Hoe gaat het nu met je?

Heel eerlijk antwoord van mijn kant is dan: "Anders". Mij stellen niet zoveel mensen de vraag "hoe gaat het nou met jou?". Ik stel dan meestal de vraag: "hoe gaat het met jou/jullie." En dan krijg je soms hele verhalen. Nou daar zit ik dan met mijn eigen verhaal. "Fijn je gesproken te hebben. Met mij gaat het ook "anders"".

Als kankerlijer heb je het eigenlijk relatief gemakkelijk met dat soort vragen .

Klagen over hoe ik mij geestelijk voel , doe ik sowieso niet . M'n ei kan ik hier op de site wel kwijt .
Soms , als er iets veranderd in mijn behandelingen  vertel ik dat wel .
Gewoon klinisch . Volgende week gaan ze bestralen . Of ze zijn met nieuwe medicatie begonnen. Of ik moet nog eens binnen voor controle of zoiets . 

Maar mijn standaard antwoord ( aan mensen die weten dat ik regelmatig hardloop ) is , boh , ik heb gisteren nog 10-15 of meer km gelopen , dus we zijn nog  niet aan het doodgaan , hé.
Discussie gesloten 

Maar als nabestaande is dat veel moeilijker . Je zorgen en problemen liggen op een heel ander vlak . En op de vraag hoe gaat het ermee kan je eigenlijk maar 1 ding zeggen : Slecht , en een hele klaagzang beginnen . 
En dat doe je dus niet .

Liefst zou ik hebben ,denk ik , dat ze niet vragen van hoe gaat het , maar dat ze actief helpen om je leven opnieuw op poten te zetten  .Inviteren , op bezoek komen , je uitnodigen om samen iets te doen ,cinema of sportclub of shoppen , gelijk wat . 

En die oppervlakkige kennissen , zoals je zegt , ja , het gaat wel , hé

Als nabestaande deze vraag krijgen. Wat doet dat met je?
Deze vraag is vaker een soort van begroeting uit beleefdheid.
Begrijpelijk dat je daar niet altijd uitgebreid op wilt antwoorden. Je bent niet altijd in de stemming om er op in te gaan. Zeker als het geen diepgaand contact is.
Ik zou een standaard antwoord geven en afsluiten met dank je wel (voor je belangstelling).
 

Zo herkenbaar. 
Mensen die wat verder van je af staan, vragen volgens mij dat uit beleefdheid. 

Ik gaf standaard aan; ‘niet goed’ en op een gegeven moment zei ik ook gewoon: ‘ik hoef het er niet over te hebben, maar ik kan niet zeggen dat het goed gaat.’ 

Ach, "hoe gaat het?" is stukken beter dan niks.  Dan mensen die contact vermijden, de straat oversteken, of wegduiken achter de rollen toiletpapier in het warenhuis.  Wat mij betreft ben ik blij met de vraag.  Ik vind het zelfs van enige moed getuigen om ze te stellen, want de vrager weet dat de kans bestaat dat hij/zij een moeilijk antwoord zal krijgen.  Ik ben zelf niet zo'n prater.  Meestal wordt het 'lief dat je het vraagt, maar ik heb niet zo'n zin om er veel over te zeggen'.  En dan babbelen we nog ff over iets anders, wat de gedachten verzet en achteraf meestal leuk was.  Afhankelijk van mijn mood.  Maar eerlijk, soms bij het zien van sommige buren of kennissen die me de vraag zouden kunnen stellen, ben ik degene die achter de rollen toiletpapier duikt...

Het gaat zn gangetje.

Lieve Beansgirl 

ik zou zeggen hoe denk je dat het met mij gaat ,of sorry ik kan geen sociaal wenselijk  antwoord geven ik zit nog midden in mijn verwerking ik waardeer dat je me  aanspreekt maar moet voorlopig even het antwoord schuldig blijven ,of heel eerlijk zeggen ik hoef deze vraag nu even niet ik kan er niets mee 

liefs hes xxx

Lieve allemaal, dank voor jullie mooie behulpzame antwoorden. Hier kan ik wat mee. Soms zit je zo vast en weet je het allemaal niet meer. En dat is waarom deze die zo fijn is. Bedankt.

Ik ben nog een beetje zoekende op deze site en kwam deze vraag tegen . ‘Hoe gaat het met je? ‘

Tja, het ligt er aan wie de vraag stelt. Als nabestaande vind ik het wel fijner dan de vraag: ‘ alles goed?’   Komt ook voor.
Meestal  antwoord ik met:: lief van je dat je het vraagt, ik vind het moeilijk zonder Hans, er is een lege plek in huis en mijn leven is nu anders. 
Maar als iemand echt de tijd neemt voor een gesprek, dan kan ik er wel dieper op in gaan.

Gerdien