Wanneer het leven je wakker schudt; babydroom wordt genezingsdroom

Sinds de zomervakantie van 2023 weet ik dat ik te maken heb met baarmoederhalskanker. Het was er ergens in de jaren daarvoor ingeslopen, zonder dat ik iets doorhad. Een echte sluipschutter... Mijn uitstrijkje op mijn 30e was goed. Niks aan de hand. Die van mijn 35e had ik nog niet laten doen... Te veel uitdagingen in die jaren gehad, waarbij ik zelfs tandartsafspraken uitstelde. Het was me te veel. Daarnaast had je toen alle coronabombarie en kreeg ik al bijna een hartverzakking wanneer die welbedoelde brief van het bevolkingsonderzoek op mijn deurmat lag...

Tsja, wat als...............? Dan was het misschien nog geen kanker geworden. Ik wist het gewoon niet. Ik wist er te weinig van af en had de foldertjes overgeslagen. Dat 80-90% van de mensen kennelijk gedurende z'n leven in aanraking komt met het toxische hpv... en dat mijn lijf het hpv kennelijk niet voldoende kon opruimen.

Men zegt dat het 10-15 jaar nodig heeft om tot kanker te ontwikkelen. Bij mij kennelijk 8-9 jaar! Of: de pap-uitslag op mijn 30e klopte niet. We weten het niet en zullen het waarschijnlijk nooit weten.

Het leek goed te gaan met ons gezinsleven, waardoor mijn partner en ik in de eerste helft van dit jaar de remmen eraf gooiden om nog eens te proberen zwanger te raken. Het voelde voor mij heel sterk dat we dit moesten doen en mijn partner en dochter wilden het ook graag. Bij onze dochter was het in 1 keer raak, maar nu was ik al wat ouder en naderde ik mijn eind jaren 30. Ik grapte letterlijk: 'Even kijken of alles nog werkt...'. Een tweede kind was van harte welkom en het gaf veel blijdschap om ervoor open te staan, maar als het niet meer zou lukken, dan zou ik daar ook vrede mee hebben, wist ik te voelen. We zouden geen IVF of iets dergelijks willen proberen. Als het ons gegeven was door de natuur, was het goed, en als het ons niet gegeven was, was het ook goed. We hadden het eerder na onze dochter niet geprobeerd om een tweede te verwekken, omdat we al wat uitdagingen in het leven hadden gehad, waaronder op het gebied van gezondheid (maar dan niet zozeer aan mijn kant).

Toen ik deze zomer net zwanger was, maar het nog niet wist, had ik naast zwangerschapssymptomen wat rare symptomen die ik voorheen niet of nauwelijks had, zoals tussentijds bloedverlies en vage afscheiding. In de week na de 28e dag van mijn cyclus deed ik tweemaal een zwangerschapstest, maar die was negatief. Toen dacht ik 'Als ik niet zwanger ben, dan is er echt iets heel vreemds aan de hand!!' en daarom heb ik mij op van alles laten testen via de huisarts. Ik heb o.a. een uitstrijkje en een kweek laten doen.

Een week later wist ik echter dat ik wel zwanger was. Die wetenschap ontspande en gaf blijdschap, maar ik bleef om de paar dagen die rare symptomen behouden. We gingen 2 weken op vakantie naar Duitsland en tijdens die vakantie kreeg ik een telefoontje van mijn huisartsenpraktijk dat het uitstrijkje niet goed was (pap 3b). Nee he?! Het soort nieuws dat je niet in je vakantie wilt krijgen... (eigenlijk nooit wilt krijgen) Als een bezetene ging ik hier alles over lezen op internet en kwam erachter dat het echt niet handig was om dit te hebben tijdens een zwangerschap, want daardoor kon er eventueel niet alles aan gedaan worden. Ik maakte me zorgen, maar gelukkig kon ik het de dagen erna enigszins loslaten en nog wat genieten van de vakantie.

Een paar dagen nadat ik terugkwam van vakantie, kreeg ik echter een hele vreemde buikpijn. Ik belde de verloskundigenpraktijk en kreeg een doorverwijzing om een vroege echo te laten maken. Op het echoscherm was geen vrucht te zien, maar vooral een hoop bloedstolsels in mijn baarmoeder. In het ziekenhuis kwam men er vervolgens met zekerheid achter dat het om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap ging. Ik zou de volgende dag met spoed geopereerd worden. Op dat moment dacht ik nog dat alle rare symptomen door de buitenbaarmoederlijke zwangerschap kwamen. Ik ging door de omwenteling heen dat dit kind dus niet zou komen en dat ik mijn eileider met de vrucht van 4,5 cm verloor. Ik was 8 weken zwanger geweest en half gesteriliseerd eruit gekomen.

In de weken na de spoedoperatie volgden de colposcopie met biopten en een lisexcisie. Uiteindelijk kwam men erachter dat er twee zaken door elkaar hadden gespeeld; dat er helaas ook sprake was van baarmoederhalskanker. Niet een voorstadium (wat meestal het geval schijnt te zijn), maar echt al baarmoederhalskanker. Dat gaf een rare realityshift en een onwerkelijk gevoel...

Het was een beetje veel.

Gelukkig werd ik telkens zeer snel verder geholpen. Ik probeerde wel ook steeds de positieve kanten van alles in te zien. Bijvoorbeeld: nu er geen baby meer in mijn buik zat, betekende het dat men er alles aan kon doen om de baarmoederhalskanker uit te roeien. Ook voelde het alsof er een engel in mij had gezeten die mij liet weten wat ik daadwerkelijk onder de leden had. Als ik niet nog een keertje zwanger was geworden, dan had ik dat uitstrijkje mogelijk nog steeds niet gemaakt.

Midden augustus werd ik doorverwezen naar een academisch ziekenhuis in de buurt en op 7 september zijn vervolgens mijn baarmoeder, baarmoedermond, 29 bekkenlymfeklieren, de bovenkant van mijn vagina en een stuk steunweefsel verwijderd. Ik ben nu nog aan het herstellen thuis en dat gaat op zich allemaal wel goed. Het is al 3,5 week geleden en ik zit er alweer aan te denken om het fietsen te gaan proberen... Het valt me mee hoe ik door de operatie ben heen gekomen, maar helaas hoorde ik onlangs dat er wel 1 besmette (weggehaalde) lymfeklier was en dat ik daarom binnenkort nog een nabehandeling van chemoradiatie (5 weken) met brachytherapie zal krijgen. Die zag ik niet meer aankomen nadat de artsen zo positief en blij waren geweest over het verloop van de operatie en dat de twee meest verdachte lymfeklieren (die direct werden onderzocht) schoon waren! Erg jammer en teleurstellend...

Eén stoute, sneaky schildwachtersklier die zelfs niet de grootste was... Meestal schijnt de schildwachtersklier wél de grootste te zijn, maar bij mij was dat niet het geval.

Een paar dagen na de schok, voelde ik mij gelukkig weer wat beter en kon ik er weer positief tegenaan kijken. Een consult met de medisch oncoloog hielp mij daarbij, toen ik o.a. hoorde dat ik relatief lage dosissen chemoradiatie zou krijgen en dat ik zonder werkende eierstokken ook nog een goed leven zou kunnen hebben. Nou, we zien het allemaal wel weer... Eerst nog 2,5 week verder herstellen en sterk worden. Dan de behandeling en daarna hoop ik er toch echt klaar mee te zijn!! Ik vind het idee lastig dat ik nog meer dan dat zou moeten inleveren om te herstellen. Klinkt ergens niet echt logisch...

Ik verlang ernaar mijn leven weer op te pakken en ruimte en tijd te hebben om alles te verwerken. Ook heb ik nog niet zo lang een nieuwe, leuke baan waar ik graag naar terug wil.

We gaan echter niet bij de pakken neer zitten. Zo zit ik niet in elkaar. Er zijn veel veranderingen gaande in mijn leven. Niet alleen op gezondheidsgebied (maar ik weet nog niet hoeveel ik daarover ga uiten hier). Wat ik wel weet, is dat ik binnenkort mijn woning ga opknappen met vrienden en familie, wat ik al jarenlang wil. Dat maakt me blij! Of er nou chemoradiatie is of niet, als ik de energie ervoor heb, help ik mee en anders ben ik de director / bemoeial ;-).