Nabestaande
Als nabestaande heb je een heel ander gevoel bij kanker dan als je het zelf hebt. Daar ben ik van overtuigd. Niet maar steeds het gevoel hebben van onzekerheid wat er bij de volgende onderzoeken weer gevonden wordt in je lijf. Heeft de behandeling aangeslagen. Zijn mijn waardes nog binnen de perken.
Als partner leef je natuurlijk mee met alles wat er staat te gebeuren. Het grijpt je natuurlijk net zo aan. Het onvermogen, het verdriet, de pijn. Begrijp me niet verkeerd. Ik was er net zo kapot van als Wil.
Maar als je met kanker te maken krijgt (zoals in mijn geval met alvleesklierkanker) en er is geen behandeling meer mogelijk, dan begin je met afscheid nemen. En dat is nog moeilijker dan de acceptatie van een zieke partner. Je probeert er nog steeds het beste van te maken. Dat lees ik ook hier in de blogs. Wil was "maar" 3 maanden ziek en de eerste verwerking heeft nog niet plaatsgevonden en de volgende klap komt er bovenop. Wij hadden geen dagen meer over om er het beste van te kunnen maken.
Als je partner, je maatje, je grote liefde er dan niet meer is, dan moet je verder. Met je gezin en soms ook alleen.
Het verwerken is een vak apart. Je moet alles weer opbouwen. Voor jezelf. Want uiteindelijk doe je het toch alleen. Uitvinden hoe een leven zonder je partner eruit ziet. Wat wil ik. Wat kan ik alleen. Wat durf ik. Klinkt misschien raar. Ik op 54 jarige leeftijd die dat moet uitvinden. Natuurlijk heb ik eigen werk, eigen hobby's, eigen vrienden. Maar je bent zo met je partner verwoven dat je ook veel samen deed.
Morgen ga ik langzaam mijn werk leven weer oppakken. Beginnen met 2 uur. Lijkt niks, maar toch zie ik er tegenop. Het is 11 weken geleden dat Wil is overleden (6 maanden na diagnose) en ik vind het moeilijk om verder te gaan. Niet dat ik niet wil maar ik heb chaos in mijn kop. Savonds ben ik uitgeput. Lig ik in bed val als een blok in slaap. Slaap heel onrustig. Word vaak wakker. Overdag loop ik van hot naar her. Kan niks afmaken ook niet als ik het wil. Gewoon veel onrust.
Misschien met een beetje regelmaat van werk dat het weer gaat lukken om rust te vinden. 6 maanden was ik er niet. Een half jaar. Bizar als je dat zo opschrijft. Ik was/ben niet ziek. Maar heb zoveel te verwerken.
Tot slot: dit zijn mijn gedachten en gevoelens. Dit kan voor ieder ander zo anders aanvoelen.
30 reacties
Nee, nee, dat is absoluut niet anders. Mijn kop reageert net zo. Ik kan niet concentreren, ik ben er wel, maar toch ook weer niet. Je moet je leven opnieuw uitvinden en terugkeren in je ouude werk lijkt het eenvoudigste, maar is denk ik veel moeilijker dan gedacht. Ik vergelijk het een beetje met mijn eerste baan, alles was nieuw, niks vertrouwd dat toch anders was. Met een maand of twee weet je niet anders.
Nu, in je oude werk blijf je steeds weer de dingen van vroeger tegenkomen. Dat is denk ik het moeilijkste, het meest belemmerende. Hiermee wil ik niet zeggen dat je een andere baan moet zoeken, maar ik wil aangeven dat in het oude patroon blijven extra energie kost. Ik heb het met je te doen en zou willen dat ik kon bijdragen aan jouw herstel.
Liefs Zweef
Lieve Zweef,
Ik snap dat wel van dat oude patroon waarin je blijft steken. Misschien wissel ik nog werkend van werk. Wie weet. Voor nu ga ik eerst proberen de draad weer een beetje op te pakken. Kijken hoe dat voelt. Thuis ademt natuurlijk ook nog alles Wil. Maar verhuizen is (voorlopig) nog geen optie. Zeker niet nu de jongens nog thuis wonen. Weer zullen zien wat de toekomst brengt. Veranderen kan altijd nog.
Ik voel me gesteund door jullie. Dat is een goede bijdrage. Dank hiervoor š
Toch vind ik dat in ons beider situatie vreemd als iemand nu met de opmerking / vraag komt "nu ga je zeker verhuizen?" Ik ken er wel een paar die dat in het verleden wel gedaan hebben. Na jaren nog verhuisd omdat de partner in het oude huis gemist wordt. Zeg nooit nooit, je weet het niet.
Lieve Susan
Ik heb altijd gezegd , kanker is erger voor de nabestaande dan voor de patiƫnt zelf .
Machteloos aan de zijlijn staan terwijl je partner ligt af te takelen is verschrikkelijk .
En , om het cru te zeggen , als die dan gestorven is , ja dan heeft die rust , geen pijn , geen zorgen .
Maar dan begint het voor jou pas . Jij moet een nieuw leven opbouwen met pijn en zorgen en zonder Wil .
Iedereen doet dat op zijn manier
Mijn schoonvader is ook veel te vroeg gestorven en mijn schoonmoeder is dan nog 25 jaar weduwe gebleven . En die heeft het daar altijd heel moeilijk mee gehad .
Maar elke keer als er iets was , zorgen , problemen , eenzaamheid , "praatte " zij met haar man , vroeg hem om raad .
En op een of andere manier kwam die raad er , en die volgde zij dan op . Heeft haar door heel veel moeilijke momenten doorheen geholpen .
Lieve Willy,
Weduwe... dat klinkt zo vreselijk. Wie heeft dat ooit bedacht. Ik praat ook tegen Wil. Ik ben weer een nieuw dagboek begonnen. Gericht aan hem. Dat voelt voor mij goed. En tekens zijn er. Overal. Ook dat voelt goed.
Dank voor je lieve woorden š
Ik heb het hier al vaker geschreven, wat zijn er toch veel overeenkomsten tussen Beansgirl (Susan) en mij: het gebeuren zelf, het bijna gelijktijdige tijdspad, maar ook de dingen en gevoelens en emoties erna. Wij weten inmiddels vanuit allerhande andere bronnen en raadgevingen dat je niet op de oude voet verder moet en kunt: we missen een belangrijke schakel: onze partner. Ik ben op dit moment stuurloos en weet niet wat ik moet. Dagen zonder afspraken en zonder planning zijn voor mij bijzonder zwaar. Zo heb ik een idee om iets te gaan ondernemen vandaag of in de toekomst en een half uur later boor ik dat weer de grond in, en gebeurt er dus NIETS. Er ontstaat weliswaar spontaniteit om iets voor mezelf te doen, maar die ebt even snel weer weg. Ik hoop voor jou Beansgirl dat het weer instappen in je werk voor jou positief gaat uitpakken en je genoeg ruimte geeft in je hoofd om ook aan andere dingen dan het overlijden van je partner te denken.
Ikzelf heb elke dag nog de gedachte: hoe lang moet ik dit nog volhouden en hoelang moet ik nog doorgaan. Voor mezelf hoeft het zo niet meer. Dit gevoel had ik vlak voor de burnout ook.
Als ik terugkom van een activiteit (winkelen, wandelen, telefoneren, appen, bloggen, zorginstelling) val ik meters diep in een zwart gat waar ik niet makkelijk uitkom. Dan wil ik alleen maar weg en als ik weg ben, wil ik alleen maar terug. Thuis: alles wat ik zie staan in de woning wil ik wegdoen/weggooien/weggeven. Een teken dat ik een nieuw leven wil beginnen? Ik heb niet de courage om weg te gooien en iets nieuws aan te schaffen, want ik vind niks mooi of interessant op dit moment.
Ben vanochtend om 05.30 uur begonnen met de koelkast leeg te ruimen (om hem schoon te maken dan), maar heb toch dingen weggegooid. De eerste keer in mijn leven dat ik kleine hoeveelheden voedsel weggooi.
Oh Hans, wat moeilijk om dit te lezen. Ja we bewandelen hetzelfde pad. Maar waar ik nog een gezin heb dat me op de been houd ben jij alleen. Hoe zwaar moet het zijn. Natuurlijk doe je er toe. Natuurlijk moet je verder. Het leven is gewoon toch nog mooi. We moeten nieuwe wegen bewandelen. Zonder onze liefdes naast ons. Ik weet als geen ander hoe moeilijk dit is. Maar Natuurlijk moeten we door Hans. Zoals ik al zei, grotendeels moeten we het alleen doen. Ieder ander heeft zijn eigen weg te bewandelen. Soms kruizen deze elkaar. Als je het gevoel hebt dat je weer vlak voor een burn-out zit wil ik je aanraden je dokter of therapeut te raadplegen. Beter te vroeg Hans.
Dat wegdoen/weggooien heb ik ook. Ik ben alles aan het opruimen. Papierkraam, kasten en de zolder moet ook nog. Maar ja....geen rust, dus het schiet niet op. En ook hier de dagen vol afspraken. Anders weet ik niet wat ik met mezelf aan moet. Morgen maar eens naar het werk. Kijken hoe dat uitpakt.
Hou je haaks Hans.
Wat herkenbaar, vooral dat zoeken van hoe en nu verder. Mijn liefde is 8 weken geleden overleden 11 weken na de diagnose longkanker. Een gezonde sportieve vent van 51 die in 1 1 weken tijd uitgemergeld de regie over zijn dood heeft gepakt. En dan sta je er alleen voor, en alleen ben ik niet met twee zoons nog thuis, een lieve uitwonende dochter, lieve familie en vrienden, maar toch voel ik me vaak alleen. Want al die lieve armen, lieve woordenā¦ze zijn niet van mijn lief. Ik mis hem niet alleen fysiek maar mis mijn klankbord. Nou ja dat hoef ik jullie niet uit te leggen. En kijken naar de toekomst, echt zo bizar, ik kan het niet. Wel verstandelijk maar gevoelsmatig is mijn toekomst met hem gestorven. Alle wensen en toekomstplannen die we hadden waren ingericht op hij en ik, ik heb daar ook nooit anders over nagedacht en nu? Ik heb werkelijk geen idee, morgen voor het eerst weer een werk opdrachtā¦. Ik zie er niet tegen op, ik ben wel benieuwd hoe ik dat ga ervaren.
we moeten er wat van maken, het leven gaat door, het zijn clichƩs en tegelijkertijd is het wel wat het is. Ik voel met ook verplicht naar mijn lief, naar de kids door te leven. Mijn lief hield zo van het leven dus moet ik van mezelf er wat van maken, ook en misschien juist wel voor hem. Maar hoe, ik weet het niet en voorlopig klooi ik maar wat aan. We zijn niet de eerste en ook zeker niet de laatste die hun liefdes hebben verloren, daar hou ik me dan maar aan vast, dat al die mensen, of althans de meesten op een of andere manier verder leven, het een plek kunnen geven. Dat moet mij dan toch ook lukken. Ik wens julie daarbij veel succes bij.
Beste allemaal, ik zit nu ook in dit schuitje. Mijn lief is 9 september jl overleden en de begrafenis was afgelopen zaterdag. Alles lijkt nog onwerkelijk. De diagnose was pas 3 maanden ervoor gesteld. Ik blijf achter met 3 puberkinderen waarvan de oudste net per 1 sept op kamers is gegaan. Ik blijf deze blog volgen voor support. Sterkte Allemaal.
groet Barbara
Beste Beansgirl,
Het rouwproces is heel, heel hard werken. Ik snap dat je slecht slaapt, waarschijnlijk omdat je hoofd altijd 'aan' staat. Dan kom je niet tot rust. Enerzijds fijn dat je kinderen hebt, vaak helpen zij je door moeilijke tijden heen, anderzijds kan het daardoor ook gebeuren dat je niet aan je eigen verdriet toekomt of hen er niet mee wilt belasten. Ik heb ervaren dat rouw - ondanks veel mensen om je heen - een eenzaam proces is. Je kunt er niet omheen, overheen of onderdoor, je moet er zelf doorheen.
Ik hoop dat je werk helpt in het oppakken van de draad van het leven. Probeer duidelijk te zijn naar wat jij nodig hebt. Voor de omgeving is het soms lastig in te schatten of ze nu wel of niet aan je moeten vragen hoe het met je gaat.
Zoek eventueel hulp bij je huisarts, de praktijkondersteuner GGZ of een goede psycholoog. Je hoeft het niet alleen te doen en het is soms fijn om te kunnen praten met iemand die verder van je weg staat.
Ik ben zelf degene die kanker heeft gehad, maar mijn partner is 7 maanden geleden overleden door zelfdoding. Ik ben gepensioneerd, heb geen kinderen, wel een poes. Zij maakt dat ik elke dag weer opsta. Ik heb geen afscheid kunnen nemen en dat maakt het ontzettend zwaar. Als ik jouw verhaal lees, denk ik 'wat "fijn/mooi" dat je samen nog het pad van ziekzijn hebt kunnen lopen, ook al was het veel te kort. Elk verlies is weer anders, ieder beleeft het vanuit een eigen invalshoek. Ik lees veel over rouwverwerking en heb erg veel steun aan het boek 'Met mijn ziel onder de arm' van Riet Fiddelaers-Jaspers. Geen idee of dit voor jou ook helpend kan zijn. Ik heb het eerst in de bieb geleend om te kijken of het me aansprak, onlangs heb ik het zelf gekocht. Af en toe pak ik het weer. Daarnaast word ik gestut door huisarts, psycholoog, fysiotherapeut en lotgenotencontact.
Mensen doen vaak activiteiten omdat ze die leuk vinden, ik doe activiteiten om me staande te houden. Soms merk ik dat ik ze leuk vind, soms vind ik er geen bal aan. Maar het helpt mij niet om de hele dag op mijn stoel te blijven zitten. Mijn fysiotherapeut (rouw geeft vaak ook fysieke klachten) adviseert me om mijn rustmomenten te nemen en niet maar door te gaan om maar niet te hoeven voelen. Nu ga ik 's middags af en toe een uur naar bed. Ik zet wel een timer, anders ben ik bang dat ik er niet meer uitkom....... Soms lees ik, lig ik alleen maar of val in slaap. Het is een continu zoeken naar een balans.
Van alle kanten hoor ik dat rouwverwerking tijd nodig heeft. We zullen het eerst nog moeten ervaren en kunnen pas veel later beamen of dat ook zo is. Ik wens je heel veel sterkte met verwerken en overleven.
Conny.
Het is voor ons nu 1 jaar en 2 mnd geleden dat mijn liefde is overleden aan longkanker veel te vroeg 52 jaar sportief /actief altijd iedereen helpen.
Samen met mijn kinderen moet ik de draad weer oppakken wat mij en de kinderen best zwaar valt.
Gelukkig heb ik mijn kinderen en mijn werk ,zodoende zorgt dat ervoor dat je de dag structuur blijft houden .
Maar het blijft een gemis dat je je maatje niet meer bij je is .
Maar we zullen doorgaan ,al is het nooit meer als vroeger
We zeggen wel eens tegen elkaar wat zal papa hiervan vinden en dan pinken we een traantje weg .
het is voor mij al weer anderhalf jaar geleden dat mijn maatje overleed, 3 maanden na de diagnose galwegkanker. ik ben sindsdien verhuisd naar een flat. het blijft dubbel, ik vind er nog steeds niets aan om alleen door het leven te gaan. geen kinderen. 70 jaar oud, zelf ook uitgezaaide kanker (GIST) gelukkig heb ik een hond, nu 3 jaar oud. ik weet eigenlijk niet of ik wel verder wil. maar heb geen keus. vrienden gaan met vakantie. ik wil eigenlijk alleen maar thuis blijven. dat is ook niet goed, dat weet ik. ik sleep me zo nu en dan voort. gelukkig is er de hond, ik moet wel wandelen. is heerlijk.
graag hou ik deze blog in de gaten.
marlise
Wat een herkenning in de verhalen, dacht dat het aan mij lag dat ik zo moeite heb met verder leven zonder mijn partner. Verloor hem 8 weken terug na 5 jaar kanker. Ben 57 maar zie de zin niet meer in dingen, niets waar ik nog warm voor loop. Sinds 2 weken weer aan 't werk maar ben fysiek moe en niet fit ben door slapeloze nachten voor en na overlijden, ook door stress en zorgen vd afgelopen jaren. Omgeving vraagt wel hoe het gaat maar verder komt meestal niet ter sprake, behalve dan dat het tijd nodig heeft. Merk dat verwachting in algemeen is dat je na twee maanden wel weer de draad op kan pakken als voorheen terwijl ik zo graag nog over hem, zijn leven of de gebeurtenissen zou delen en het niet lijkt alsof dat het een afgesloten en klaar hoofdstuk is. Weet men bedoelt het goed maar heeft geen idee waar ik doorheen ga. Sterkte iedereen.
@original,
Natuurlijk geeft herkenning je steun en een bepaalde rust. Ik heb dit ook heel sterk. Het weten dat je niet de enige bent. Ik heb op dit moment veel voldoening in het lezen en schrijven hier en anderen tot steun kunnen zijn in mijn reacties op wat ik lees. Het wordt eens tijd dat rouwende nabestaanden eens uit die hokjescultuur gehaald worden (met twee maanden moet het wel klaar zijn). Bij mij begint de misere nu pas, met vlagen dan weliswaar, maar toch. Ik heb ook goede momenten hoor. Ik ben blij dat ik inmiddels niks meer hoef en alles kan doen en laten al naar gelang de zin die ik heb.
Ik wens je veel sterkte.
Beste Hannes,
Bedankt voor je reactie. Het scheelt denk ik wel als je niets meer hoeft, je hoeft je minder aan te passen op momenten dat je slecht in je vel zit. De verwachting die er is, je werk, je gedrag, je leven op de oude voet, dat valt me nu even zwaar.
Groet Nicole
Ik stuur je een prive bericht.
Het is geen onwil van de meeste mensen, het is angst, angst omdat ze bang zijn het verkeerde te zeggen, angst omdat ze niet weten om te gaan met jouw verdriet/verlies. Dat jij (wij) snackt naar het delen, het praten over is heel logisch. Waar je hart vol van is daar wil je over praten. Ik merk bij mezelf al een soort van gene, naar bepaalde mensen die wel durven vragen, dat ik nu al denkā¦.. ik moet niet de indruk wekken dat ik nu een zielige vrouw ben geworden die elke dag zo verdrietig is omdat ze haar man is verloren. ( en dat ben ik natuurlijk wel) Dus zeg ik vaak kort, het is heel verdrietig, de ene minuut/uur/dag is het gewoon verdrietig maar te handelen en soms is het niet te verdragen verdrietig en dat gaat op en neer. En dan ga ik ook snel over op iets andersā¦ā¦ en dan zijn er ook mensen, bijv zijn ouders of zijn zus, een paar vrienden, mensen die dit ook hebben mee gemaakt (āvage kennissen ā) die je tegenkomt en dan ervaar je het warme bad van herkenning in je verdriet.
Ik ben ook nog maar aan het aanklooien, zit nu te denken aan rouwbegeleiding want merk dat in het gezin ook speelt dat we weten dat we hem allemaal missen maar hier ook allemaal anders mee omgaan. En dat ik met mijn eigen verdriet daardoor niet de juiste persoon ben om er over te praten met hen. In de zin vanā¦me groot willen houden, dan toch emotioneel worden en uiteindelijk door mijn pubers getroost worden die daardoor ook stoppen met hun verhaal.
Het is misschien ook een soort van accepteren dat er maar een heel klein clubje mensen is die het kan, omgaan met iemand die vol zit van iets heel verdrietig en heftigs. En dan moet je daar zelf een keuze in maken, zijn deze contacten voor de rest wel belangrijk genoeg dat je dus andere dingen wel met hun wil blijven delen of verdwijnen ze uit je leven? En omarm de andere club, daarbij niet uit het oog verliezen dat het verdriet er is en mag zijn maar dat, hoe hart ook, het leven daadwerkelijk doorgaat, niet alleen het jouwe maar ook van de mensen om je heen, dus probeer ook daar belangstelling voor te houden.
heel veel sterkte in je/onze zoektocht
gr. Katja
@katja72, hierlees ik nu heel veel van mij in. Ik heb nog steeds de neiging om mensen die ik tegenkom en wij wel eens mee praatten zomaar spontaan te zeggen, weet je dat mijn Marion is overleden?. Dan een fractie later denk ik: gek loop door en zeg gewoon hallo. Van de week heb ik het toch gedaan bij een medewerker in onze bibliotheek. Deze kennen wij ook van vroeger: school (Marion) en ik als dezelfde straatbewoner als tiener. Toch een fijn gesprek mee mogen hebben. Ik weet het: je zoekt troost bij iedereen waar je wel eens mee praat. Bestaande contacten haken toch vaak af omdat zij niet met jouw verdriet en rouw weten om te gaan. Wellicht hebben zij zelf ook verdriet om het afscheid van mijn partner. Met een vriendin van Marion weet ik zeker dat dit zo is. Heb haar van de week nog een mailtje gestuurd. We troosten elkaar samen maar een beetje. Dat afhaken van anderen dat doet pijn, maar ik probeer het te accepteren. Mijn, eigenlijk moet ik iedereen aanspreken hier en schrijven ONS, leven zal een andere wending moeten krijgen en dat heeft zijn hele lange tijd nodig.
Haha, ja, een paar dagen na zijn overlijden liep ik met de hond (het beest moet toch uit) Toen kwam ik iemand tegen waar ik af en toe wel eens mee praat als de honden spelen. Zij wist niet van het ziek zijn en overlijden van mijn lief. En ik dacht ookā¦. Het is ook wel fijn om even niet iemand te zijn die thuis met zoveel verdriet en ellende te maken heeft maar āgewoonā even mezelf te zijnā¦even een masker op. Toen kwam de vraag, zomervakantieperiode, Zijn JULLIE op vakantie geweest of heb ben JULLIE nog plannen? En voor haar volslagen onverwacht gaf ik antwoord, mijn man was ziek en is een week geleden overleden. Zoān bom, voor haar maar ook voor mezelf. Uiteindelijk stond ik haar min of meer te troosten, dat het niet gaf dat ze de vraag had gesteld dat ze het niet kon weten en ik verontschuldigde me ook nog dat ik zomaar bij haar had gedropt. Ze reageerde heel lief (jonge vrouw) vroeg door maar daar merkte ik voor het eerste dat het echte verdriet, het gevoel wat we allemaal kennen, voor mij het beste te delen is met een kleine club die het verdriet om mijn lief delen of door mensen die helaas iets soortgelijks hebben meegemaakt. Daar is het voor beide partijen iets wat echt begrepen word. En God wat zou ik graag bij die andere groep horen, de groep waar wij nu vaak letterlijk tegen een muur van onbegrip lopen.
Heb het nooit zo uitgedrukt , maar idd .
God wat zou ik ook graag behoren tot die groep van domme mensen , die niks dan onbegrip hebben.
Haha, ja, een paar dagen na zijn overlijden liep ik met de hond (het beest moet toch uit) Toen kwam ik iemand tegen waar ik af en toe wel eens mee praat als de honden spelen. Zij wist niet van het ziek zijn en overlijden van mijn lief. En ik dacht ookā¦. Het is ook wel fijn om even niet iemand te zijn die thuis met zoveel verdriet en ellende te maken heeft maar āgewoonā even mezelf te zijnā¦even een masker op. Toen kwam de vraag, zomervakantieperiode, Zijn JULLIE op vakantie geweest of heb ben JULLIE nog plannen? En voor haar volslagen onverwacht (en voor mezelf eigenlijk ook want ik ging toch āgewoonā mezelf zijn?) gaf ik antwoord, mijn man was ziek en is een week geleden overleden. Zoān bom, voor haar maar ook voor mezelf. Uiteindelijk stond ik haar min of meer te troosten, dat het niet gaf dat ze de vraag had gesteld dat ze het niet kon weten en ik verontschuldigde me ook nog dat ik zomaar bij haar had gedropt. Ze reageerde heel lief (jonge vrouw) vroeg door maar daar merkte ik voor het eerste dat het echte verdriet, het gevoel wat we allemaal kennen, voor mij het beste te delen is met een kleine club die het verdriet om mijn lief delen of door mensen die helaas iets soortgelijks hebben meegemaakt. Daar is het voor beide partijen iets wat echt begrepen word. En God wat zou ik graag bij die andere groep horen, de groep waar wij nu vaak letterlijk tegen een muur van onbegrip lopen.
Haha, ja, een paar dagen na zijn overlijden liep ik met de hond (het beest moet toch uit) Toen kwam ik iemand tegen waar ik af en toe wel eens mee praat als de honden spelen. Zij wist niet van het ziek zijn en overlijden van mijn lief. En ik dacht ookā¦. Het is ook wel fijn om even niet iemand te zijn die thuis met zoveel verdriet en ellende te maken heeft maar āgewoonā even mezelf te zijnā¦even een masker op. Toen kwam de vraag, zomervakantieperiode, Zijn JULLIE op vakantie geweest of heb ben JULLIE nog plannen? En voor haar volslagen onverwacht gaf ik antwoord, mijn man was ziek en is een week geleden overleden. Zoān bom, voor haar maar ook voor mezelf. Uiteindelijk stond ik haar min of meer te troosten, dat het niet gaf dat ze de vraag had gesteld dat ze het niet kon weten en ik verontschuldigde me ook nog dat ik zomaar bij haar had gedropt. Ze reageerde heel lief (jonge vrouw) vroeg door maar daar merkte ik voor het eerste dat het echte verdriet, het gevoel wat we allemaal kennen, voor mij het beste te delen is met een kleine club die het verdriet om mijn lief delen of door mensen die helaas iets soortgelijks hebben meegemaakt. Daar is het voor beide partijen iets wat echt begrepen word. En God wat zou ik graag bij die andere groep horen, de groep waar wij nu vaak letterlijk tegen een muur van onbegrip lopen.
Beste Katja, we zitten er idd nog vol van en daardoor heb ik nu eigenlijk niet zoveel zin in dat clubje mensen die het negeren en zwijgen maar wel een gezellig praatje maken. In een paar gevallen ben ik niet eens gecondoleerd en is niet even gevraagd ' hoe gaat het met je'. Meer hoeft niet altijd. Ik heb me er over verbaasd, gedacht weinig medeleven. Maar niet iedereen is hetzelfde. Nu denk ik, het zal idd zo zijn dat het geen onwil is maar dat niet iedereen weet hoe er mee om te gaan en het dan maar uit de weg gaat. Bedankt voor je reactie, het helpt te begrijpen.
Wat een herkenning in het hele verhaal. Ik heb zelf mijn liefde in juli 2020 verloren, van het ene moment op het andere moment, welles niet aan kanker maar door een aneurysma vd aorta. Je moet alleen door met mijn 2 dochters, waarvan een op kamers zit. Ben zelf weer in sept 2020 begonnen met een paar uurtjes te werken. Mensen kunnen zo snel oordelen dat is te snel of na 3 maanden zeggen, het leven gaat door, mensen weten niet wat te zeggen en draaien zich om of lopen snel een andere gang in de winkel in. Wat ongelofelijk pijn doet. In sept 2021 kreeg ik weer vreselijk nieuws te horen, borstkanker Tripple negatief graad 3. Weer moest ik mijn dochters slecht nieuws doorgeven, zij vroegen meteen ga jij nu ook dood, dat gaat door merg en been. Nu een jaar later ben ik voor nu "klaar" met het hele traject, ben 55 jaar en denk veel aan wat is mijn toekomst nog? Natuurlijk wil ik mijn kleinkinderen straks zien opgroeien, maar de twijfels spelen 's nachts op van heb ik deze tijd nog. En ook in dit traject zijn er mensen zijn die durven te zeggen na het haaruitval, ze groeien toch aan, dus waar maak jij je zorgen over. Ik blijf positief en het hele traject ben ik dat ook geweest, door iedere dag 8 tot 10 km te wandelen, maar merk nu dat ik pas ga beseffen, wat is er allemaal gebeurd het laatste jaar en dat valt zwaar, ben veel emotioneler geworden, maar ook bewuster geworden om te genieten van de kleine dingen en niet meer zo druk te maken over onbenullige dingen. Mijn werk heb ik langzaam ook weer opgepakt, is ook fijn om wat afleiding te hebben en om onder de mensen te komen.
Warme groet, Carin
Hoi Beans,wil je heel veel sterkte wensen, in deze loodzware periode van rouwverwerking, neem de tijd en hopelijk zijn er vrienden die jou begrijpen.
Bedankt voor je berichtje. Er zijn zeker vrienden die me begrijpen maar ook mensen die echt te dom voor worden zijn. Die laat ik dan ook liever achter me.
Tja, wat is begrip? Wanneer mensen weten dat je ziek bent, zullen ze zeker in het begin nog vragen hoe het met je gaat. Maar daarna... je ziet er goed uit, minder en minder wordt daar nog naar gevraagd. Terwijl het toch vaak een hoopje ellende is in je hoofd.
En langzaam maar zeker moet je weer mee in die dolle wereld. Dat is toch mijn idee hierover.
Veel moed en sterkte.
Marc. šš
Met rouwverwerking heb ik (gelukkig) nog geen ervaring. Maar mijn echtgenote heeft ook al drie maal borstkanker gehad, enkele operaties en 18 maal chemotherapie. Momenteel is ze heel goed maar zeker ben je toch nooit meer.
Marc. šš
Heel herkenbaar. Vandaag is het precies 2 jaar geleden dat mijn Jan is overleden aan uitgezaaide longkanker, ruim 2 maanden na de eerste symptomen. Zo snel gegaan, niet te bevatten. En dan, na bijna 30 jaar samen, is je lief ineens dood en ben je zelf alleen. Hij was 53, ik 48. Moet je jezelf staande zien te houden in je verdriet, met de emotionele en lichamelijke effecten van het verlies, en jezelf opnieuw uitvinden in je nieuwe leven als weduwe. Ik vind zelf veel steun bij lotgenotengroepen voor weduwen en weduwnaar op Facebook. Alleen mensen in dezelfde situatie, die ook hun partner hebben verloren, kunnen het echt snappen...
Als het mag reageer ik
Ik herken zoveel van jou heb mijn grote liefde 6 weken geleden is ze overleden aanloop kanker en hersentumoren
Van niets een gewoon happy leven met elkaar waarin we ook alles samen deden met elkaar
Gewoon ontbijtje je erk doen tot vanmiddag,, ohh ben eerder thuis ga je mee lunchen als ik haar belde vanuit de auto en ze zei gelijk jaaaaa gezellig we jielden van de alle daagse dingen zoals boodschap doen lunchen in de stad winkeltjes eten drinken feestje stedentrip Italiƫ we genieten van en met elkaar gek op elkaar en niet zonder elkaar willen en kunnen
In 2022 besloten te gaan samen wonen en haar huis compleet verbouwd de mijne verkocht en een heerlijk splinter nieuw huis klaar voor ons leven met elkaar
2022 Rome Keulen sicilie en in oktober nog barcelona gedaan om dat we zeiden nu kunnen we nog we zijn gezond en geniet ervan
4 december va nuit het niets brak de hel los in ons leven en nu,,,,, alles is vernietigd en m'n lieve genoten schat is er niet meer ik kan het nog steeds niet plaatsen wat er is gebeurt en voel me verscheurd en radeloos machteloos ets
Zit nu in ziekte wet en bij rouwpsycholoog, maar de vraag is net als jij ik heb geen flauw idee meer , ben 62 , en moet straks m'n leven weer beginnen en opbouwen ?... hoe dan en inderdaad smiddags loop ik al als een kip zonder kop huil elke ochtend middag avond dat gaat vanzelf en ebt weer weg maar god oh god ohh god waarom...... EN ...??
Gr nico