Borstreconstructie; Optisch bedrog

Nu de borstreconstructie afgerond is wordt het tijd voor een eerste siliconenkit evaluatie.

Met het verstrijken van de tijd ben ik steeds minder met m’n borsten bezig. Steeds meer kunnen ze met afstand bekeken/beoordeeld worden en als één geheel gezien worden. De rechter tepelhofvorm en inkleuring blijf ik niet fantastisch vinden, maar het is meer dan goed genoeg. Een extra tatoeagesessie zou dit niet kunnen verhelpen. Het is goed zo, ik ben er blij en tevreden mee. Daarnaast heb ik de afgelopen twee jaar meermaals kunnen ervaren dat mijn psyche behoorlijk flexibel is en het kan ‘wennen’ aan de meest vreemde en gekke dingen. En dat is best wel fijn en praktisch. Alleen als er ziekenhuisverplichtingen zijn ben ik er meer mee bezig. Of als ze in de weg zitten. Dat laatste gebeurt me helaas vaker dan me lief is.

Optisch gezien zijn mijn borsten 3.0 fantastisch en met de tepelreconstructie maakt het bloot echt verschil. Met kleren aan of alleen in bh/bikini is er niet aan af te zien dat het geen natuurlijke borsten zijn. Praktisch gezien … praktisch gezien zijn mijn borsten 3.0 en ik geen hele goede vriendinnen. Ze zitten me in de weg en belemmeren me regelmatig.

Waar het voor mij direct duidelijk was dat niet alleen de borst met de foute tumor, maar ook mijn gezonde borst geamputeerd zou gaan worden. Zo onduidelijk was de keuze voor mij wel of niet voor de directe borstreconstructie te gaan. Ik had hier zelf op dat moment geen gevoel bij en wist me er niet zo goed raad mee. Het is puur een plastische ingreep om voor het beeld te laten lijken alsof er nog borsten aanwezig zijn. Los van het beeld, heeft het geen nut. Zelf ben ik nooit zo veel met uiterlijk bezig geweest. Ikzelf vind de persoonlijke uitstraling en energie van een persoon veel belangrijker. Ergens had ik een onderbuik gevoel dat ik als persoon ook heel gelukkig zou kunnen zijn zonder borstreconstructie. Hierbij zal wellicht ook van invloed zijn geweest dat ik een aantal jaren geleden over mijn kikkerprins ben gestruikeld en sindsdien mijn leven deel met de liefde van mijn leven met wie ik oud, gerimpeld en grijs wil worden. Maar ondanks dit onderbuik gevoel, kon ik op dat moment moeilijk zelf een goede keuze hierin maken. Want al ben ik niet veel met mijn uiterlijk bezig, ik ben enorm praktisch ingesteld. En praktisch gezien kon ik me situaties voorstellen waarin ik juist wel voor de borstreconstructie zou kiezen. Zoals de momenten dat je in zwemkleding rondloopt of dat je borstprothese onder je kleding kan gaan schuiven. Maar vooral de verhalen die ik gelezen heb over zwemervaringen met borstprothese klonken mij enorm onpraktisch in de oren.

Ik heb ten tijde dat deze keuze gemaakt moest worden hierover veel met verschillende vrouwen om me heen besproken. Ik wist het gewoon niet en ik wilde weten hoe anderen hier tegen aan keken en wat zij op dat moment zouden kiezen. Eigenlijk gaven alle vrouwen unaniem aan voor een borstreconstructie te gaan, o.a. om zo hun vrouwelijke lichaam en gevoel zo goed mogelijk te kunnen behouden en bijvoorbeeld zodat ze nog kleding met decolleté zouden kunnen dragen. O.a. doordat iedereen zo duidelijk over de beslissing was om in zo’n geval wel voor een borstreconstructie te gaan, heb ik mijn praktische kant zwaarder laten wegen en hebben we voor de borstreconstructie gekozen. Ook omdat ik dacht: stel dat ik het niet doe en het later alsnog wil, dan is er een extra operatie nodig. En hoe minder operaties hoe beter. Je bent praktisch, of je bent het niet. Al had ik er op dat moment nog steeds weinig mee. Op dat moment was het een bijzaak op de dubbele borstamputatie, de spoed-ivf en chemotherapie die ik moest ondergaan. Maar een keuze geeft rust en richting. Op dat moment heb ik er nooit over nagedacht dat ik dit toentertijd eigenlijk alleen met mensen heb besproken die geen ervaringsdeskundigen waren. En dat van al deze mensen ik waarschijnlijk de gene ben die het minst bezig is hoe er uit te zien.

De borstimplantaten liggen letterlijk tussen mijn borstspieren. Zowel links als rechts liggen mijn borstspieren zowel onder als boven de implantaat langs. Ter illustratie: neem een strandbal en leg er een paar postbode-elastieken onderlangs en een paar postbode-elastieken bovenlangs en trek beide elastieken over de strandbal strak. Niet echt comfortabel te noemen. Zie ook blogbericht 2.0 under construction en borsten 3.0 de siliconenkit. Beide borstspieren hebben de afgelopen twee jaar behoorlijk wat te verduren gehad. En helaas zijn ze nog niet op hun oude krachten. Ik kan bijvoorbeeld nog niet alle handelingen uitvoeren. Het is moeilijk dit goed uit te leggen, maar ik zal een poging doen.

Handelingen die lijken op boogschieten, touwtje trekken en vanuit zit positie jezelf met beide handen omhoog duwen, kan ik niet tot nauwelijks (goed) uitvoeren. Mijn borstspieren blokkeren gewoon en/of verslappen. Een raar gevoel. Bij de eerste keer zwemmen had ik dit ook. Maar die bewegingen kon ik vrij snel weer eigen maken, al blijft het een onnatuurlijk gevoel. Maar de andere bovenstaande handelingen lukken helaas (nog) niet goed. Zo ook niet de handeling die je gebruikt als je jezelf zonder trapje uit het zwembad op de kant optrekt. Een handeling die ik vroeger ontelbare keren uitgevoerd heb, maar waar mijn borstspieren nu aangeven dat ik maar lekker het zwembadtrappetje moet nemen. Ze weigeren gewoon. Dit is de zelfde handeling als met een winkelkarretje een beetje vaart maken, aan je armen op het handvat hangen en met de voetjes van de vloer het karretje laten uitrollen. Ik probeerde dat laatst zonder er bij na te denken. Dat kan dus niet meer. Ook (nog) niet na een aantal keren oefenen. Er ontstaat één grote spierblokkade, krachtverlies en verslapping. Ik viel de eerste keer nog net niet op de grond omdat ik mezelf niet met mijn armen kon houden en mijn evenwicht verloor. Nou zou je kunnen denken ‘Knor je bent 34 jaar, waarom in hemelsnaam als een kind met een winkelkarretje willen gaan racen?’. Maar een beetje ouwe-hoeren in de supermarkt vinden we gewoon leuk. Zo doen Toad en ik regelmatig verstoppertje tussen de schappen. Dat maakt het saaie boodschappen doen een stuk leuker en gezelliger.

Op zich zijn al die beperkende handelingen geen groot probleem. Maar ik word er vaker mee geconfronteerd dan me lief is. Want de boven benoemde handelingen zijn ter illustratie. Maar er zijn onwijs veel vergelijkbare handelingen die je in het dagelijks leven uitvoert. Zoals proberen je rits dicht te krijgen van een (te) strakke broek … ingewikkeld. Of een goed bevroren autoruit schoonkrabben … alleen met mijn linkerhand op mijn borst om de borstspier ‘te ondersteunen’ en regelmatig pauzeren. Een rilling van de kou is voor mijn borstspieren ook geen pretje. Dat is en blijft raar en onprettig rotgevoel. Schaatsen en paardrijden ga ik niet eens proberen. Ik ben er niet in getraind en als je valt is er de kans dat je siliconen borstimplantaten stuk gaan en/of scheuren, met alle gevolgen van dien. Nou dan sla ik wel over. Maar ook tijdens het ravotten met Toad of bijvoorbeeld mijn neefjes/nichtje hebben mijn borstspieren een beperkende factor. Het voelt onnatuurlijk en onprettig en je wilt ook niet een ongecontroleerde ellenboog tegen je siliconenkitje aankrijgen. Met armpje drukken van mij winnen is dus een makkie.

Als ik een tijd slecht slaap wordt mijn frustratie over mijn boezemvriendinnen 3.0 groter. Eén van mijn grootste frustraties is dat ik niet normaal op mijn buik kan liggen. Iets wat voor een buikslaper niet ideaal te noemen is. De siliconen implantaten vervormen zich niet naar je lichaam zoals natuurlijk borstweefsel dat doet als je op je buik gaat liggen. Daardoor komt er druk te liggen op mijn ribben als ik met mijn siliconenkit om mijn buik lig. Iets wat eerst ongemakkelijk is en al snel pijnlijk wordt. Daarnaast is deze druk voor de siliconen protheses ook niet goed. Met 2 speciale kussentjes kan ik een eind komen. Maar dat ligt alleen even, voor het idee, lekker. En doordat de borstimplantaten tot een stukje van mij zij doorloopt, is op mijn zij liggen ook niet altijd even comfortabel. Alleen op mijn rug kan ik goed liggen. Maar na 2 jaar in rugligging te hebben geslapen ben ik dat af en toe behoorlijk zat. Daarnaast is het slapen op mijn rug ook niet zonder beperkingen. Zo kan ik niet op mijn rug liggen en langdurig met mijn armen boven mijn hoofd blijven liggen. Dit trekt onwijs bij oksel-bovenarm-borst spier, een heel onprettig gevoel waarmee je niet lekker kunt slapen.

Ik slaap er slechter door, wordt er chagrijnig van, maar bovenal werd mijn afkeer tegen en frustratie over de vorig jaar ingebouwde siliconenkit steeds groter. Samen met Mama-Knor heb ik afgelopen najaar een heel lang kussen gemaakt met daarin piepschuim-balletjes. De ontelbare piepschuim-balletjes vormen zich naar mijn lichaam en dan met name om de implantaten heen. Het was een werkje, niet alleen door dat de kussenhoezen van rekstof gemaakt moest worden, maar vooral het voorkomen dat de ontiegelijk statische piepschuim-balletjes zich door het hele huis van Mama-Knor verspreidden 🙂 Maar het is gelukt en dit lange kussen (zie foto) is een uitkomst! Behalve dat het in het begin aanvoelde of er een derde persoon in bed lag, is het een ideaal hulpstuk om eindelijk na bijna 2 jaar comfortabel te kunnen slapen. Ik kan er met mijn buik boven op gaan liggen en kan zo heerlijk slapen. Of ik omarm het kussen en kan daardoor beter op mijn zij liggen. Sinds ik met Rollo (zoals ik dit langwerpige kussen noem) slaap, is de kwaliteit van mijn slaap enorm verbeterd. Iets waar ik heel blij van wordt. En Toad ook. Rollo heeft niet alleen mijn slapen verbeterd, maar ook de band met mijn boezemvriendinnen 3.0.

Wat ook niet echt bijdraagt aan het gevoel of ik wel of niet blij ben met de siliconenkit, zijn de verschillende nieuwsberichten over de vraag of siliconen implantaten nou wel of niet veilig zijn. Omdat afgelopen najaar mijn herstel maar niet vooruitging heb ik een paar weken gedacht dat ik wellicht allergisch voor de implantaten zou kunnen zijn. Dit was net in het nieuws geweest. Ik heb dit met mijn psycholoog en mijn huisarts besproken die dit allebei heel goed hebben opgepakt. De huisarts heeft een uitgebreide bloedtest laten afnemen. De ontstekingswaarden waren normaal en daarnaast was ik vanuit me zelf ook weer wat rustiger. Ik heb toen besloten deze angst maar weer los gelaten. We hebben vooraf de plastische chirurg helemaal uitgehoord over dit onderwerp. Waarom zou een ziekenhuis dit risico lopen? Daarnaast kwamen we er ook achter dat de anti-hormoon-injecties, waar ik inmiddels mee ben gestopt de boosdoener van mijn slechte herstel waren.

Nog steeds weet ik niet precies wat de echte risico’s van siliconen implantaten zijn. Want nu blijkt dat de aangehaalde onderzoeken zeggen dat er geen aanwijzingen zijn dat siliconen implantaten schadelijk zijn. Maar er wordt niet gezegd dat de siliconen implantaten 100% veilig zijn. Het is maar hoe je de boodschap verkoopt. Maar om de hele boel er op dit moment weer uit laten halen zonder aantoonbare reden, is voor nu ook niet bevorderlijk. Ik heb er even goed last van gehad, maar heb me er nu bij neer gelegd. We hebben vooraf met de kennis van dat moment goed onderzoek gedaan naar de risico’s van siliconen implantaten en er is op dit moment geen hard wetenschappelijk bewijs aan onze bevindingen van 2 jaar en 1,5 jaar geleden te twijfelen.

Optisch gezien ben ik heel blij met de borstreconstructie, met de praktische dingen probeer ik zo goed mogelijk te handelen en de risico’s laten we nu voor wat het is en zien we later wel. Ik heb geen eind-/ evaluatiegesprek met de plastisch chirurg gehad, anders zou ik mijn huidige ervaring en bedenkingen over de siliconenkit benoemd hebben. Ik heb het wel tijdens de tweede tatoeagesessie bij de plastische verpleegkundigen benoemd, maar dan merk je toch dat ze op dat moment vooral met het optische en theorie bezig zijn en niet met het gevoel en de praktijkervaring. Tijdens mijn 2e jaar controle op de Mammapoli, of tegenwoordig Borstencentrum genaamd, heb ik mijn bevindingen en ervaring met de siliconenkit uitgebreider besproken. De dienstdoende arts was begripvol en ging er dieper op in. Ze gaf aan dat ze deze ervaring/bevinding zelf nog niet eerder had gehoord. Ik vond het belangrijk mijn ervaring en bevindingen over de mijn borstreconstructie met het Borstencentrum te delen. Want op deze afdeling ligt de grondslag van de mogelijkheid tot het laten uitvoeren van een borstreconstructie. Nadat je op deze afdeling te horen hebt gekregen dat je borst geamputeerd zal moeten worden, maak je in het zelfde gesprek de eerste kennismaking met de mogelijkheid voor een borstreconstructie. Het is veel en emotionele informatie die je op zo’n moment te verwerken krijgt over keuzes die je niet zomaar even neemt.

Nu we verder in de tijd zijn en ervaring hebben met de borstreconstructie ben ik wel van mening veranderd. Als ik voor mezelf opnieuw de beslissing zou moeten nemen om wel of niet voor een borstreconstructie te gaan, zou ik met de kennis en ervaring van nu, besluiten dit niet te doen. Ook al is de borstreconstructie een waar kunstwerk geworden, het is en blijft voor mij een puur plastische ingreep. Het kan er dan wel mooi uitzien, ik vind de voordelen niet opwegen tegen de beperkingen die ik er van ondervind. Ik vind lekker slapen op mijn buik belangrijker dan een kleding met decolleté, ik vind me vrij en zonder spier beperkingen kunnen bewegen belangrijker dan onhandige zwem-borst-protheses en ik vind zonder angst en goede informatie over de veiligheid van implantaten leven belangrijker dan het feit dat een externe borstprothese een keer kan schuiven. Kortom ik zou nu een andere afweging gemaakt hebben. Maar ik besef me goed dat ik ten tijde van de beslissing deze informatie en kennis niet had. Ik heb toen de keuze gemaakt die op dat moment het beste was.

Tot nu toe nog heb ik nog niemand gesproken met een borstreconstructie die met de kennis van nu een andere keuze zou hebben gemaakt, los van het feit dat er in sommige gevallen wegens complicaties de keuze gemaakt moet worden de siliconen borstimpantaat te moeten verwijderen. Ik besef me dat dit gevoel en ongemak heel persoonlijk is. Ik ben vanuit mezelf onwijs praktisch aangelegd. Af en toe belemmerd worden door 2 onnatuurlijke siliconenbumpers en/of de verminderde spierkracht en -flexibiliteit, is voor een praktisch aangelegd persoon gewoon geen pretje. Maar voor nu is het gewoon niet anders en ik ben optisch gezien zeer zeker onwijs blij met het siliconenkitje. En kan ik daar ook wel weer veel lol aan beleven. Zo liep ik van de zomer in Italië naast Toad in een zomerjurkje met decolleté. Twee mannen merkten mijn borsten op en staarden er naar, zoals alleen lompe mannen dat kunnen. Met mijn borsten 1.0 is dat ook wel eens voorgekomen. Toentertijd vond ik dat iets onwijs doms. Maar nu met mijn borsten 3.0 kon ik het alleen maar uitproesten van het lachen. Ik kon alleen maar denken “They are totaly fake. Fake. Fake. Fake!” Dat effect kan zonder siliconenkitje niet zo geëvenaard worden. Al is het de vraag of je wilt dat mannen op die manier naar je kijken. Maar ik blijf er de humor van inzien hoe makkelijk deze lompe en lustige mannen te foppen zijn.

Maar goed. Alles bij elkaar is het nu zoals het is. En daar heb ik op dit moment vrede mee. Deze siliconenkit gaat zo’n 15 jaar mee en zal daarna eruitgehaald en eventueel vervangen moeten worden. Zoals ik er nu naar kijk laat ik het dan voor wat het is en zal er geen grote siliconen verwissel truc komen. Maar wie weet wat voor ontwikkelingen de komende 14 jaar nog te gebeuren staan. Voor nu zijn we er eerst helemaal klaar mee. We leren leven met het onpraktische en genieten van het optische.

Liefs Knor ♥ Toad Dit bericht is in februari 2017 gepubliceerd op www.knorrr.nl