Week 12
Het leven was deze week ontspannend en aangenaam. Daar hebben we van genoten. Als het leven weer zijn gemoedelijke gewone gangetje gaat heb ik minder behoefte om te schrijven. Dan is het vooral heel fijn om niet met kanker bezig te zijn.
Jim is heel positief. Hij heeft het gevoel dat de uitzaaiingen in zijn lichaam terugtrekken. Hij voelt geen steken meer bij zijn lever. Volgens de oncoloog is dat een goed teken aan de wand.
Gisteren heeft hij zijn derde chemo gekregen. Dat verliep nu ook weer positief. Even een gevoel van slapte , maar vanochtend werd Jim enorm vrolijk wakker. Mede van het vooruitzicht dat hij zijn vrienden van vroeger gaat ontmoeten met een lunch op zijn werkplaats.
Ook het ietwat ‘chemobrein’ begint nu te wennen. Een wattenhoofd. Ik plaag Jim met dat hij nu weet wat vrouwen in de overgang doormaken.
En ik? Ik ontdekte deze week hoe belangrijk het wordt om aan te geven wat ik nodig heb. Grenzen herkennen en aangeven. Hulp vragen en ook de aangeboden hulp aannemen. Daar kom ik later wel op terug. Het is ‘in proces’.
Ik voel me deze week gezegend met mensen die ik tegenkom en met wie ik waarachtige gesprekken heb over wat het ook voor mij betekent dat Jim kanker heeft; De leidinggevende op mijn werk die oprecht doorvraagt en de tijd neemt voor een persoonlijk gesprek. Dat geeft enorm veel rust; Een mede-cursist in die ik niet zo goed ken. Als ik haar (een beetje twijfelend of ik dat wel moet doen in de supermarkt) vertel dat Jim slokdarmkanker heeft, dumpt ze meteen haar boodschappen in mijn kar en neemt de tijd. Staande tussen de aardappels en de wortels raak ik met haar in een heel mooi gesprek.
En tenslotte de vrijwilliger van Adamas. Terwijl Jim aan het infuus zit neem hij extra tijd om met mij te praten. Hij bereidt me voor op wat kan komen. Het verschil in wat partners meemaken tijdens een kankerproces kan impact hebben op stress in je relatie. En onnodige stress of piekers kun je in deze periode missen als kiespijn. Kanker is al moeilijk genoeg. Bij Adamas zijn vrijwilligers die hiermee goed bekend zijn en erop getraind zijn hierin te steunen. Je kunt dan een individueel gesprek vragen of samen rond de tafel. Als je maar een hulpvraag hebt.
Dat knoop ik in mijn oren. Jim en ik hebben in de eerste week afspraken gemaakt over hoe we communiceren, maar ik merk nu al dat ik aarzel om sommige dingen met hem te bespreken omdat ik hem niet wil bezwaren. Dat heeft Jim natuurlijk- op zijn manier- ook. Het lijkt mij een goed idee om in de toekomst op dit aanbod in te gaan.