Bezoekuurtje

Vanmorgen wakker geworden met een rotgevoel. Gelijk in huil-modus. Met tranen opstaan, met tranen onder de douche, met tranen ontbijten (zover dat gaat). Om 10 uur ga ik samen met de kinderen naar W. Spannend voor hen, want ze hebben hem niet meer gezien sinds woensdag. Na de eerste emoties zakt de spanning een beetje weg en kunnen ze even rustig hun momentje pakken. Even in stilte met pap praten. Je merkt dat het hen goed doet hoe moeilijk ook. Maar ook even het beeld kwijt worden van het moment van sterven. Wat voor hen beide toch ook wel heftig was. Natuurlijk ook zelf mijn moment alleen gehad en mijn emoties de vrije loop gelaten. Tranen zijn er nooit genoeg.

De rest van de dag veel bezoek gehad en kaarten gelezen. Fijn dat zoveel mensen aan je denken.

Nu een avondje op de bank en even niks.