Borstreconstructie: Ohh, wat zijn ze zacht!
Mijn eerste reactie op borsten 3.0 “Ohh, wat zijn ze zacht!”. De avond voor de operatie hebben Toad en ik, zoals bij elke medische stap, samen een klein feestje gehouden met lekker eten en een foute film. Die dag was ik wel wat onrustig, niet van de zenuwen, maar omdat ik simpelweg niet kon wachten. Vlak voor het slapen kwamen er wel wat zenuwen, het is en blijft een operatie met narcose.
De volgende ochtend zijn we, nadat er eerst nog met een nuchtere maag uitbundig en met vele onmogelijke arm-moves op het foute muziek uur gedanst is, enthousiast naar het ziekenhuis vetrokken. Quakka-girl en Mama-Knor gingen met ons mee. Mama-Toad, die toevallig in het ziekenhuis was, is ook even komen buurten. Één grote, drukke en melige gezelligheid. We hadden er zin in. En dan is het wachten tot het moment van de operatie. Dus nog maar even gekke foto’s maken in de sexy operatie outfit.
Nadat we eindelijk op weg gingen, de lange ziekenhuisgangen door, naar de operatiekamers, moesten Toad en Mama-knor letterlijk achter mijn bed aanrennen om de snel wandelende verpleegkundigen bij te kunnen houden. Na de laatste zoenen kan hetgeen waar we al zo lang naar uitkijken eindelijk beginnen.
Vlak voor de operatie heeft de plastische chirurg met wat tekeningen op mijn borstkas bepaald waar de siliconenkit precies zou komen. Mijn linker borst moest nog een aantal centimeters naar beneden en rechts gebracht worden om het geheel zo natuurlijk mogelijk te laten lijken. Voordat ik zelf op de operatietafel kruip heb ik me eerst nog even heerlijk languit uitgerekt, want dat kan straks als ik wakker wordt zes weken niet meer. Terwijl ik daarna door de anesthesist en diens assistent aan verschillende apparatuur wordt aangesloten, klets is nog even met de assistent plastische chirurg. Het blijkt dat ze de met water gevulde prothesen 2.0 in zijn geheel verwijderen. Op mijn verzoek of ik ze dan mee naar huis mocht nemen, werd er lachend met de chirurg overlegd. Ze hadden dat nog nooit gedaan, maar het kon. Nadat de voorbereidingen klaar waren en de laatste persoon 2 keer was omgeroepen, kon de operatie eindelijk beginnen. Nog één keer onder mijn sexy-operatie-jasje kijken, “Dag waterballonnen”. De narcose werd toegediend. “Maken jullie er wat moois van?” ‘Ja, dat doen we.’ “Ok, succes en werkse, ik ga lekker slapen.”
Ruim twee uur later werd ik op de uitslaapruimte wakker. Ik kon niet meteen naar mijn nieuwe voorgevel kijken, ik was toch wel ingezwachteld. Nou ja, dan maar weer lekker slapen. Toch eerst nog even wat vragen aan de verpleegkundige aan mijn bed. “Ja, er is één prothese meegegeven. De andere is tijdens de operatie lek gegaan.” “Ja, ze zou als ze Toad belt om aan te geven dat de operatie afgerond is hem zeggen dat ik van hem houd.” Zzzz…
Ik voelde me gelukkig veel beter dan na de operatie in januari. Toad en Mama-knor waren al snel weer bij me. Mama-Knor zei dat ik met een grote glimlach in mijn bed lag. De operatie was voorbij, eindelijk. De misselijkheid was er helaas wel weer. Een heerlijk broodje kwam er helaas snel weer uit. Maar gelukkig viel de rest mee. De volgende dag kon ik zonder problemen (lees zonder flauwvallen) zelf het bed verlaten en aan de wandel.
De assistent plastisch chirurg kwam controleren of alles goed ging. Nadat ze het verband eraf gehaald had, kon ik voor de eerste keer de siliconenkit, borsten 3.0, bewonderen en bovenal voelen. En oohh, wat zijn ze onwijs zacht. Ik merkte al verschil als ik bijvoorbeeld gaapte. Met borsten 2.0 voelde ik dat mijn borstspieren zich dan straktrokken, maar nu voelde ik niets. Ook niet bij twee of drie keer gapen. We vroegen ons wel af hoe ze me op de operatietafel hadden ingezwachteld. We hadden al een aantal theorieën. Maar het antwoord was heel simpel. Na de operatie ben ik op de operatietafel al wakker geworden en zelf, met wat hulp, gaan zitten zodat ze me konden inzwachtelen. Ik zat er met mijn ogen open en een grote glimlach. De assistent plastisch chirurg moest wel lachen, vrolijk en met een grote glimlach ging ik onder narcose en vrolijk en met een grote glimlach werd ik weer wakker uit de narcose. Zo bizar, van dat laatste weet ik echt niets meer van.
De duur van het verblijf in het ziekenhuis zou tussen de 3 en 7 dagen zijn. Dit werd bepaald door het hoeveelheid wondvocht de drains zouden leveren. Zodra dit minder dan 30 ml in 24 uur is mag de drain er uit en mag je naar huis. Wat vervelend en bovenal pijnlijk was, was dat de linker drain tegen een zenuw aan kwam. Dit geeft een soort snerpende en vlammende pijn. Deze komt vanuit het niets op en zwakt daarna weer af. Helaas kwam deze zenuwpijn steeds vaker en heviger. Dit is gewoon pure pech hebben met hoe de drain ligt. Pijnstillers helpen hier helaas niet tegen, die halen alleen het scherpe randje van de pijn. Ik wist dat zodra de drains er uit zouden zijn die pijn ook meteen weg zou zijn. Maar tot die tijd moest ik volhouden en doorzetten. Nogmaals, gevoel uit en verstand aan. ‘Gelukkig’ zijn we daar inmiddels al behoorlijk in getraind. Maar dit was wel weer even pittig. Door de pijnscheuten ontwikkelde ik tijdelijk een soort van Gilles de la Tourette. Bij elke pijnscheut kwam er automatisch een vloekwoord uit mijn mond. Deze verwisselen voor potjandorie, bitterbal of kanonkogel (je probeert wat) hielp helaas niet. Vooral tijdens het eten of in de badkamer werd er heel wat gevloekt. De pijn zorgde voor een misselijk gevoel en grote vermoeidheid. Hierdoor sliep ik zo ongeveer de hele dag en is er ook niet veel bezoek geweest. Pijn kost zoveel energie, ik had amper energie om met mijn aardige buurvrouw te kletsen. Slapen, ontbijten, slapen, lunchen, slapen, bezoek, avondeten, bezoek en weer slapen.
Op de 4e dag, maandagochtend, mochten best wel onverwachts beiden drains eruit. We hadden gezien de tussenmetingen verwacht dat ik nog wel een dag langer zou moeten blijven. Maar de drains hadden beiden 30 ml in 24 uur gelopen, ze mochten er beiden uit en ik daardoor naar huis. Yes! De rechterdrain verwijderen was geen probleem. Maar de linker drain verwijderen was door de zenuw die al drie dagen in de alarmstand stond behoorlijk pijnlijk. Er wordt in het ziekenhuis bij pijn gevraagd hoe veel pijn je hebt op een schaal van 0 tot 10. Ik wist ineens wat een pijnschaal van 10 (onhoudbare pijn) inhield. Doordat de drain bleef hangen, duurde het wat langer voordat de drain er helemaal uit was. Iets wat de pijn niet ten goede kwam. De kamerdeur was dicht, maar ik heb begrepen dat mijn gekreun op de gang te horen was. AU AU AU! Na een half uur was de napijn verdwenen en voelde ik me, zoals al verwacht, als een kip zo lekker. Wat de buurvrouw vooral bemerkte doordat ik een stuk fitter heen en weer liep en stukken spraakzamer werd. Oh wat kun je daar blij van worden en daarna weer lekker naar huis.
Door alle pijn hadden we in het ziekenhuis niet eens de moeite genomen mijn borsten 3.0 uitgebreid te bekijken. ’s Avonds hebben Toad en ik samen thuis voor de spiegel voor het eerst kennis gemaakt met mijn siliconenkitje. Ze zijn zoveel mooier en natuurlijker dan versie 2.0 en ongeveer van dezelfde grootte als borsten 1.0. Toad werd er direct vrolijk van. Ikzelf moest wel weer even wennen aan de natuurlijke vorm en dat ze weer wat kleiner waren dan versie 2.0. Dus zo zien normale borsten eruit. Grappig hoe snel je dat alweer vergeet en je dus aan iets anders gewend kan raken. Maar ohhhh wat zijn ze zacht!
En wat voelt het anders als mijn bovenarmen langs de prothesen komen, zacht, heel zacht. En net zoals normaal borstweefsel beweegt het siliconenkitje mee in bijvoorbeeld de vorm van een bh of als je beiden borsten naar elkaar toeduwt. Met waterballonen 2.0 was er werkelijk waar geen beweging in te krijgen en vormde alles zich naar de waterballonen. Iets wat heel duidelijk werd toen ik een keer met 2.0 op een traagschuimmatras op mijn buik had gelegen. Ik liet 2 kogelgaten achter. Zie ook de foto. Die waterballon zijn we mooi kwijt :).
We zijn nu een kleine 2 weken verder en het herstel gaat gelukkig goed. Deze operatie is minder beperkend en pijnlijk dan de operatie in januari. Niet alleen is het emotioneel anders beladen, ook de ingreep zelf is anders. Deze keer hoefde er geen borstweefsel weggehaald te worden of via de lege borstholte naar de okselklieren voor de speurtocht naar beide poortwachters. Deze keer waren mijn bovenste borstspieren al dermate opgerekt dat ze, ondanks dat ze weer losgesneden zijn en opnieuw vastgehecht al veel soepeler aanvoelen. Ik voel en merk wel dat ik beperkt ben in veel dingen en doordat ik in verhouding al best weer veel kan, loop ik ook meerdere keren per dag tegen mijn grens aan van wat mijn borstspieren aankunnen. Wellicht denk je nu “Knor, doe voorzicht aan en wil nou niet zo snel!” Maar de maximale rekkracht van de borstspieren voel ik op dit moment al zodra ik mijn hoofd iets te ver naar links of rechts draai. (En ja, ik zal voorzichtig en rustig aan doen.)
Vanaf de operatiedag gerekend moet ik 6 weken lang herstellen. In deze periode mag ik geen onverwachte bewegingen maken, mijn armen niet boven schouder hoogte brengen (zeg maar de hiep hiep hoera beweging), niet zwaar tillen, niet auto rijden, niet fietsen, och en ook heel vervelend niet stofzuigen en ramenlappen (stond echt op het informatieblad). Vanaf het begin kon ik gelukkig zelf douchen en aankleden. Het gaat traag, maar ik heb de hele dag de tijd. Sinds vandaag kan ik zelfs weer voorzichtig en met veel beleid een t-shirt over mijn hoofd aantrekken dit duurde vorige keer 6-7 weken. Het helpt hierbij ook dat we inmiddels een aantal foefjes kennen. Op dag 6 na de operatie stond ik thuis alweer heupwiegend en voorzichtig bewegend mee te deinen op het foute muziek uur. Wel alleen met buik en benen, maar dat mag de pret voorlopig niet drukken. Donderdag 31 december 2015 (Dit bericht is in november 2015 gepubliceerd op www.knorrr.nl) zijn deze 6 weken voorbij … oudejaarsdag, toch wel een extra mooie en symbolische dag zo. Waar we vorig jaar op oudejaarsdag nog niet wisten hoe het allemaal zou gaan lopen en al het gesleutel nog moest beginnen, zijn we nu klaar! De tepelreconstructie tel ik hier voor het gemak maar even niet bij mee, want dat is gezien de rest een eitje.
Liefs Knor ♥ Toad
Dit bericht is op 1 december 2015 gepubliceerd op www.knorrr.nl
Over de foto: De verwijderde Tissue Expander. Grijze schijfje is het vulventiel.
Over het filmpje: Nu dans ik nog zoals Hugh Grant aan het begin van dit filmpje. Oudejaarsdag ga ik de rest weer proberen 😉
De volgende ochtend zijn we, nadat er eerst nog met een nuchtere maag uitbundig en met vele onmogelijke arm-moves op het foute muziek uur gedanst is, enthousiast naar het ziekenhuis vetrokken. Quakka-girl en Mama-Knor gingen met ons mee. Mama-Toad, die toevallig in het ziekenhuis was, is ook even komen buurten. Één grote, drukke en melige gezelligheid. We hadden er zin in. En dan is het wachten tot het moment van de operatie. Dus nog maar even gekke foto’s maken in de sexy operatie outfit.
Nadat we eindelijk op weg gingen, de lange ziekenhuisgangen door, naar de operatiekamers, moesten Toad en Mama-knor letterlijk achter mijn bed aanrennen om de snel wandelende verpleegkundigen bij te kunnen houden. Na de laatste zoenen kan hetgeen waar we al zo lang naar uitkijken eindelijk beginnen.
Vlak voor de operatie heeft de plastische chirurg met wat tekeningen op mijn borstkas bepaald waar de siliconenkit precies zou komen. Mijn linker borst moest nog een aantal centimeters naar beneden en rechts gebracht worden om het geheel zo natuurlijk mogelijk te laten lijken. Voordat ik zelf op de operatietafel kruip heb ik me eerst nog even heerlijk languit uitgerekt, want dat kan straks als ik wakker wordt zes weken niet meer. Terwijl ik daarna door de anesthesist en diens assistent aan verschillende apparatuur wordt aangesloten, klets is nog even met de assistent plastische chirurg. Het blijkt dat ze de met water gevulde prothesen 2.0 in zijn geheel verwijderen. Op mijn verzoek of ik ze dan mee naar huis mocht nemen, werd er lachend met de chirurg overlegd. Ze hadden dat nog nooit gedaan, maar het kon. Nadat de voorbereidingen klaar waren en de laatste persoon 2 keer was omgeroepen, kon de operatie eindelijk beginnen. Nog één keer onder mijn sexy-operatie-jasje kijken, “Dag waterballonnen”. De narcose werd toegediend. “Maken jullie er wat moois van?” ‘Ja, dat doen we.’ “Ok, succes en werkse, ik ga lekker slapen.”
Ruim twee uur later werd ik op de uitslaapruimte wakker. Ik kon niet meteen naar mijn nieuwe voorgevel kijken, ik was toch wel ingezwachteld. Nou ja, dan maar weer lekker slapen. Toch eerst nog even wat vragen aan de verpleegkundige aan mijn bed. “Ja, er is één prothese meegegeven. De andere is tijdens de operatie lek gegaan.” “Ja, ze zou als ze Toad belt om aan te geven dat de operatie afgerond is hem zeggen dat ik van hem houd.” Zzzz…
Ik voelde me gelukkig veel beter dan na de operatie in januari. Toad en Mama-knor waren al snel weer bij me. Mama-Knor zei dat ik met een grote glimlach in mijn bed lag. De operatie was voorbij, eindelijk. De misselijkheid was er helaas wel weer. Een heerlijk broodje kwam er helaas snel weer uit. Maar gelukkig viel de rest mee. De volgende dag kon ik zonder problemen (lees zonder flauwvallen) zelf het bed verlaten en aan de wandel.
De assistent plastisch chirurg kwam controleren of alles goed ging. Nadat ze het verband eraf gehaald had, kon ik voor de eerste keer de siliconenkit, borsten 3.0, bewonderen en bovenal voelen. En oohh, wat zijn ze onwijs zacht. Ik merkte al verschil als ik bijvoorbeeld gaapte. Met borsten 2.0 voelde ik dat mijn borstspieren zich dan straktrokken, maar nu voelde ik niets. Ook niet bij twee of drie keer gapen. We vroegen ons wel af hoe ze me op de operatietafel hadden ingezwachteld. We hadden al een aantal theorieën. Maar het antwoord was heel simpel. Na de operatie ben ik op de operatietafel al wakker geworden en zelf, met wat hulp, gaan zitten zodat ze me konden inzwachtelen. Ik zat er met mijn ogen open en een grote glimlach. De assistent plastisch chirurg moest wel lachen, vrolijk en met een grote glimlach ging ik onder narcose en vrolijk en met een grote glimlach werd ik weer wakker uit de narcose. Zo bizar, van dat laatste weet ik echt niets meer van.
De duur van het verblijf in het ziekenhuis zou tussen de 3 en 7 dagen zijn. Dit werd bepaald door het hoeveelheid wondvocht de drains zouden leveren. Zodra dit minder dan 30 ml in 24 uur is mag de drain er uit en mag je naar huis. Wat vervelend en bovenal pijnlijk was, was dat de linker drain tegen een zenuw aan kwam. Dit geeft een soort snerpende en vlammende pijn. Deze komt vanuit het niets op en zwakt daarna weer af. Helaas kwam deze zenuwpijn steeds vaker en heviger. Dit is gewoon pure pech hebben met hoe de drain ligt. Pijnstillers helpen hier helaas niet tegen, die halen alleen het scherpe randje van de pijn. Ik wist dat zodra de drains er uit zouden zijn die pijn ook meteen weg zou zijn. Maar tot die tijd moest ik volhouden en doorzetten. Nogmaals, gevoel uit en verstand aan. ‘Gelukkig’ zijn we daar inmiddels al behoorlijk in getraind. Maar dit was wel weer even pittig. Door de pijnscheuten ontwikkelde ik tijdelijk een soort van Gilles de la Tourette. Bij elke pijnscheut kwam er automatisch een vloekwoord uit mijn mond. Deze verwisselen voor potjandorie, bitterbal of kanonkogel (je probeert wat) hielp helaas niet. Vooral tijdens het eten of in de badkamer werd er heel wat gevloekt. De pijn zorgde voor een misselijk gevoel en grote vermoeidheid. Hierdoor sliep ik zo ongeveer de hele dag en is er ook niet veel bezoek geweest. Pijn kost zoveel energie, ik had amper energie om met mijn aardige buurvrouw te kletsen. Slapen, ontbijten, slapen, lunchen, slapen, bezoek, avondeten, bezoek en weer slapen.
Op de 4e dag, maandagochtend, mochten best wel onverwachts beiden drains eruit. We hadden gezien de tussenmetingen verwacht dat ik nog wel een dag langer zou moeten blijven. Maar de drains hadden beiden 30 ml in 24 uur gelopen, ze mochten er beiden uit en ik daardoor naar huis. Yes! De rechterdrain verwijderen was geen probleem. Maar de linker drain verwijderen was door de zenuw die al drie dagen in de alarmstand stond behoorlijk pijnlijk. Er wordt in het ziekenhuis bij pijn gevraagd hoe veel pijn je hebt op een schaal van 0 tot 10. Ik wist ineens wat een pijnschaal van 10 (onhoudbare pijn) inhield. Doordat de drain bleef hangen, duurde het wat langer voordat de drain er helemaal uit was. Iets wat de pijn niet ten goede kwam. De kamerdeur was dicht, maar ik heb begrepen dat mijn gekreun op de gang te horen was. AU AU AU! Na een half uur was de napijn verdwenen en voelde ik me, zoals al verwacht, als een kip zo lekker. Wat de buurvrouw vooral bemerkte doordat ik een stuk fitter heen en weer liep en stukken spraakzamer werd. Oh wat kun je daar blij van worden en daarna weer lekker naar huis.
Door alle pijn hadden we in het ziekenhuis niet eens de moeite genomen mijn borsten 3.0 uitgebreid te bekijken. ’s Avonds hebben Toad en ik samen thuis voor de spiegel voor het eerst kennis gemaakt met mijn siliconenkitje. Ze zijn zoveel mooier en natuurlijker dan versie 2.0 en ongeveer van dezelfde grootte als borsten 1.0. Toad werd er direct vrolijk van. Ikzelf moest wel weer even wennen aan de natuurlijke vorm en dat ze weer wat kleiner waren dan versie 2.0. Dus zo zien normale borsten eruit. Grappig hoe snel je dat alweer vergeet en je dus aan iets anders gewend kan raken. Maar ohhhh wat zijn ze zacht!
En wat voelt het anders als mijn bovenarmen langs de prothesen komen, zacht, heel zacht. En net zoals normaal borstweefsel beweegt het siliconenkitje mee in bijvoorbeeld de vorm van een bh of als je beiden borsten naar elkaar toeduwt. Met waterballonen 2.0 was er werkelijk waar geen beweging in te krijgen en vormde alles zich naar de waterballonen. Iets wat heel duidelijk werd toen ik een keer met 2.0 op een traagschuimmatras op mijn buik had gelegen. Ik liet 2 kogelgaten achter. Zie ook de foto. Die waterballon zijn we mooi kwijt :).
We zijn nu een kleine 2 weken verder en het herstel gaat gelukkig goed. Deze operatie is minder beperkend en pijnlijk dan de operatie in januari. Niet alleen is het emotioneel anders beladen, ook de ingreep zelf is anders. Deze keer hoefde er geen borstweefsel weggehaald te worden of via de lege borstholte naar de okselklieren voor de speurtocht naar beide poortwachters. Deze keer waren mijn bovenste borstspieren al dermate opgerekt dat ze, ondanks dat ze weer losgesneden zijn en opnieuw vastgehecht al veel soepeler aanvoelen. Ik voel en merk wel dat ik beperkt ben in veel dingen en doordat ik in verhouding al best weer veel kan, loop ik ook meerdere keren per dag tegen mijn grens aan van wat mijn borstspieren aankunnen. Wellicht denk je nu “Knor, doe voorzicht aan en wil nou niet zo snel!” Maar de maximale rekkracht van de borstspieren voel ik op dit moment al zodra ik mijn hoofd iets te ver naar links of rechts draai. (En ja, ik zal voorzichtig en rustig aan doen.)
Vanaf de operatiedag gerekend moet ik 6 weken lang herstellen. In deze periode mag ik geen onverwachte bewegingen maken, mijn armen niet boven schouder hoogte brengen (zeg maar de hiep hiep hoera beweging), niet zwaar tillen, niet auto rijden, niet fietsen, och en ook heel vervelend niet stofzuigen en ramenlappen (stond echt op het informatieblad). Vanaf het begin kon ik gelukkig zelf douchen en aankleden. Het gaat traag, maar ik heb de hele dag de tijd. Sinds vandaag kan ik zelfs weer voorzichtig en met veel beleid een t-shirt over mijn hoofd aantrekken dit duurde vorige keer 6-7 weken. Het helpt hierbij ook dat we inmiddels een aantal foefjes kennen. Op dag 6 na de operatie stond ik thuis alweer heupwiegend en voorzichtig bewegend mee te deinen op het foute muziek uur. Wel alleen met buik en benen, maar dat mag de pret voorlopig niet drukken. Donderdag 31 december 2015 (Dit bericht is in november 2015 gepubliceerd op www.knorrr.nl) zijn deze 6 weken voorbij … oudejaarsdag, toch wel een extra mooie en symbolische dag zo. Waar we vorig jaar op oudejaarsdag nog niet wisten hoe het allemaal zou gaan lopen en al het gesleutel nog moest beginnen, zijn we nu klaar! De tepelreconstructie tel ik hier voor het gemak maar even niet bij mee, want dat is gezien de rest een eitje.
Liefs Knor ♥ Toad
Dit bericht is op 1 december 2015 gepubliceerd op www.knorrr.nl
Over de foto: De verwijderde Tissue Expander. Grijze schijfje is het vulventiel.
Over het filmpje: Nu dans ik nog zoals Hugh Grant aan het begin van dit filmpje. Oudejaarsdag ga ik de rest weer proberen 😉
