De dag in tweeën
En zo is de stemming toch nog een beetje gekeerd. Na mijn sombere morgen-stemming wat spulletjes bij elkaar gezocht die terug moesten naar Wil's moeder. Even bijkletsen en dan komt zoon langs met broodjes. De lieverd. Vanmiddag alleen thuis. Ik besluit op de fiets te stappen. Gewoon even weg. Ik fiets naar Wil's beste vriend. Even gewoon bijkletsen. Het doet ons allebei goed. Op weg naar huis nog even langs de winkel. Daar tref ik een oude bekende. Ze heeft precies een jaar geleden haar man verloren. Had het nog niet gehoord van Wil. En dan sta je weer te huilen midden op straat. Samen midden in het verdriet. Thuis aangekomen belt mijn beste vriendin. Fijn om zonder veel woorden elkaar te begrijpen. Afspraak gemaakt om samen te gaan wandelen. Vooruit kijken hoort er toch bij. Ook al is het moeilijk zonder mijn lieve mannetje. Love you ♥
4 reacties
Goedemorgen, wat fijn te lezen dat je stemming toch nog is omgeslagen. Ik zal maar niet schrijven hoe mijn dag er gisteren uitzag. 😥😥😥. Of misschien toch wel.
Er waren geen apps, geen emails, geen telefoontjes, geen ontmoetingen, geen gesprekjes, geen vul maar ins. Niemand begrijpt dat ik alleen ben en wat aanspraak kan gebruiken. Dit is waar ik zo bang voor was na de crematie. Dit diepe gat waarin je gevallen bent. Ik weet best dat ik er alleen voor sta, maar hopenlijk duurt het niet te lang voordat ik doorheb hoe ik hier zelf uit kan klimmen. Wat duurt dat lang voordat het donderdag is, mijn eerste bijeenkomst vd rouwgroep.
Heb 2x maar wat doelloos rondgelopen 's morgens en 's middags: wat gemijmerd in de kapel vd kerk, op het kerkhof en in het park. Er zijn maar weinig mensen in het park en de meesten met z'n tweetjes. En vandaag is het zondag?!?! Ik sta maar eens op, het zonnetje schijnt naar binnen. Ga wat eten met een kopje koffie en me dan bedenken met wie ik vandaag eens niet ga kletsen. Wat is dit &^%$#@.
Ja Hannes, je hebt zelf het gevoel dat je opgesloten zit. De dagen rijgen zich gewoon aan elkaar. Telefoon binnen handbereik maar er komt niks. Ik ken het. Voor Iedereen gaat alles gewoon door. Maar voor ons staat het stil. We wachten op een teken van leven van egaal wie, maar er komt niks. Wij deden ook heel veel (lees alles) samen en daar heb ik ook moeite mee. Het lijkt of je het wiel opnieuw moet uitvinden een geen idee hebt waar te beginnen.
Ik kijk ook uit naar het gesprek bij het THH. Hopelijk een stap in de goede richting.
Het wiel heeft ook geen begin. Jammer dat ik het niet heb kunnen leren van mijn opa: die kon wielen maken, is overleden toen ik drie jaar was. Ik kon toen nauwelijks praten en lopen. Hoe kom ik daarop: ben in het levenswerk van Marion gedoken vanochtend: stamboomonderzoek en daar kwam ik opa tegen.
Lieve Beansgirl
Zoekende ben je naar hoe nu verder ,een beetje herkenning van mensen die het snappen ,en erkeninng voor wat je nu voelt ,moeilijk om een weg hierin te vinden ,rouw is rauw en hard en doet pijn ,en nazoveel jaar inene alleen zijn het gemis is niet te doen en slaat keihard toe op de gekste momenten ,met mn hele hart hoop ik dat je mensen gaat leren kennen die jou begrijpen en bij wie jij je geborgen voelt .
Dikke knuff hes 🤗🍀