Rijke tijd

De bloedtransfusie leverde niet direct de gehoopte  energieopleving op, maar de bloedwaarden gaven -gelukkig- aan dat Jim afgelopen donderdag door mocht gaan met de chemo. Het was de laatste van de reeks. De dag van de CT-scan is een week naar voren gehaald. Waarschijnlijk heeft dat te maken met de trial waar Jim aan meedoet. Voor ons betekent het dat we niet eind juli, maar al 22 juli gaan horen wat de chemo gedaan heeft en wat dat zou kunnen betekenen voor het  vervolg

Inmiddels ben ik een patroon gaan herkennen van de gedragseffecten van het chemo-infuus. (Of misschien van de dexamethason, die de vermoeidheid en misselijkheid helpt verminderen na het infuus).

In eerste instantie krijgt Jim dan een energieboost en is hij twee dagen de werkplaats niet uit te krijgen. Zaterdag waren er wel 8 mensen in de werkplaats, en ontstond er een mooi Jam-sessie-gebeuren. En daarna… hoe kan het ook anders..volgt er de vermoeidheid. Maar het was het waard; rijke tijd.

Er is iets aan de hand met mijn beleving van de  tijd. In de blog van week 18 schreef ik :”De weken schieten voorbij. En dat is een goed teken” . Waarom me dat een maand geleden een goed teken leek is omdat ik de weken niet meer bijhield. Ik voelde dat ik -evenals Jim-weer vol in te leven stond en de chemobehandeling minder voorop stond in onze beleving. Nu, een maand later, merk ik dat ik af en toe de neiging heb om de tijd als een kleedje op te willen rollen en bij me te willen houden, tegen me aan te willen houden. Bang dat de tijd te hard gaat. En dat voelt krampachtig.

Dus wat ik doe…Ik laat me niet meer dicteren door ‘de tijd’.  Ik stop vanaf nu met het bijhouden van de ‘weken na de diagnose’ en ga over naar ‘af en toe een blog’ posten, waar het ertoe doet in relatie tot de ontwikkeling van de ziekte van Jim en hoe ik dat beleef. Of gewoon omdat ik er zin in heb.