoveel van, naast de wetenschap dat het er kennelijk gewoon bij hoort. Het is een rit waarin ik mezelf opnieuw moet leren kennen met een lichaam dat anders functioneert en een psyche die al veel aan het verwerken was, maar nu nog meer aan het verwerken is. Er hebben zoveel veranderingen plaatsgevonden, zoals dat ik met mijn dochter alleen ben gaan wonen (waar we al woonden), omgaan met een veranderde relatie (Waar zou deze relatie nou heen gaan? Zit het er nog in voor ons?), dat ik bijna 4 maanden lang mijn best heb gedaan om te re-integreren op werk, maar waar ik in april te horen kreeg dat ik per augustus geen contractverlenging krijg. Een erge teleurstelling, maar uiteindelijk ook wel eentje waar ik begrip voor heb, die mij meer ruimte voor herstel geeft en andere interessante keuzes biedt. Ik had opgebouwd tot 9 uur werken per week, maar bleef daar uiteindelijk op hangen... Ik vind het nog erg lastig om aan bepaalde verwachtingen te voldoen die bij een contract horen. Ik kan gewoon totaal niet inschatten hoe het met mijn energie zal gaan. 

Na het horen van het nieuws over het contract, stortte ik even in en was ik er helemaal klaar mee. Stekker eruit en inpluggen in iets anders waar wel toekomst in zit voor mij... Niet een keuze die ik in andere situaties zo snel gemaakt zou hebben (nu deed ik er overigens ook wel een paar weken over om die te maken), maar nu kon ik eigenlijk niet anders... Natuurlijk is het een heel verhaal, maar nu ik 1,5 maand verder ben, kan ik erop reflecteren en zeggen dat ik geen betere keuze had kunnen maken. Ik vond het een hele moeilijke, omdat ik de neiging heb erg loyaal te zijn en graag dienstbaar ben, maar in dit geval gaat het gewoon niet... De energie die ik nog bezit is me dermate kostbaar geworden, dat dit de enige en beste keuze was. Ik moet goed kunnen functioneren in mijn privesituatie en ook als ik ergens werkzaamheden verricht.

Ik heb de afgelopen maanden verder weinig ziekenhuisbezoeken gehad. In maart had ik nog een mondelinge en manuele controle bij de gynaecoloog en die was heel positief. Kort daarna werd ik echter wel heel onzeker toen ik heftige en 'zeurende' sensaties had in de buurt van mijn rechterlies bij mijn schaambeen. Gelukkig mocht ik meteen de volgende dag al komen en werd er een echo gemaakt. Het scheen een spier te zijn (wat mijn fysiotherapeut ook al dacht) die ik wat meer aandacht mag geven door te trainen, maar waarom die zo reageert, kon niemand precies zeggen. Mogelijk zit ik fysiek nog steeds te veel stil... maar hij reageert ook als ik meer ga fietsen. Ik probeer wel regelmatig te wandelen en elke week wat te fietsen door mijn dochter naar school te brengen met de fiets i.p.v. met de auto (vroeger fietste ik altijd, maar ik heb nu gewoon te snel een pijnlijk lichaam...). Soms doe ik yoga en ik ben van plan om een zwemkaart te kopen. 

Ik moet eerlijk zeggen, ik vind het sinds het begin van de herstelperiode best lastig om me aan een of andere sport toe te wijden. Mijn lijf doet gewoon te snel zeer. Van mezelf ben ik op zich vrij beweeglijk, maar ik heb gewoon niet zoveel zin in sport. Ik snap niet zo goed wat ik hiermee moet. Hoe zorg ik ervoor dat mijn lichaam sterker wordt als het alleen maar steeds weer meer pijn gaat doen door lichaamsbeweging? Het lijkt wel een vicieuze cirkel... Ik blijf de hoop erin houden dat het op den duur wel beter wordt...

Herkent iemand deze cirkel? Zo ja, hoe heb je dit aangepakt? Hoe ben je door de pijn heen 'gebroken'? Werd je lichaam op den duur echt weer sterker en nam de pijn af? Nu ben ik zelf qua spieren en gewrichten altijd al gevoelig en enigszins hypermobiel geweest, maar de pijnen zijn veel erger geworden na alle behandelingen.

Ik vraag me ook af waardoor de pijn precies komt. Is het door de behandelingen, door de operatie en/of door de vervroegde overgang? Ik neem omega 3, eet met enige regelmaat schaaldieren (chondrotine-glucosamine), maar het gaat niet altijd weg en komt gauw terug. 

Pas eind augustus heb ik weer een controle in het ziekenhuis. Tot dan toe nog een hoop andere afspraken voor mezelf en voor mijn dochter.

In de tussentijd ben ik gestart met creatieve workshops bij Stichting Scarabee in Leiden. Op deze manier heb ik mijn aandacht weer wat meer gekanaliseerd richting het verwerkingsproces. Het is niet dat ik er anders niet mee bezig was, maar het raakt wel gauw 'ondergesneeuwd' door allerdaagse zaken en dat voelt niet altijd goed. Bij Scarabee kan ik met lotgenoten praten en mijn ei een beetje kwijt. Dat is erg fijn! Vrijwilligers hebben me ook geholpen in mijn psychische proces m.b.t. tot mijn re-integratie en het omgaan met de eindiging van het arbeidscontract.