Chemo 2
De zwaarste periode van de 2e chemo kuur is achter de rug. Sinds dinsdag zit ik in de witte (beste) week. Het is heerlijk dat ik weer wat in en om het huis kan rond hobbelen en af en toe op pad kan en mijn eigen gang kan gaan. Deze kuur was redelijk vergelijkbaar met de eerste kuur. Het scheelt dat we nu enigszins wisten wat we konden verwachten, al kan de uitwerking van elke kuur wel wat anders zijn.
Lichamelijk kon ik de klachten deze keer beter incasseren en me overgeven aan de vermoeidheid en energieniveau -1. Slapen was al een hobby van me, maar nu helemaal, heerlijk. Emotioneel is het deze keer wel zwaarder. Ik besef me dat ik steeds minder kan door het lage energieniveau, dit merk ik ook in de betere weken. Het herstel gaat langzamer en duurt langer. Ik kan gewoon minder, moet veel tussendoor uitrusten en rekening houden met de dingen die ik doe en onderneem. Dat frustreert mij soms wel. Zeker omdat mijn hersenen wel gewoon actief zijn. In de eerste (zwarte) week werken mijn hersenen nauwelijks tot niet. Een simpel rekensommetje kost me al veel hersencapaciteit en de grappen van tv-programma Funniest Home Videos, The Simpsons en The Big Bang Theory kan ik niet altijd volgen. Ik zit die week met een hoofd vol watten en een gehoor dat aanvoelt als een vissenkom in mijn eigen wereldje en reageer vertraagt of niet op de vragen die Toad me stelt. Maar aan het einde van die eerste week zodra ik langzaam uit mijn winterslaap ontwaak, lijkt het wel of mijn hersenen de schade van de dagen ervoor wil inhalen. Ze worden overactief en ik bedenk de creatiefste ideeën over wat we nog moeten klussen in huis, dingen die we kunnen doen, dingen die ik wil doen, enz. Het is dan extra frustrerend als ik al die dingen wel bedenk, maar er niets mee kan. Arme Toad die dan uit zijn werk komt en al mijn ideeën moet aanhoren en ik het liefst ook nog zou willen dat we (lees hij) dat op korte termijn gaan doen. En dat vind ik dan weer frustrerend, want ik wil Toad juist niet belasten en lastig vallen met alles wat we nog zouden kunnen doen. Het is al genoeg zonder al die ideeën. En dat geeft weer kortsluiting in mijn hersenen. Kortom moeilijk moeilijk moeilijk. Tja ik ben en blijf een vrouw. En dat komt simpelweg door dat ik te veel tijd heb om na te denken en op zo’n moment lichamelijks niets kan. Dat is niet goed voor een mens. Dus probeer ik het zoveel mogelijk praktisch om te zetten naar het uitzoeken en regelen van een: weekendje weg na chemokuur 4, we hebben kaarten voor Jochem Myjer in Carré en daar wil ik kosten wat kost naar toe; Vakantie in Frankrijk na alle chemokuren; en mijn volgende project wordt een vakantie naar Lapland voor 2016. Daar heeft Toad ook baat bij :D.
Daarnaast kan de vermoeidheid onverwachts en op de meest gekke momenten me overvallen. Dat heeft vooral effect op mijn ogen die dan gewoon dicht willen en mijn hersenen die dan niet meer werken zoals ik gewend ben. Hier kun je je niet altijd op instellen en het komt soms erg onverwachts. Zoals een keer dat ik in de supermarkt de Rosevicee midden in het schap liet vallen, het plakkerige spul zat tot in mijn pruik, en ik daarna met moeite mijn pincode kon herinneren. Het kan iedereen overkomen, maar echt leuk vind ik het op zo’n moment niet.
Waar ik wel blij van word is dat ik deze twee kuren niet misselijk ben geweest en dat ik dat heb kunnen onderdrukken met op tijd eten en drinken. Ik hoop dat dit de komende 4 kuren zo blijft. We zullen zien. Tja het hoort er allemaal bij en ik weet waar ik het voor doe, maar het is niet altijd makkelijk. Maar we blijven volhouden.
Liefs Knor ♥ Toad
Dit bericht is op 22 april 2015 gepubliceerd op www.knorrr.nl
Klik voor Filmpje Mini Pig
(ik kon dit filmpje niet via de website laten afspelen, dus dan maar zo)
Lichamelijk kon ik de klachten deze keer beter incasseren en me overgeven aan de vermoeidheid en energieniveau -1. Slapen was al een hobby van me, maar nu helemaal, heerlijk. Emotioneel is het deze keer wel zwaarder. Ik besef me dat ik steeds minder kan door het lage energieniveau, dit merk ik ook in de betere weken. Het herstel gaat langzamer en duurt langer. Ik kan gewoon minder, moet veel tussendoor uitrusten en rekening houden met de dingen die ik doe en onderneem. Dat frustreert mij soms wel. Zeker omdat mijn hersenen wel gewoon actief zijn. In de eerste (zwarte) week werken mijn hersenen nauwelijks tot niet. Een simpel rekensommetje kost me al veel hersencapaciteit en de grappen van tv-programma Funniest Home Videos, The Simpsons en The Big Bang Theory kan ik niet altijd volgen. Ik zit die week met een hoofd vol watten en een gehoor dat aanvoelt als een vissenkom in mijn eigen wereldje en reageer vertraagt of niet op de vragen die Toad me stelt. Maar aan het einde van die eerste week zodra ik langzaam uit mijn winterslaap ontwaak, lijkt het wel of mijn hersenen de schade van de dagen ervoor wil inhalen. Ze worden overactief en ik bedenk de creatiefste ideeën over wat we nog moeten klussen in huis, dingen die we kunnen doen, dingen die ik wil doen, enz. Het is dan extra frustrerend als ik al die dingen wel bedenk, maar er niets mee kan. Arme Toad die dan uit zijn werk komt en al mijn ideeën moet aanhoren en ik het liefst ook nog zou willen dat we (lees hij) dat op korte termijn gaan doen. En dat vind ik dan weer frustrerend, want ik wil Toad juist niet belasten en lastig vallen met alles wat we nog zouden kunnen doen. Het is al genoeg zonder al die ideeën. En dat geeft weer kortsluiting in mijn hersenen. Kortom moeilijk moeilijk moeilijk. Tja ik ben en blijf een vrouw. En dat komt simpelweg door dat ik te veel tijd heb om na te denken en op zo’n moment lichamelijks niets kan. Dat is niet goed voor een mens. Dus probeer ik het zoveel mogelijk praktisch om te zetten naar het uitzoeken en regelen van een: weekendje weg na chemokuur 4, we hebben kaarten voor Jochem Myjer in Carré en daar wil ik kosten wat kost naar toe; Vakantie in Frankrijk na alle chemokuren; en mijn volgende project wordt een vakantie naar Lapland voor 2016. Daar heeft Toad ook baat bij :D.
Daarnaast kan de vermoeidheid onverwachts en op de meest gekke momenten me overvallen. Dat heeft vooral effect op mijn ogen die dan gewoon dicht willen en mijn hersenen die dan niet meer werken zoals ik gewend ben. Hier kun je je niet altijd op instellen en het komt soms erg onverwachts. Zoals een keer dat ik in de supermarkt de Rosevicee midden in het schap liet vallen, het plakkerige spul zat tot in mijn pruik, en ik daarna met moeite mijn pincode kon herinneren. Het kan iedereen overkomen, maar echt leuk vind ik het op zo’n moment niet.
Waar ik wel blij van word is dat ik deze twee kuren niet misselijk ben geweest en dat ik dat heb kunnen onderdrukken met op tijd eten en drinken. Ik hoop dat dit de komende 4 kuren zo blijft. We zullen zien. Tja het hoort er allemaal bij en ik weet waar ik het voor doe, maar het is niet altijd makkelijk. Maar we blijven volhouden.
Liefs Knor ♥ Toad
Dit bericht is op 22 april 2015 gepubliceerd op www.knorrr.nl
Klik voor Filmpje Mini Pig
(ik kon dit filmpje niet via de website laten afspelen, dus dan maar zo)