Tepelreconstructie: Kers op de taart - de puntjes op de i

Zoals in de vorige blog al was te lezen, heb ik er geen moeite mee mijn borsten 2.0/ 3.0 (in wording) aan anderen te laten zien wanneer zij willen weten hoe een gereconstrueerde borst er uit ziet. Maar ik ben er achter gekomen dat er een verschil is in het naakt zijn bij mensen die wel van mijn situatie afweten en mensen die dit niet weten.

Sinds januari ga ik 2-3 keer per week naar de sportschool om mijn conditie, weerstand en kracht op te bouwen. Omdat ik mijn energie ook hierin moet verdelen, douche ik thuis en niet op de sportschool. Maar toen het een keer praktisch uit kwam op de sportschool te douchen, was dat onwennig. Ik was al weken aan het sporten en had er nooit bij stil gestaan hoe het zou zijn met mijn borsten 3.0 in wording in een gezamenlijke doucheruimte te douchen. Toen ik het me bedacht ben ik me pas gaan afvragen “Hoe ga ik dit doen?”.

Het is niet dat onbekenden mijn gereconstrueerde borsten niet mogen zien. Maar dat voelt nog wel ongemakkelijk. Vooral ook omdat ik sinds de dubbele borstamputaties tepelloos door het leven ga. Dat valt wel op. En ondanks dat ik me hier niet voor schaam, heb je niet altijd de energie, weerstand, kracht en moed de reacties van anderen hierop te incasseren. Niet dat ik denk dat iedereen het zal zien of als ze het wel zien hier iets van vinden, me vragen gaan stellen of het kunstwerkje van dichtbij willen bekijken. Maar soms kan een opmerkende blik al te veel voor je zijn als je moe bent. Natuurlijk kijk ik ook wel eens met een nieuwsgierige/belangstellende blik naar iemand waarvan het lichaam er anders uitziet dan ik gewend ben. Daar is niets mis mee. Maar om deze blikken zonder vervelend gevoel te ontvangen, moet je op dat moment je sterk voelen. Na het sporten voel ik me niet altijd even sterk. Maar goed. Soms is het niet anders en de keren dat het praktisch beter uit komt op de sportschool te douchen, doe ik dat ook. Ik heb gewoon net gedaan of ik ontzettend preuts was. En daarbij ontzettend om mezelf en mijn gestuntel gelachen.

Grappig hoe je openheid per situatie kan verschillen. Zo ben ik vorige zomer vlak na het voltooien van de chemotherapie samen met Mama-knor naar de sauna geweest. Iets waar ik ontzettend naar had uitgekeken. Door de verschillende ingrepen en behandelingen mocht ik lange tijd niet naar de sauna, en wat je niet mag, wil je graag … Daarnaast leek het me heerlijk alle chemotroep er uit te zweten. Zo vlak na de chemo was ik op mijn kaalst. Zonder wenkbrauwen en wimpers was ik met mijn kale hoofd, haar- & tepelloze lichaam … kaler dan kaal … naakter dan naakt. Liep ik dan met mijn tepelloze Lola-tieten en kale kop. Het moet een hilarische vertoning zijn geweest. Maar het boeide me geen tiet. Ik had me zo op de sauna en het chemotroep uitzweten verheugd. Daarnaast had ik door de chemotherapie bijna geen energie. Het laatste waar ik me dan druk om kan maken was wat een ander op dat moment van mijn lichaam vond. Dat het rustig was en Mama-Knor mee was, hielp natuurlijk ook mee.

Zonder tepels is een borst kaal. Een blote tepelloze borst is niets aan, hoe natuurlijk mijn borsten 3.0 er ook uit mogen zien. Met een bh aan zie je niet dat het gereconstrueerde borsten zijn. Heel soms zie je nog net een gedeelte van het litteken. (Nu ik dit zo schrijf, bedenk ik me dat ik daar ook bij een bikini op moet gaan letten. Daar heb ik nog niet eerder bij stil gestaan. Handig die invallen hahaha. Fijn dat ik dit nu al bedenk 😉 ) Met een tepelreconstructie maken we de borstreconstructie, mijn borsten 3.0, compleet.

De tepelreconstructie (wat een woord) bestaat uit twee fases: het construeren van de tepels zelf, ik noem dit 3D-tepels, en het tatoeëren van de tepelhof om de tepel compleet te maken. Anders zijn het net twee deurbellen. In het begin was ik niet enthousiast over een 3D tepelreconstructie. Het gaf me het gevoel 24/7 met stijve tepels rond te moeten lopen. Iets dat ik niet zag zitten. Maar mijn plastische chirurg was het hier niet mee eens “Het hoort bij een gereconstrueerde borst.”. Nou en! En hoezo? Dat maak ik zelf toch wel uit. Mijn plastische chirurg bedoelde het goed. Ze vindt het eind resultaat met een 3D-tepel veel natuurlijk en completer. Om er voor te zorgen dat ik de juiste keuze hierin zou maken liet ze ons foto’s van verschillende gereconstrueerde borsten zien; met en zonder 3D-tepel. Toad zijn reactie was niet te missen toen hij het verschil zag. Met 3D-tepel is het veel natuurlijker en mooier. Zelf zag ik dat ook, maar vooral Toad zijn reactie maakte dat ik van mening veranderde en alsnog voor het all-inclusive-tepel-pakket ben gegaan. We gaan voor 3D-tepels.

Om een 3D-tepel te kunnen maken bepaal je eerst samen met plastische chirurg waar de tepels zullen komen. Op die plek construeren ze met 3 kleine stukjes huid een nieuwe tepel. Ik leg dit vaak uit als drie bloemblaadjes uit de huid die ze over elkaar heen vouwen. Een ander verhaal dus dan de plastische chirurg die bij ons het allereerste informatiegesprek deed. Zijn verhaal was dat ze op de plek waar de tepel zou komen de huid pakken, deze draaien en vastzetten met hechtingen. Zeg maar een soort vastgehechte nippeltwist. Van zo’n verhaal wordt je natuurlijk ook niet enthousiast. En dan blijkt het ook nog eens niet waar te zijn. We zijn nog steeds blij dat hij mijn behandelende plastisch chirurg niet is.

Half maart was het zover, nippleday, en mochten we ons voor deze chirurgische ingreep in het ziekenhuis melden. Gelukkig is het reconstrueren van 3D-tepels een kleine ingreep en gebeurt het tijdens een consult. We zijn er klaar voor, kom maar op. Stap één: het bepalen van de plek waar de tepels moeten komen. Ik kan je vertellen na 14 maanden tepelloos door het leven te gaan, is dit nog niet zo makkelijk. Thuis hebben we ter voorbereiding een keer tepeltje-prik gedaan. Daarbij bleek dat ik een hele andere plek natuurlijk vond dan Toad. Dit werd verstrekt doordat ik het van bovenaf bekeek. Ik had het gevoel dat de tepels veel verder naar binnen zouden moeten dan Toad aangaf. Pas toen ik in de spiegel keek, zag ik dat hij gelijk had. Maar het bleef raar. Ik ben die tepels gewoon niet meer gewend. Gelukkig hadden ze in het ziekenhuis hier een foefje voor. Ze gebruiken plaktepels om de gewenste plaats te bepalen. En dat kunnen ze onwijs snel! Toad knipperde even met zijn ogen en zag me opeens met 2 plaktepels staan. Ik vond het hele gebeuren hilarisch en kwam niet meer bij van het lachten. Het zag er zo komisch uit weer tepels te hebben. Maar het voelde wel goed. Natuurlijk.

Toen de plaats van beide tepels bepaald waren, kon mijn plastische chirurg en assistent aan de slag. Onder plaatselijke verdoving (al heb ik bijna geen gevoel meer in mijn borsten 3.0) werden in 45 minuten 2 tepels gereconstrueerd. Ik kon niet meekijken, maar het was wel leuk mijn plastische chirurg aan het werk te zien. En daarnaast was het ook nog gezellig. Voordat de tepels verstopt zouden worden achter een verzameling (hecht)pleisters mocht ik even kijken. Ze hadden me voorbereid dat de tepels net na de ingreep onwijs groot zouden uitvallen, alles is opgerekt en het zwelt eerst onwijs op. Het zal nog onwijs krimpen en het duurt tot wel 8 weken voordat de tepels de uiteindelijke vorm hebben. Maar ik was niet echt voorbereid op wat ik zag … ze waren echt groot … lees lang … het leek of ze 2 topjes van een pink op mijn beide borsten hadden gezet. Heel bizar, het zag er niet uit. Hopelijk hebben ze gelijk en worden ze onwijs veel kleiner, want dit is echt geen gezicht.

Na deze ingreep werd me verzocht 1-2 weken rustig aan te doen. Iets wat ik niet echt begreep. Het zijn gewoon een paar kleine stukjes huid die ze verplaatst hebben, waarom zou je dan rustig aan moeten doen … ik ben toch niet ziek? Maar al bij het naar huis rijden snapte ik wat ze bedoelden. Naast dat de huid rondom mijn net nieuw gevormde tepels 2.0 behoorlijk gespannen staat en trekt, zit een gedeelte van mijn borstspieren daar direct onder aan de huid vast. Dus als ik mijn armen, of zelfs al mijn bovenlichaam, gebruik, trekt de wond. En het is natuurlijk niet bevorderlijk voor een mooie genezing als je de wond steeds weer open trekt. Maar doordat ik geen gevoel in mijn borsten en tepels 2.0 heb voel ik de wond zelf niet trekken. Wel de huid erom heen. Een raar gevoel. Iets waar ik in de eerste week na de ingreep veel grappen over kon maken. Wie voelt er nou tijdens het gapen of het gebruik van een slacentrifuge waar zijn tepels zitten?

We zijn inmiddels 4 weken verder. 2 weken geleden zijn de pleisters en hechtingen verwijderd. Nienke was gezellig met me mee om zo Toad en Mama-knor even te ontlasten van de ziekenhuisverplichtingen. Daarnaast is het ook fijn samen met een vriendin dit soort ervaringen te kunnen delen. Gelukkig had mijn plastische chirurg gelijk, de tepels zijn behoorlijk gekrompen. Zowel Nienke als Toad vinden dat mijn 3D-tepels 2.0 er heel natuurlijk uit zien. Ze zijn alleen nog wat kaal zonder tepelhof. Zelf begin ik langzaam aan mijn nieuwe tepels te wennen. Ze hebben totaal geen biologische functie, maar ze maken het plaatje straks wel compleet. In juli gaan we beginnen met de tweede fase van de tepelreconstructie. Dan gaat het tatoeëren beginnen. Nooit gedacht dat ik ooit een tatoeage zou nemen … laat staan 2!

Liefs Knor ♥ Toad
Dit bericht is op 18 april 2016 gepubliceerd op www.knorrr.nl

Over het filmpje: Afgelopen jaar heb ik de hele serie van ‘Sex and the City” gezien. Hier een toepasselijk filmpje 🙂