De onbezorgde zomer

De laatste blog die ik heb geschreven was voor de zomer. Na weer een goede scan kon ik een fijne onbezorgde zomer tegemoet. En die zomer was echt heel fijn! Genoten van het prachtige weer in juni en heerlijk naar het strand geweest met mijn gezin. Dat zijn voor mij echt genietmomentjes.

Met vriendinnen ben ik een paar dagen naar Ibiza geweest en dat was zo fijn. Genoten, gelachen, heerlijk gegeten, goede gesprekken gevoerd en af en toe een traan. En dan ook nog met mijn gezin een kleine roadtrip gemaakt (Luxemburg stad en Dijon) naar de camping in de Ardèche waar we een week met de vriendengroep hebben gestaan. Ik ben eigenlijk geen kampeerder, maar wat was het fijn. Er zijn weer heel veel mooie herinneringen gemaakt.

Al deze mooie dingen hebben alleen wel een keerzijde en de zomer was niet helemaal onbezorgd. Op Ibiza heb ik een halve dag op bed gelegen met pijn en ik was oververmoeid. Was ik toch weer over mijn grenzen gegaan. En ook tijdens de vakantie heb ik niet alles kunnen doen wat ik wilde, omdat ik te vermoeid was. Daarnaast was mijn linkerbeen ineens behoorlijk opgezwollen en dit heeft mij ook wel wat belemmerd...

Na thuiskomst toch maar even langs de vervangende huisarts (mijn eigen was op vakantie) en ze stuurde mij door naar het ziekenhuis om bloed te prikken. Twee uren later zat ik bij de dermatoloog om uit te sluiten dat het geen trombose was en gelukkig was dat het ook niet. Geen idee wat het wel was, maar met 2 steunkousen zouden de zwellingen moeten afnemen. Dus loop ik nu (af en toe) rond met dubbele steunkousen.

Tijdens de zomer voelde ik dus wel dat ik achteruit ging, sneller buikpijn, vermoeid, dik linkerbeen, last van mijn nek door de knobbel links in mijn hals en ik heb een nieuw knobbeltje ontdekt, rechts in mijn hals. Maar... ik zag nog geen reden om eerder contact op te nemen met mijn arts, want alles voor die onbezorgde zomer en in september zou ik toch weer door de scan moeten, dus heb het gerekt tot de scan. Maximaal struisvogelen dus!

Vorige week ben ik door de scan geweest en maandag heb ik een gesprek met mijn arts. Zo'n week wachten is lang en alle scenarios en bijbehorende emoties zijn deze week al gepasseerd. Ik ben benieuwd naar wat er maandag uit het gesprek komt, want ook al is de scan relatief goed, aan de ene kant wil ik wel dat er iets aan de pijn gedaan moet worden. Pijn is niet fijn, maar helemaal niet als het mij belemmerd in mijn ding doen. Zo kan ik niet ver meer lopen of lang staan, want pijn en dat is heel frustrerend...

Aan de andere kant wil ik helemaal niets, ik wil geen zwaardere pijnstillers, waarschijnlijk wordt het dan oxycodon en daar zit ik niet op te wachten, maar eigenlijk wil ik ook nooit meer chemo (ik vond dat één van mijn ergste periodes in mijn leven) en op bestraling zit ik ook niet te wachten.

Je leest het al, ik wil helemaal niks, behalve weer mijn eigen normale leven terug voordat ik ziek werd. Ik had laatst mijn tweede cancerversary en vind het wel mooi geweest met ziek zijn, het ziek zijn heeft wel lang genoeg geduurd. Helaas werkt het niet zo en wat er maandag ook uit het gesprek komt, het zal vast even slikken zijn, maar daarna zal ik het weer ondergaan.

Pluk het leven, want la vie est belle!