Re-intetraagie
Eerder schreef ik al dat ik het werkende leven mis, zie blogbericht Gemis van Werken. Er is een gemis van nuttig zijn, gemis van doelen bereiken, gemis van bezig zijn en gemis van dagelijkse sociale interacties op de werkvloer. Dit gemis werd steeds groter. Het maakte me ongelukkig dat dit onderdeel van mijn leven volkomen miste.
Ruim een jaar lang kon ik vanwege de kanker-uitdaging niet werken. Maar na de tweede operatie van de borstreconstructie, nu een jaar geleden, kwam er een moment dat ik vond dat het weer tijd werd voor actie in de tent. Weer actief worden op arbeidsgebied. Hoe minimaal het ook zou zijn. Het maakte niet uit wat de werkzaamheden zouden zijn, àls er maar weer iets van werk gedaan zou kunnen worden. Ook al zou dat twee keer per week ergens de planten water geven zijn. Het maakte echt niet uit. Je moet ergens beginnen. Volledig thuis zitten en naast de (na-)kanker-verplichtingen volledig jezelf bezig houden, is niet iets waar ik blij van word.
Jarenlang heb ik mensen begeleid in het vinden van werk. Zowel in gesprek gaan met werkgevers uit diverse branches, om de verschillende mogelijkheden voor werkzoekenden te onderzoeken. Als ook in gesprek gaan met werkzoekenden uit alle mogelijke doelgroepen, en hen te begeleiden in hun zoektocht naar het vinden van werk. In de vele gesprekken die hierin gevoerd zijn, gaf ik anderen tips en trucks hoe deze zoektocht zo geslaagd mogelijk te maken. Het meest uitdagende waren de mensen die totaal geen zin hadden te gaan werken, weer enthousiast te laten worden en daadwerkelijk aan het werk te krijgen en te houden. De uitspraak “Hoe klein een activiteit ook kan lijken en of dat betaald wordt of niet, je moet ergens beginnen op de arbeidsmarkt.” is vaak in deze gesprekken ter sprake gekomen. Nu was ikzelf diegene die uit het arbeidsproces was geraakt. De drive die er eerder naar anderen toe was om aan de slag te gaan, was er nu voor mezelf. Vanaf het moment dat er eigenschappen mij eigen begonnen te worden die eenzame ouderen vertonen, werd het dan ook de hoogste tijd actie te gaan ondernemen.
Ondanks deze drive was er absoluut geenenergie voor werken. Maar het idee was op zoek te gaan naar vrijwilligerswerk voor 2x 2 uur per week. Met de hoop dat mede daardoor mijn belastbaarheid en inzetbaarheid langzaam zou verbeteren. Om een passende plek te kunnen vinden, heb ik een voorwaardenlijst opgesteld waar dit vrijwilligerswerk aan zou moeten voldoen. Om mijn wens goed af te stemmen met mijn ziektewet, wilde ik mijn idee eerst met de verzekeringsarts overleggen. Echter de verzekeringsarts vond het helemaal nog geen goed idee en nog veels te vroeg. Eerst zou ik meer moeten herstellen en aansterken. Omdat hij ook wel zag hoe ongelukkig ik van zijn advies werd, is hij uiteindelijk op mijn eigen verzoek akkoord gegaan met maximaal 2x 2 uur vrijwilligerswerk per week ter socialisatie (bezigheidstherapie). Hij drukte me daarbij op het hart dat ik elke vorm van stress zal moeten vermijden, dat is niet goed voor het herstelproces. Wat was ik blij na dit gesprek. De eerste stap in mijn re-integratie was gezet. Tijd voor een portie bitterballen.
Wat ik op dat moment echter niet had voorzien, was dat er met het inwilligen van mijn wens er een heel circus op re-integratiegebied los barstte. Mijn voormalige payroll-werkgever (dus niet mijn feitelijke werkplek) is eigenrisicodrager en heeft bij een commercieel bureau de uitvoering van de Ziektewet neergelegd. Niet UWV, maar dit commerciële bureau, betaald de Ziektewet-uitkering aan mij uit en voert re-integratie acties uit. Ondanks dat de verzekeringsarts in zijn advies heel duidelijk was dat het onbetaald werk betrof en niet meer dan 2×2 uur per week om sociaal isolement te voorkomen, vond dit commercieel bureau het toch nodig direct een volledig arbeidskundig onderzoek uit te laten voeren en een compleet re-integratietraject op te starten. Dit alles natuurlijk, geheel naar commercieel gebruik, totaal niet zorgvuldig, niet effectief, laat staan vriendelijk voor de gene waarom het om draait: Knor. Om een idee te geven: Binnen 2 weken werd er opgeschaald van 3 contactpersonen bij 3 verschillende organisaties (ex-payroll-werkgever, commercieel ziektewet bureau en verzekeringsarts) naar 6 contactpersonen bij 4 verschillende organisaties (2 van ex-payroll-werkgever, 1 van commercieel ziektewet bureau, 1 verzekeringsarts en 2 medewerkers van een commercieel re-integratiebureau), deze 6 contactpersonen bij 4 verschillende organisaties waren heel kundig in het niet delen van informatie dat re-integratie technisch gedeeld mag en kan worden (nee, echt niet meer dan 2x 2 uur onbetaald en onbelast werk per week), niet afstemming in wie wanneer contact met Knor opneemt (gewoon allemaal tegelijk), onzorgvuldig en onjuist opstellen van re-integratie documenten (nee geen betaalde werkzaamheden), en zo kan ik nog wel even door gaan. Keer op keer moest ik uitleggen en verdedigen dat het echt 2x 2 uur vrijwilligerswerk is waarnaar ik op zoek ga, en dus niet 10 uur per week, nee ook geen 5x 2 uur per week … ook niet als het 4 keer in een gesprek elke keer op een andere manier ter sprake wordt gebracht… zucht. Mama-Knor, die loopbaanadviseur is en ook uit de re-integratiewereld komt, snapte niet meer wie nou wat deed en waar iedereen nou helemaal mee bezig was. Toad had het begrijpen van dit hele re-integratie-circus al lang daarvoor op gegeven.
Eerst dacht ik nog: als het hele circus eenmaal in gelijke pas loopt en alle neuzen dezelfde kant op wijzen, dan red ik het wel. Maar ik kon niet meer. Binnen 8 weken was ik helemaal, helemaal uitgeblust en zwaar gestrest. Het plezier, de geringe energie en de drive voor het zoeken naar vrijwilligerswerk was helemaal weg. Dit re-integratie-circus speelde in de zelfde tijd dat de depressie-bijwerkingen van de anti-hormoon-injecties (zie blog hierover) opspeelden en de discussies met apothekers (zie blog hierover) over het verkrijgen van deze juiste anti-hormoon-injecties. Ik kon niet meer. In overleg met de verzekeringsarts is mijn wens weer teruggedraaid. Drie maanden verder, heel wat stress rijker en niets opgeschoten. Dat laatste vond ik eigenlijk nog wel het ergste.
Het klopt dat ik alerter en kritischer ben op de re-integratie acties en de werkwijze hierin, omdat ik zelf in deze branche werkzaam ben geweest. Maar hetgeen er na het uitspreken van mijn wens allemaal op me is afgekomen en hoe dit is uitgevoerd is onbehoorlijk en belachelijk. Mede hierdoor ben ik behoorlijk in mijn herstel achteruitgegaan. Dit heb ik achteraf ook naar de contactpersonen die ik naderhand nog wel gesproken heb teruggekoppeld.
Het bijzondere is dat al deze contactpersonen, stuk voor stuk, mijn situatie en mijn wens snapte. Allemaal vonden ze het super dat ondanks mijn situatie ik iets wilde gaan doen. Alleen zodra ze hun functies moesten uitvoeren, lieten ze dit los en handelden ze naar de standaard richtlijnen en werkwijzen die door hun werkgevers zijn opgelegd, waardoor er bijzondere, gekke en rare keuzes worden gemaakt. Dat zet hun tot acties en uitvoering van taken die alles behalve logisch en slim zijn voor de situatie die ze daarvoor nog zo goed begrepen. De commerciële inslag die er bij deze bedrijven heerst is hier alles bepalend in. Hoe meer en hoe sneller ik kan voorzien in mijn eigen inkomsten, hoe minder kosten ze aan mij hebben. Naar wat daadwerkelijk op lange termijn verstandig en haalbaar is, wordt op zo’n moment niet gekeken. Lang leve de mogelijkheid voor bedrijven om eigenrisicodrager te zijn in o.a. de ziektewet.
Zodra alle contactpersonen me met rust hadden gelaten, ik me weer sterker begon te voelen en de depressieklachten onder controle waren werd het tijd voor plan B. Eerst zoeken naar een vrijwilligersplek die bij me past en waarin ik mijn belastbaarheid en inzetbaarheid kan vergroten en daarna pas dit melden. Eerlijk gezegd voelde dit voor mij niet goed aangezien ik altijd mensen heb geleerd eerlijk te zijn naar en samen te werken met de (uitkerings)instanties. Maar in dit geval voelde het alsof commercieel belang in de uitvoering de boventoon voerde i.p.v. mijn herstel en re-integratie, waardoor dit op dat moment de beste oplossing was.
Gelukkig is het mij bekend hoe op zoek te gaan naar een passende werkplek. Deze kennis kon ik nu voor mezelf gaan inzetten. Met de lijst van voorwaarden waar een vrijwilligersplek aan zou moeten voldoen ben ik gaan zoeken. Mijn manager (van mijn feitelijke werkplek) had aangegeven dat we de mogelijkheden zouden kunnen onderzoeken of er een re-integratieplekje mogelijk zou zijn op mijn oude werkvloer, zodra ik daar aan toe zou zijn. Echter omdat dit 45 minuten heen en terug reizen is en reizen een zware belasting voor me is, was dit voor mij helaas geen optie. Onwijs jammer, want re-integreren op een bekende en vertrouwde omgeving met mijn lieve collega’s om me heen zou wel de beste oplossing zijn. Maar helaas en dus op zoek naar iets anders.
Mijn voorwaarden waren: Mogelijk 2x per week 2 uur in de ochtend; Veilige plek waar ik mijn belastbaarheid en inzetbaarheid kan onderzoeken; Op maximaal 15 minuten fietsafstand van huis; Aantal uren mogelijk uitbreiden; Mogelijkheid tot verschuiven van uren en/of dagen; Surplus aanwezig, zodat als het me een keer niet lukt in zonder schuldgevoel kan afbellen; Mensen kunnen helpen/ondersteunen; Eenvoudige taken en opbouw hierin; Goede begeleiding; Stressvrij; Geen beeldschermwerk (kan ik thuis ook wel opbouwen).
Het was gek met een lijst van eigen beperkingen en dingen die ik niet kon op pad te gaan. In een eerste oriëntatiegesprek met een verzorgingstehuis werd er gezegd dat ze van vrijwilligers verwachtten dat die flexibel zijn. Maar helaas ben ik op dit moment totaal niet flexibel. En zo waren er nog een paar meer dingen. Maar ondanks ik niet aan al hun wensen kon voldoen zou ik er wel mogen beginnen. Maar helaas voldeed het niet aan alle voorwaarden die ik zelf had opgezet, waardoor deze leuke plek helaas afviel.
Een tweede oriëntatie was op een zorgboerderij waar mensen met een verstandelijke en/of psychische beperking een dagbesteding hebben. Dit klikte direct en het voldeed aan al mijn voorwaarden, wensen en zelfs meer … ze hebben er geitjes en varkens en er zitten onwijs veel kikkers in de sloot 🙂 Binnen een maand was het rond en kon ik beginnen met 2x 2 uur per week vrijwilligerswerk. Zo zie je maar weer dat waar een wil is er ook een weg is. Als je maar wilt en zo nodig met ienimienie stapjes tevreden kunt zijn. Mijn motto die ik lang naar andere heb uitgedragen werkte ook voor me zelf … op zich wel fijn te weten dat ik niet al die tijd onzin heb verkocht 😉 Daarna heb ik het direct bij mijn ex-payroll-werkgever en het commercieel ziektewet bureau gemeld. Allebei reageerden ze hier enorm positief op. Missie geslaagd en eindelijk, eindelijk kon ik een eerste stap zetten op de re-integratieladder
Met dit vrijwilligerswerk ben ik afgelopen augustus begonnen. 2x per week ondersteun ik 2 uur lang de werknemers (dagbesteders) in hun werkzaamheden op de zorgboerderij. De werkzaamheden verschillen van sperziebonen plukken tot snoeiwerkzaamheden tot geiten- of konijnenhokken uitmesten, herfst blaadjes ruimen, pannenkoeken of taarten bakken, vlierbessensiroop maken, niet te vergeten spinnenwebben vangen en ga zo maar door. Al met al erg afwisselend en daarnaast zeker ook leerzaam. Het is ontzettend fijn weer nuttig bezig te zijn en de medewerkers te ondersteunen in hun activiteiten. Het is fijn te horen dat als je een keer niet bent geweest ze aangeven blij te zijn dat je er weer bent. Het is fijn bezig te zijn, actief te zijn buiten huis. Het is fijn eens niet zelf te moeten bedenken hoe je tijd door te komen, maar dat iemand daar ideeën voor heeft.
Het is zo fijn dat deze vrijwilligersplek onwijs goed aansluit op mijn situatie op dit moment. En daarnaast is het fijn dat ik de medewerkers een beetje kan helpen. Wat extra aandacht, praten over wat hun bezighoud of waar ze tegen aanlopen, lekker kletsen en ouwehoeren, liedjes zingen, net aangeharkte herfstbladeren weer in de lucht gooien of juist samen in stilte werken. Daarnaast is het voor mij heel goed dat de begeleiders ervaren zijn in het omgaan met beperkingen van mensen en letten ze goed op wat iemand niet of juist wel (aan)kan. Ze wouden ook graag op mijn kunnen letten. Want ik wil altijd meer dan ik aankan. En het gevaar dat ik te snel zou willen opbouwen is aanwezig. Het is van belang dat mijn belastbaarheid en inzetbaarheid eerst afgetast wordt en daarna waar mogelijk wordt uitgebreid.
Ik ben nu 4 maanden aan de slag op de zorgboerderij. Maar helaas is er nog geen energie om de 2x 2 uur per week uit te breiden. Na een halve ochtend op de zorgboerderij geweest te zijn ga ik thuis is eerst ontprikkelen en daarna rusten op bed. Helaas moest ik half november echt aan mezelf toegeven dat op dit moment zelfs deze 2x 2 uur per week te veel voor me is. Want daarnaast wil ik ook twee keer per week sporten, (af)spreken met mijn sociale contacten, de nodige (kanker) verplichtingen kunnen uitvoeren en het liefst ook nog op de werkdagen voor Toad koken. Dit lukte me helaas allemaal niet tegelijk, ik heb hiervoor helaas geenergie. Dus verstandig als ik word heb ik (uiteindelijk) besloten mijn uren op de zorgboerderij te verminderen. Liever 2 uur per week dan het gevaar op strakst geen uren per week, omdat ik ondanks dat ik niet werk overstrest en burnout weer op de bank raak.
Met die 2 uur per week die ik nu aan vrijwilligerswerk doe ben ik alsnog heel blij. Het is een nieuw hoofdstuk in mijn leven, loopbaan 2.0. Af en toe ga ik nog langs op mijn oude werkplek. En elke keer wordt ik daar weer warm en met open armen ontvangen. Iets waarvan ik nog steeds blij wordt en wat me energie geeft. Maar ook kracht om door te gaan in mijn herstel- en re-integratie proces. Hoe de toekomst van mijn loopbaan 2.0 er uit zal zien is nog niet te zeggen. Dat is iets voor later. Eerst maar eens bekijken hoe mijn belasting en inzetbaarheid de komende periode is.
Liefs Knor ♥ Toad
Dit bericht is in november 2016 gepubliceerd op www.knorrr.nl
Over het filmpje: Het zijn dan wel geen geitjes, maar toch altijd leuk 🙂
Ruim een jaar lang kon ik vanwege de kanker-uitdaging niet werken. Maar na de tweede operatie van de borstreconstructie, nu een jaar geleden, kwam er een moment dat ik vond dat het weer tijd werd voor actie in de tent. Weer actief worden op arbeidsgebied. Hoe minimaal het ook zou zijn. Het maakte niet uit wat de werkzaamheden zouden zijn, àls er maar weer iets van werk gedaan zou kunnen worden. Ook al zou dat twee keer per week ergens de planten water geven zijn. Het maakte echt niet uit. Je moet ergens beginnen. Volledig thuis zitten en naast de (na-)kanker-verplichtingen volledig jezelf bezig houden, is niet iets waar ik blij van word.
Jarenlang heb ik mensen begeleid in het vinden van werk. Zowel in gesprek gaan met werkgevers uit diverse branches, om de verschillende mogelijkheden voor werkzoekenden te onderzoeken. Als ook in gesprek gaan met werkzoekenden uit alle mogelijke doelgroepen, en hen te begeleiden in hun zoektocht naar het vinden van werk. In de vele gesprekken die hierin gevoerd zijn, gaf ik anderen tips en trucks hoe deze zoektocht zo geslaagd mogelijk te maken. Het meest uitdagende waren de mensen die totaal geen zin hadden te gaan werken, weer enthousiast te laten worden en daadwerkelijk aan het werk te krijgen en te houden. De uitspraak “Hoe klein een activiteit ook kan lijken en of dat betaald wordt of niet, je moet ergens beginnen op de arbeidsmarkt.” is vaak in deze gesprekken ter sprake gekomen. Nu was ikzelf diegene die uit het arbeidsproces was geraakt. De drive die er eerder naar anderen toe was om aan de slag te gaan, was er nu voor mezelf. Vanaf het moment dat er eigenschappen mij eigen begonnen te worden die eenzame ouderen vertonen, werd het dan ook de hoogste tijd actie te gaan ondernemen.
Ondanks deze drive was er absoluut geenenergie voor werken. Maar het idee was op zoek te gaan naar vrijwilligerswerk voor 2x 2 uur per week. Met de hoop dat mede daardoor mijn belastbaarheid en inzetbaarheid langzaam zou verbeteren. Om een passende plek te kunnen vinden, heb ik een voorwaardenlijst opgesteld waar dit vrijwilligerswerk aan zou moeten voldoen. Om mijn wens goed af te stemmen met mijn ziektewet, wilde ik mijn idee eerst met de verzekeringsarts overleggen. Echter de verzekeringsarts vond het helemaal nog geen goed idee en nog veels te vroeg. Eerst zou ik meer moeten herstellen en aansterken. Omdat hij ook wel zag hoe ongelukkig ik van zijn advies werd, is hij uiteindelijk op mijn eigen verzoek akkoord gegaan met maximaal 2x 2 uur vrijwilligerswerk per week ter socialisatie (bezigheidstherapie). Hij drukte me daarbij op het hart dat ik elke vorm van stress zal moeten vermijden, dat is niet goed voor het herstelproces. Wat was ik blij na dit gesprek. De eerste stap in mijn re-integratie was gezet. Tijd voor een portie bitterballen.
Wat ik op dat moment echter niet had voorzien, was dat er met het inwilligen van mijn wens er een heel circus op re-integratiegebied los barstte. Mijn voormalige payroll-werkgever (dus niet mijn feitelijke werkplek) is eigenrisicodrager en heeft bij een commercieel bureau de uitvoering van de Ziektewet neergelegd. Niet UWV, maar dit commerciële bureau, betaald de Ziektewet-uitkering aan mij uit en voert re-integratie acties uit. Ondanks dat de verzekeringsarts in zijn advies heel duidelijk was dat het onbetaald werk betrof en niet meer dan 2×2 uur per week om sociaal isolement te voorkomen, vond dit commercieel bureau het toch nodig direct een volledig arbeidskundig onderzoek uit te laten voeren en een compleet re-integratietraject op te starten. Dit alles natuurlijk, geheel naar commercieel gebruik, totaal niet zorgvuldig, niet effectief, laat staan vriendelijk voor de gene waarom het om draait: Knor. Om een idee te geven: Binnen 2 weken werd er opgeschaald van 3 contactpersonen bij 3 verschillende organisaties (ex-payroll-werkgever, commercieel ziektewet bureau en verzekeringsarts) naar 6 contactpersonen bij 4 verschillende organisaties (2 van ex-payroll-werkgever, 1 van commercieel ziektewet bureau, 1 verzekeringsarts en 2 medewerkers van een commercieel re-integratiebureau), deze 6 contactpersonen bij 4 verschillende organisaties waren heel kundig in het niet delen van informatie dat re-integratie technisch gedeeld mag en kan worden (nee, echt niet meer dan 2x 2 uur onbetaald en onbelast werk per week), niet afstemming in wie wanneer contact met Knor opneemt (gewoon allemaal tegelijk), onzorgvuldig en onjuist opstellen van re-integratie documenten (nee geen betaalde werkzaamheden), en zo kan ik nog wel even door gaan. Keer op keer moest ik uitleggen en verdedigen dat het echt 2x 2 uur vrijwilligerswerk is waarnaar ik op zoek ga, en dus niet 10 uur per week, nee ook geen 5x 2 uur per week … ook niet als het 4 keer in een gesprek elke keer op een andere manier ter sprake wordt gebracht… zucht. Mama-Knor, die loopbaanadviseur is en ook uit de re-integratiewereld komt, snapte niet meer wie nou wat deed en waar iedereen nou helemaal mee bezig was. Toad had het begrijpen van dit hele re-integratie-circus al lang daarvoor op gegeven.
Eerst dacht ik nog: als het hele circus eenmaal in gelijke pas loopt en alle neuzen dezelfde kant op wijzen, dan red ik het wel. Maar ik kon niet meer. Binnen 8 weken was ik helemaal, helemaal uitgeblust en zwaar gestrest. Het plezier, de geringe energie en de drive voor het zoeken naar vrijwilligerswerk was helemaal weg. Dit re-integratie-circus speelde in de zelfde tijd dat de depressie-bijwerkingen van de anti-hormoon-injecties (zie blog hierover) opspeelden en de discussies met apothekers (zie blog hierover) over het verkrijgen van deze juiste anti-hormoon-injecties. Ik kon niet meer. In overleg met de verzekeringsarts is mijn wens weer teruggedraaid. Drie maanden verder, heel wat stress rijker en niets opgeschoten. Dat laatste vond ik eigenlijk nog wel het ergste.
Het klopt dat ik alerter en kritischer ben op de re-integratie acties en de werkwijze hierin, omdat ik zelf in deze branche werkzaam ben geweest. Maar hetgeen er na het uitspreken van mijn wens allemaal op me is afgekomen en hoe dit is uitgevoerd is onbehoorlijk en belachelijk. Mede hierdoor ben ik behoorlijk in mijn herstel achteruitgegaan. Dit heb ik achteraf ook naar de contactpersonen die ik naderhand nog wel gesproken heb teruggekoppeld.
Het bijzondere is dat al deze contactpersonen, stuk voor stuk, mijn situatie en mijn wens snapte. Allemaal vonden ze het super dat ondanks mijn situatie ik iets wilde gaan doen. Alleen zodra ze hun functies moesten uitvoeren, lieten ze dit los en handelden ze naar de standaard richtlijnen en werkwijzen die door hun werkgevers zijn opgelegd, waardoor er bijzondere, gekke en rare keuzes worden gemaakt. Dat zet hun tot acties en uitvoering van taken die alles behalve logisch en slim zijn voor de situatie die ze daarvoor nog zo goed begrepen. De commerciële inslag die er bij deze bedrijven heerst is hier alles bepalend in. Hoe meer en hoe sneller ik kan voorzien in mijn eigen inkomsten, hoe minder kosten ze aan mij hebben. Naar wat daadwerkelijk op lange termijn verstandig en haalbaar is, wordt op zo’n moment niet gekeken. Lang leve de mogelijkheid voor bedrijven om eigenrisicodrager te zijn in o.a. de ziektewet.
Zodra alle contactpersonen me met rust hadden gelaten, ik me weer sterker begon te voelen en de depressieklachten onder controle waren werd het tijd voor plan B. Eerst zoeken naar een vrijwilligersplek die bij me past en waarin ik mijn belastbaarheid en inzetbaarheid kan vergroten en daarna pas dit melden. Eerlijk gezegd voelde dit voor mij niet goed aangezien ik altijd mensen heb geleerd eerlijk te zijn naar en samen te werken met de (uitkerings)instanties. Maar in dit geval voelde het alsof commercieel belang in de uitvoering de boventoon voerde i.p.v. mijn herstel en re-integratie, waardoor dit op dat moment de beste oplossing was.
Gelukkig is het mij bekend hoe op zoek te gaan naar een passende werkplek. Deze kennis kon ik nu voor mezelf gaan inzetten. Met de lijst van voorwaarden waar een vrijwilligersplek aan zou moeten voldoen ben ik gaan zoeken. Mijn manager (van mijn feitelijke werkplek) had aangegeven dat we de mogelijkheden zouden kunnen onderzoeken of er een re-integratieplekje mogelijk zou zijn op mijn oude werkvloer, zodra ik daar aan toe zou zijn. Echter omdat dit 45 minuten heen en terug reizen is en reizen een zware belasting voor me is, was dit voor mij helaas geen optie. Onwijs jammer, want re-integreren op een bekende en vertrouwde omgeving met mijn lieve collega’s om me heen zou wel de beste oplossing zijn. Maar helaas en dus op zoek naar iets anders.
Mijn voorwaarden waren: Mogelijk 2x per week 2 uur in de ochtend; Veilige plek waar ik mijn belastbaarheid en inzetbaarheid kan onderzoeken; Op maximaal 15 minuten fietsafstand van huis; Aantal uren mogelijk uitbreiden; Mogelijkheid tot verschuiven van uren en/of dagen; Surplus aanwezig, zodat als het me een keer niet lukt in zonder schuldgevoel kan afbellen; Mensen kunnen helpen/ondersteunen; Eenvoudige taken en opbouw hierin; Goede begeleiding; Stressvrij; Geen beeldschermwerk (kan ik thuis ook wel opbouwen).
Het was gek met een lijst van eigen beperkingen en dingen die ik niet kon op pad te gaan. In een eerste oriëntatiegesprek met een verzorgingstehuis werd er gezegd dat ze van vrijwilligers verwachtten dat die flexibel zijn. Maar helaas ben ik op dit moment totaal niet flexibel. En zo waren er nog een paar meer dingen. Maar ondanks ik niet aan al hun wensen kon voldoen zou ik er wel mogen beginnen. Maar helaas voldeed het niet aan alle voorwaarden die ik zelf had opgezet, waardoor deze leuke plek helaas afviel.
Een tweede oriëntatie was op een zorgboerderij waar mensen met een verstandelijke en/of psychische beperking een dagbesteding hebben. Dit klikte direct en het voldeed aan al mijn voorwaarden, wensen en zelfs meer … ze hebben er geitjes en varkens en er zitten onwijs veel kikkers in de sloot 🙂 Binnen een maand was het rond en kon ik beginnen met 2x 2 uur per week vrijwilligerswerk. Zo zie je maar weer dat waar een wil is er ook een weg is. Als je maar wilt en zo nodig met ienimienie stapjes tevreden kunt zijn. Mijn motto die ik lang naar andere heb uitgedragen werkte ook voor me zelf … op zich wel fijn te weten dat ik niet al die tijd onzin heb verkocht 😉 Daarna heb ik het direct bij mijn ex-payroll-werkgever en het commercieel ziektewet bureau gemeld. Allebei reageerden ze hier enorm positief op. Missie geslaagd en eindelijk, eindelijk kon ik een eerste stap zetten op de re-integratieladder
Met dit vrijwilligerswerk ben ik afgelopen augustus begonnen. 2x per week ondersteun ik 2 uur lang de werknemers (dagbesteders) in hun werkzaamheden op de zorgboerderij. De werkzaamheden verschillen van sperziebonen plukken tot snoeiwerkzaamheden tot geiten- of konijnenhokken uitmesten, herfst blaadjes ruimen, pannenkoeken of taarten bakken, vlierbessensiroop maken, niet te vergeten spinnenwebben vangen en ga zo maar door. Al met al erg afwisselend en daarnaast zeker ook leerzaam. Het is ontzettend fijn weer nuttig bezig te zijn en de medewerkers te ondersteunen in hun activiteiten. Het is fijn te horen dat als je een keer niet bent geweest ze aangeven blij te zijn dat je er weer bent. Het is fijn bezig te zijn, actief te zijn buiten huis. Het is fijn eens niet zelf te moeten bedenken hoe je tijd door te komen, maar dat iemand daar ideeën voor heeft.
Het is zo fijn dat deze vrijwilligersplek onwijs goed aansluit op mijn situatie op dit moment. En daarnaast is het fijn dat ik de medewerkers een beetje kan helpen. Wat extra aandacht, praten over wat hun bezighoud of waar ze tegen aanlopen, lekker kletsen en ouwehoeren, liedjes zingen, net aangeharkte herfstbladeren weer in de lucht gooien of juist samen in stilte werken. Daarnaast is het voor mij heel goed dat de begeleiders ervaren zijn in het omgaan met beperkingen van mensen en letten ze goed op wat iemand niet of juist wel (aan)kan. Ze wouden ook graag op mijn kunnen letten. Want ik wil altijd meer dan ik aankan. En het gevaar dat ik te snel zou willen opbouwen is aanwezig. Het is van belang dat mijn belastbaarheid en inzetbaarheid eerst afgetast wordt en daarna waar mogelijk wordt uitgebreid.
Ik ben nu 4 maanden aan de slag op de zorgboerderij. Maar helaas is er nog geen energie om de 2x 2 uur per week uit te breiden. Na een halve ochtend op de zorgboerderij geweest te zijn ga ik thuis is eerst ontprikkelen en daarna rusten op bed. Helaas moest ik half november echt aan mezelf toegeven dat op dit moment zelfs deze 2x 2 uur per week te veel voor me is. Want daarnaast wil ik ook twee keer per week sporten, (af)spreken met mijn sociale contacten, de nodige (kanker) verplichtingen kunnen uitvoeren en het liefst ook nog op de werkdagen voor Toad koken. Dit lukte me helaas allemaal niet tegelijk, ik heb hiervoor helaas geenergie. Dus verstandig als ik word heb ik (uiteindelijk) besloten mijn uren op de zorgboerderij te verminderen. Liever 2 uur per week dan het gevaar op strakst geen uren per week, omdat ik ondanks dat ik niet werk overstrest en burnout weer op de bank raak.
Met die 2 uur per week die ik nu aan vrijwilligerswerk doe ben ik alsnog heel blij. Het is een nieuw hoofdstuk in mijn leven, loopbaan 2.0. Af en toe ga ik nog langs op mijn oude werkplek. En elke keer wordt ik daar weer warm en met open armen ontvangen. Iets waarvan ik nog steeds blij wordt en wat me energie geeft. Maar ook kracht om door te gaan in mijn herstel- en re-integratie proces. Hoe de toekomst van mijn loopbaan 2.0 er uit zal zien is nog niet te zeggen. Dat is iets voor later. Eerst maar eens bekijken hoe mijn belasting en inzetbaarheid de komende periode is.
Liefs Knor ♥ Toad
Dit bericht is in november 2016 gepubliceerd op www.knorrr.nl
Over het filmpje: Het zijn dan wel geen geitjes, maar toch altijd leuk 🙂
4 reacties
Wat ben je een mooi mens.
De manier hoe je dit weer hebt verwoord, zo bij je zelf gebleven.
liefs Marieke
ik heb jou blogs gelezen, en zit in hetzelfde proces. Ik kan me erg deprecief voelen
heb daarom citalopram geslikt, dit helpt eigenlijk ook niet, dus besloten er mee te stoppen, kijken of het dan net zo erg blijft. Nu 10 Mg, mijn lichaam moet al genoeg troep verwerken. tamoxifen en lucrin spuit elke 3 maanden.
Ik heb gelezen dat jij melatonine gebruikt, mag dit? Volgens mij mag ik dat namelijk niet.
ik slaap ook slecht, en weet niet zo goed wat ik daar mee moet.
ook met werk en inkomen weet ik niet hoe het verder moet, ik woon alleen en krijg alles thuis al niet voor elkaar, laat staan dat ik moet werken. Maar goed, we zien het wel. Positief blijven, lukt me nu wel weer, daar ben ik dankbaar voor.
veel sterkte, liefs Monique
Wat vervelend dat je depresief kan voelen. En darnaast het ook minder gaat met werk en inkomen en je huishouding. Niet goed slapen werkt daar zeker niet aan mee, daar weet ik alles van.
Je kunt het beste je behandelend arts vragen of je melatonine mag. Misschien dat dit per siutatie/persoon verschilt, dat weet ik niet.
Daarnaast heb ik ook heel internet afgezocht op goede slaaptips. Waarvan niet alles helpt, omdat het veroorzaakt wordt door en disbalans in onze hormonen door de anti-hormoontherapie. Maar wat me wel hielp is een vast avond ritueel, overdag 2 keer 30 minuten rusten/slapen ipv 1x een uur, een uur voor het slapen geen beeldscherm activiteiten en zorgen dat ik in bed niet vervelend wakker lag zodra ik niet in slaap kon komen, halverwege de nacht wakker werd en/of te vroeg weer wakker was. Zo luister ik bijvoorbeeld vaak naar verschillende, rustige podcasts.
Veel sterkte en kracht met alles. Positiete groet Knor