Life goes on
Alweer 10 dagen sinds mijn laatste blog. 10 dagen vakantie (of eigenlijk iets langer) waarmee hopelijk een beetje rust terug keert. De eerste paar dagen was ik de weg kwijt. Kon helemaal geen rust vinden. Doelloos. Na een dag of 4 wat meer op mijn gemak. Maar toch..... Misschien door de geplande vakantie in week 2???? Mijn eerste vakantie zonder Wil? Alleen met de kinderen?? Ik weet het niet maar spannend was het wel. En nu zijn we thuis. Hebben genoten, gelachen en gehuild. De spanning was er, maar ook weer niet. Het was fijn mét en bíj elkaar te zijn. Maar ook een gemis. En dat zal altijd blijven.
Komende week begint mijn "normale" werkweek weer. En proberen we een beetje meer structuur terug te krijgen. Het leven gaat door. En het gemis word groter.
8 reacties
Dat gemis is er , en zal altijd blijven .
En zo'n eerste keer op verlof gaan , zonder Wil , dat is heftig .
Maar goed dat je het gedaan hebt
xxx ,Willy
Ik vind dit niet zo gek, de weg kwijt zijn, was deze week mezelf weer eens helemaal kwijt. Ik heb het gevoel dat "alleen dingen ondernemen" nooit zal wennen. Niet na een jaar maar ook na jaren niet. Ik ben een stukje van mezelf "kwijt".
Het lijkt me heel onwennig en verdrietig zo’n eerste keer vakantie zonder je geliefde Wil. En nu ook het gewone werkende leven weer oppakken.
Geen gezamenlijke plannen meer.
Wat dapper, je eerste vakantie zonder je man en hun vader. Dat staat mij ook te wachten en de kinderen willen ook graag. En ik ook wel maar kijk er ook zo ontzettend tegen op. Bang dat ik Martijn daar nog meer ga missen dan dat ik nu al doe. Op vakantie alleen naar bed terwijl dat normaal de tijd was dat je even samen de dag kon doornemen en plannen maken. Maar wat je schrijft….op vakantie ben je echt samen en dat is dan wellicht ook wel weer heel goed om, zonder dat iedereen heel druk is met zijn eigen dingen, stil te staan bij de afgelopen maanden. Dus fijn om te lezen dat het voor jullie toch goed heeft uitgepakt.
👋🏻 Katja
Lieve Katja,
Ik keek er ook erg tegen op, maar ik keek er ook naar uit. Na alle verdrietige, stressvolle maanden waren we er ook echt aan toe om even helemaal weg van huis te zijn. Gewoon onder ons, lol maken, verdrietig zijn, en gewoon bij elkaar zijn. Natuurlijk heb ik Wil daar vreselijk gemist. En wat je zegt, gewoon even samen de dag afsluiten. De kleine dingen. Samen hand in hand lopen, elkaar en kus geven. Dat gemis blijft. Dat gaat volgens mij nooit voorbij. Maar als het kan zou ik het toch doen. En beetje genieten doe je zeker. Al is het maar van het samen zijn.
Jij ook sterkte met alles. Ik denk aan je.
Lieve Beansgirl
Ook ik vind het heel begrijpelijk dat je even de weg kwijt was het is eigenlijk precies wat hans zegt ,je bent gewoon een stukje van je zelf verloren ,kwijt weg wat overblijft is het gemis en alle eerste keren die je heel moedig ondergaat ,wat vind ik het moedig van je om alleen met je kids op vakantie gaan terwijl wil nog in iedere vezel van jou aanwezig is ik ben super trots op je meissie dat heb je toch maar gedaan .
Dikke knuffel liefs hes🍀❤️
Lieve Hes,
Ook ik ben trots op mezelf en de jongens. We hebben het toch maar even gedaan. Maar nu voelt het toch weer even niet zo goed. Ben al aan het huilen sinds we thuis zijn. Dat is de keerzijde denk ik dan maar. Mezelf terug gevonden heb ik nog niet. En dat stukje...dat word nooit meer opgevuld.
Heel worden en jezelf terug vinden kan nu ook nog helemaal niet ,rouw is rauw pijnlijk overvalt je en doet zeer pijn tot in het diepste van je ziel en verdriet en huilen is meestal nadat je iets hebt gedaan alleen of met je jongens waar je idd heel trots op mag zijn de tranen zijn omdat je dan wil vragen aan wil heb ik het goed gedaan was je stiekum mee heb je ons gezien was je heel erg trots op ons het hoort er echt allemaal bij meissie jij vind jezekf wel in jou tempo en op jou manier .
Heel veel liefs hes 💜