Tepelreconstructie: Tattoo Bob(bine)
Tijdens het slecht-nieuwsgesprek in december 2014, werd ons in één hups medegedeeld dat naast al het borstweefsel ook de tepel geamputeerd zou worden. Huh? Halen ze de tepel ook weg? Waarom? Ik vond dit zo iets bizars. Bij een borstamputatie kon ik me voorstellen dat ze al het borstweefsel weghalen. Maar de tepel?
Ze doen dit, in mijn geval, omdat er naast de kwaadaardige tumor een groot gebied met een voorstadium van borstkanker (DCIS) gevonden was, wat tot aan de tepel liep. Als ze mijn rechter tepel niet zouden amputeren, zou er een mogelijkheid bestaan dat ze niet alle foute cellen zouden kunnen verwijderen. Dus de tepels gaan er af. En daarmee gaat er een geheel nieuwe wereld van de tepelreconstructie voor je open. (Hoe vaker we dit woord gebruiken, hoe normaler het voor ons wordt.)
Sinds januari 2015 ga ik tepelloos door het leven. Iets waar je, flexibel als de geest is, aan went. Maar het blijft een kale en vreemde bedoening. Daarom zijn we in maart van dit jaar begonnen met de finishing touch van de borstreconstructie; de tepelreconstructie. In maart zijn d.m.v. de creatieve en vindingrijke werkwijze ‘kunstzinnig werken met huid’ twee mooie tepels 2.0 gecreëerd (naar de blog hierover). En nu waren we klaar voor stap 2 van de tepelreconstructie: het tatoeëren van de beide tepelhoven. Nooit gedacht dat ik ooit een tatoeage zou nemen. Laat staan 2!
Het tatoeëren van de tepelhoven gebeurt in drie sessies. Door het over meerdere sessies te verdelen, kunnen ze een zo goed en natuurlijk mogelijke kleur van de tepelhoven nabootsen. Tijdens de eerste sessie wordt de best passende kleur van de tepelhof bepaald. En in de tweede en derde sessie wordt dit gefinetuned.
Ik heb er over gedacht van de tepelhof-tatoeages iets artistieks te maken. Maar nadat ik wat rondgekeken heb op het internet, ben ik toch tot de conclusie gekomen dat ik voor een zo natuurlijk mogelijk ogende tepels wil gaan. Wel heb ik heb er nog even over getwijfeld een varken en een kikker te nemen, maar ook dat idee heb ik maar gelaten voor wat het was. Net als het idee de naam van Toad er in te verwerken. De borstreconstructie is al een artistiek kunstwerk op zich.
Het tatoeëren gebeurt in het ziekenhuis door twee plastisch chirurgische verpleegkundigen. Ze konden aan mijn gereconstrueerde borsten direct zien wie mijn Plastische chirurg is. Bij navragen konden ze dat zien aan de mooie afwerking van de littekens. Het blijft grappig hoe mensen verschillend naar je lichaam kunnen kijken en dingen kunnen opmerken.
De plaats en grootte van de tepelhoven wordt bepaald door, daar zijn ze weer … de plaktepels. Gelukkig waren we er dit keer wat meer op voorbereid en hebben we ons kostelijk vermaakt met de verschillende tepel-opties die in het doosje zaten. Omdat ik op dit moment niet meer weet hoe het is tepels te hebben, is het gek de grootte en plaats te bepalen. Maar gelukkig heeft Toad daar goede ogen voor. En gelukkig hebben de verpleegkundigen al heel wat tepels gezien, dat ze echt wel weten wat ze doen. Waardoor ik grotendeels op Toad en de verpleegkundigen vertrouw. Na check, check en driedubbel check hadden we de gewenste plaatsen en grootte bepaald.
Dan wordt het tijd voor de kleurbepaling. Tja, wat voor kleur waren mijn tepels ook al Tepelhof inktweer? Aangezien ik geen make-up wonder ben, heb ik totaal geen benul van alle mogelijke huidkleuren, maar ze hadden laden vol. Alsof je een passende foundation uitzoekt. En ook hier hadden beiden verpleegkundigen gelukkig goede voorstellen. Na wat proef stipjes is uiteindelijk de basis kleur bepaald. Bij sessie 2 en 3 kunnen we dan kijken of dit goed genoeg is. Of toch nog een vleugje rood, roze of bruin er in verwerkt willen hebben. Dan zal ik er zelf waarschijnlijk ook wel meer een mening over hebben.
En dan kan ‘eindelijk’ het tatoeëren beginnen. Ik had me hier eerlijk gezegd niet echt op voorbereid. Ik ben er van uit gegaan dat ik hier weinig tot niets van zou voelen, omdat ik nauwelijks tot geen gevoel in de huid heb waar de tepelhoven zouden komen. Nou dat viel even vies tegen. 8 kleine naaldjes prikken razendsnel zich een kleurbaan door de huid. En dat voelde alsof iemand met een mes allemaal sneetjes in je huid maakt of langs je huid schraapt. Een pijnlijk en rot gevoel. Er bleek veel meer gevoel in de huidlagen te zitten dan ik van buiten voel. Omdat ik vrij onbevangen op de behandeltafel was gaan liggen, kon ik me maar moeilijk van deze pijn afsluiten en begonnen de tranen over mijn wangen te rollen van de pijn. Na een korte pauze en even overleg over een mogelijke verdoving, hebben we het alsnog geprobeerd zonder verdoving. Inmiddels had ik mijn standje ‘gevoel uit en verstand aan’ gevonden en weer in werking gezet. Maar ondanks dat heeft het me behoorlijk meer pijn gedaan dan ik had verwacht. Met behulp van ademhalingsoefeningen, kinderliedjes neuriën en ‘praten’ met mijn voeten om de aandacht in mijn lichaam te verleggen ben ik het tatoeëren door gekomen. Maar man o man, het was wel pittig. Gelukkig was er lieve en rustige Toad die me goed ondersteund heeft. En de lieve verpleegkundige deed onwijs lief de ademhalingsoefeningen met me mee … 4 tellen in … 4 tellen vasthouden … 4 tellen uit … 4 tellen niets.
En dan denk je dat je klaar bent, maar er zijn 2 tepelhoven te creëren. Dus omdraaien en het hele riedeltje nog een keer doorstaan. En dan ben je eindelijk klaar en ga je zitten om Toad de eerste glimp op het kunstwerkje te geven. Blijkt de linker tepelhof kleiner te zijn dan de rechter. Dus daar gaan we weer … Op een klein stationnetje ergens in de vroegte … In de maneschijn … Berendbotje ging uit varen. Naast de pijn was er ook het gekke gevoel dat je de kleine trilgolven van de tatoeagenaalden door de siliconen prothesen heen op je borstkast voelde. Geen pijnlijk, maar wel een gek gevoel.
Doordat de tatoeage inkt met kleine naaldjes in je huid wordt geprikt, ontstaat er op de plek van de tatoeage eerst een soort schaafplek op de huid. Deze is knalrood en voelt in het begin ook echt aan als een brandende schaafplek. Aan Mama-Knor legde ik de pijn uit, dat het lijkt alsof ik met mijn tepels over het asfalt ben geschaafd. Waar ze plaatsvervangende pijnprikkels van kreeg. Gelukkig bestaan er pijnstillers die goed hun werk doen en was de napijn snel te verhelpen.
Over 2 weken kunnen we pas echt het tepelhoven-kunstwerk beoordelen. Totdat de huid zich herstelt heeft moet ik het vet houden met vaseline. Om ervoor te zorgen dat deze vettigheid niet in mijn kleding komt, loop ik de komende dagen met zoogkompressen in mijn bh. Weet ik ook eens hoe dat is, want voor een borstvoeding zullen we ze niet nodig hebben. Half september en eind oktober zijn de volgende tatoeagesessies. Maar dan vraag ik wel direct om een verdoving. Pijn lijden kan ik wel doorstaan, maar is gewoon niet nodig en vreet kostbare energie.
Al met al wordt de borstreconstructie steeds meer een waar kunstwerkje en naderen we meer en meer het einde van de hele under construction periode. Als we klaar zijn, zou ik bij wijze van spreken mee kunnen doen met een wet-tshirt-contest en zou je niet kunnen zien dat je naar het kunstwerk van mijn plastische chirurg kijkt 😉 Misschien dat we het nog kunnen afwerken met een gouden randje. Ik heb hier naar gevraagd, maar ze hadden deze kleur helaas niet. Maar wat niet is, kan wellicht nog komen 😉
Liefs Knor ♥ Toad
Dit bericht is in juli 2016 gepubliceerd op www.knorrr.nl
Over het filmpje: Aangezien het vakantieseizoen is begonnen een toepasselijk filmpje. Ik zie Toad al helemaal als David Hasselhoff en mezelf als Pamela Anderson in onze rode zwemtenues op het strand rond rennen 🙂
Ze doen dit, in mijn geval, omdat er naast de kwaadaardige tumor een groot gebied met een voorstadium van borstkanker (DCIS) gevonden was, wat tot aan de tepel liep. Als ze mijn rechter tepel niet zouden amputeren, zou er een mogelijkheid bestaan dat ze niet alle foute cellen zouden kunnen verwijderen. Dus de tepels gaan er af. En daarmee gaat er een geheel nieuwe wereld van de tepelreconstructie voor je open. (Hoe vaker we dit woord gebruiken, hoe normaler het voor ons wordt.)
Sinds januari 2015 ga ik tepelloos door het leven. Iets waar je, flexibel als de geest is, aan went. Maar het blijft een kale en vreemde bedoening. Daarom zijn we in maart van dit jaar begonnen met de finishing touch van de borstreconstructie; de tepelreconstructie. In maart zijn d.m.v. de creatieve en vindingrijke werkwijze ‘kunstzinnig werken met huid’ twee mooie tepels 2.0 gecreëerd (naar de blog hierover). En nu waren we klaar voor stap 2 van de tepelreconstructie: het tatoeëren van de beide tepelhoven. Nooit gedacht dat ik ooit een tatoeage zou nemen. Laat staan 2!
Het tatoeëren van de tepelhoven gebeurt in drie sessies. Door het over meerdere sessies te verdelen, kunnen ze een zo goed en natuurlijk mogelijke kleur van de tepelhoven nabootsen. Tijdens de eerste sessie wordt de best passende kleur van de tepelhof bepaald. En in de tweede en derde sessie wordt dit gefinetuned.
Ik heb er over gedacht van de tepelhof-tatoeages iets artistieks te maken. Maar nadat ik wat rondgekeken heb op het internet, ben ik toch tot de conclusie gekomen dat ik voor een zo natuurlijk mogelijk ogende tepels wil gaan. Wel heb ik heb er nog even over getwijfeld een varken en een kikker te nemen, maar ook dat idee heb ik maar gelaten voor wat het was. Net als het idee de naam van Toad er in te verwerken. De borstreconstructie is al een artistiek kunstwerk op zich.
Het tatoeëren gebeurt in het ziekenhuis door twee plastisch chirurgische verpleegkundigen. Ze konden aan mijn gereconstrueerde borsten direct zien wie mijn Plastische chirurg is. Bij navragen konden ze dat zien aan de mooie afwerking van de littekens. Het blijft grappig hoe mensen verschillend naar je lichaam kunnen kijken en dingen kunnen opmerken.
De plaats en grootte van de tepelhoven wordt bepaald door, daar zijn ze weer … de plaktepels. Gelukkig waren we er dit keer wat meer op voorbereid en hebben we ons kostelijk vermaakt met de verschillende tepel-opties die in het doosje zaten. Omdat ik op dit moment niet meer weet hoe het is tepels te hebben, is het gek de grootte en plaats te bepalen. Maar gelukkig heeft Toad daar goede ogen voor. En gelukkig hebben de verpleegkundigen al heel wat tepels gezien, dat ze echt wel weten wat ze doen. Waardoor ik grotendeels op Toad en de verpleegkundigen vertrouw. Na check, check en driedubbel check hadden we de gewenste plaatsen en grootte bepaald.
Dan wordt het tijd voor de kleurbepaling. Tja, wat voor kleur waren mijn tepels ook al Tepelhof inktweer? Aangezien ik geen make-up wonder ben, heb ik totaal geen benul van alle mogelijke huidkleuren, maar ze hadden laden vol. Alsof je een passende foundation uitzoekt. En ook hier hadden beiden verpleegkundigen gelukkig goede voorstellen. Na wat proef stipjes is uiteindelijk de basis kleur bepaald. Bij sessie 2 en 3 kunnen we dan kijken of dit goed genoeg is. Of toch nog een vleugje rood, roze of bruin er in verwerkt willen hebben. Dan zal ik er zelf waarschijnlijk ook wel meer een mening over hebben.
En dan kan ‘eindelijk’ het tatoeëren beginnen. Ik had me hier eerlijk gezegd niet echt op voorbereid. Ik ben er van uit gegaan dat ik hier weinig tot niets van zou voelen, omdat ik nauwelijks tot geen gevoel in de huid heb waar de tepelhoven zouden komen. Nou dat viel even vies tegen. 8 kleine naaldjes prikken razendsnel zich een kleurbaan door de huid. En dat voelde alsof iemand met een mes allemaal sneetjes in je huid maakt of langs je huid schraapt. Een pijnlijk en rot gevoel. Er bleek veel meer gevoel in de huidlagen te zitten dan ik van buiten voel. Omdat ik vrij onbevangen op de behandeltafel was gaan liggen, kon ik me maar moeilijk van deze pijn afsluiten en begonnen de tranen over mijn wangen te rollen van de pijn. Na een korte pauze en even overleg over een mogelijke verdoving, hebben we het alsnog geprobeerd zonder verdoving. Inmiddels had ik mijn standje ‘gevoel uit en verstand aan’ gevonden en weer in werking gezet. Maar ondanks dat heeft het me behoorlijk meer pijn gedaan dan ik had verwacht. Met behulp van ademhalingsoefeningen, kinderliedjes neuriën en ‘praten’ met mijn voeten om de aandacht in mijn lichaam te verleggen ben ik het tatoeëren door gekomen. Maar man o man, het was wel pittig. Gelukkig was er lieve en rustige Toad die me goed ondersteund heeft. En de lieve verpleegkundige deed onwijs lief de ademhalingsoefeningen met me mee … 4 tellen in … 4 tellen vasthouden … 4 tellen uit … 4 tellen niets.
En dan denk je dat je klaar bent, maar er zijn 2 tepelhoven te creëren. Dus omdraaien en het hele riedeltje nog een keer doorstaan. En dan ben je eindelijk klaar en ga je zitten om Toad de eerste glimp op het kunstwerkje te geven. Blijkt de linker tepelhof kleiner te zijn dan de rechter. Dus daar gaan we weer … Op een klein stationnetje ergens in de vroegte … In de maneschijn … Berendbotje ging uit varen. Naast de pijn was er ook het gekke gevoel dat je de kleine trilgolven van de tatoeagenaalden door de siliconen prothesen heen op je borstkast voelde. Geen pijnlijk, maar wel een gek gevoel.
Doordat de tatoeage inkt met kleine naaldjes in je huid wordt geprikt, ontstaat er op de plek van de tatoeage eerst een soort schaafplek op de huid. Deze is knalrood en voelt in het begin ook echt aan als een brandende schaafplek. Aan Mama-Knor legde ik de pijn uit, dat het lijkt alsof ik met mijn tepels over het asfalt ben geschaafd. Waar ze plaatsvervangende pijnprikkels van kreeg. Gelukkig bestaan er pijnstillers die goed hun werk doen en was de napijn snel te verhelpen.
Over 2 weken kunnen we pas echt het tepelhoven-kunstwerk beoordelen. Totdat de huid zich herstelt heeft moet ik het vet houden met vaseline. Om ervoor te zorgen dat deze vettigheid niet in mijn kleding komt, loop ik de komende dagen met zoogkompressen in mijn bh. Weet ik ook eens hoe dat is, want voor een borstvoeding zullen we ze niet nodig hebben. Half september en eind oktober zijn de volgende tatoeagesessies. Maar dan vraag ik wel direct om een verdoving. Pijn lijden kan ik wel doorstaan, maar is gewoon niet nodig en vreet kostbare energie.
Al met al wordt de borstreconstructie steeds meer een waar kunstwerkje en naderen we meer en meer het einde van de hele under construction periode. Als we klaar zijn, zou ik bij wijze van spreken mee kunnen doen met een wet-tshirt-contest en zou je niet kunnen zien dat je naar het kunstwerk van mijn plastische chirurg kijkt 😉 Misschien dat we het nog kunnen afwerken met een gouden randje. Ik heb hier naar gevraagd, maar ze hadden deze kleur helaas niet. Maar wat niet is, kan wellicht nog komen 😉
Liefs Knor ♥ Toad
Dit bericht is in juli 2016 gepubliceerd op www.knorrr.nl
Over het filmpje: Aangezien het vakantieseizoen is begonnen een toepasselijk filmpje. Ik zie Toad al helemaal als David Hasselhoff en mezelf als Pamela Anderson in onze rode zwemtenues op het strand rond rennen 🙂
