Het begin van dingen verliezen

Op 3 oktober zou Alex een picclijn krijgen voor de eerste chemokuur die op 9 okt ging starten. Een porth a cath (pac) wat hij eigenlijk moest hebben ging nog niet want er was een wachtlijst. De plaatsing van de picclijn ging zeer moeizaam en na het maken van de controle foto bleek de lijn ook geknikt te zitten. Gelukkig hebben ze een spoed plek geregeld om op 5 okt onder lokale verdoving toch een pac te plaatsen. Meteen na de plaatsing vond ik al dat de pac veel te oppervlakkig was geplaatst maar goed hij zat voor nu. Dus de chemo kon van start gaan op maandag. Ondertussen had ik al contact gehad met de camperdealer waar we onze camper een jaar geleden hadden gekocht en deze waren bereid hem terug in te nemen. De dag na de pac plaatsing werd de camper al opgehaald bij ons thuis. Een zeer emotioneel moment toen ik hem zag wegrijden. Voor mij voelde dit als het begin van wat ik nog allemaal moet gaan verliezen. Maar ik was ook wel blij dat we dit zo hebben kunnen doen zonder allerlei potentiële kopers die nog proefritten hadden willen maken en alles wat daarbij komt kijken. Nu kon de focus volledig op het traject dat komen gaat.

Van onze werkgever ( we hebben allebei dezelfde leidinggevende) heb ik gelukkig alle ruimte gekregen om Alex bij te staan. Ik ben ziek gemeld voor onbepaalde tijd. Ik mag wel werken maar mag zelf bepalen wanneer en hoelang en als het niet gaat is dat ook goed. En dat is zo fijn als er geen druk op je ligt. 

Als ik nu terug kijk naar die weken voordat de behandeling is gestart hadden we 1 ding anders moeten doen. We zijn onszelf voorbij gelopen omdat we de mensen om ons heen wilden pleasen. We hebben zoveel visite gehad en toegelaten in die weken dat we allebei doodmoe de eerste chemokuur zijn ingegaan. Hier hebben we wel van geleerd dat we veel meer rust moeten inbouwen.