Voor de buitenwereld
Sinds mijn borsten geamputeerd zijn ben ik kankervrij. En door de chemotherapie zijn de eventueel nog aanwezige foute cellen, tot de allerkleinste aan toe, vernietigd. Hiermee is het ‘overleven’ voorbij en kan ik overstappen naar; het onderhouden van mijn lichaam met Hormoontherapie, Herstellen, Reconstrueren van mijn beide borsten en daarna weer mijn eigen normale leven opbouwen. Niet zoals het was, maar zoals het gaat worden.
Vanaf het moment dat er borstkanker bij mij geconstateerd is tot het einde van de chemotherapie is het een soort project voor ons geweest. Hierin zijn we met name praktisch bezig geweest; uitzoeken welke stappen er genomen moeten worden en het ondergaan van alle behandelingen. Gedurende deze periode was er ook ruimte voor de emotionele kant. Ik ben me bewust wat er de afgelopen tijd allemaal met mij gebeurd is. Maar ik heb mezelf (on)bewust wel enigszins beschermt tegen alle emoties. Niet alleen die van mezelf, maar ook die van anderen. Geen idee hoe ik anders met droge ogen, rustig onze omgeving in december heb geïnformeerd over mijn borstkanker. Je ondergaat het allemaal, maar omdat je zelf het ‘onderwerp’ bent en je aldoor praktische bezig bent, dan wel wordt gehouden, zie je niet van een afstand wat er allemaal met je gebeurd. Het is vanaf december tot en met juli voor mij een marathon geweest, met allemaal op-één-volgende gebeurtenissen en gedoe aan mijn lijf. Hierin is na afloop van de chemotherapie steeds meer rust gekomen. En daarmee komt ook het overzicht en terugkijken wat er allemaal gebeurd is. En dan komt ook het besef van wat er allemaal gebeurd is. Want zoals ik net al schreef; ik weet dondersgoed wat er de afgelopen periode allemaal gebeurd is en besef me dat ook allemaal. Alleen je hebt besef … en je hebt besef.
Misschien een gekke vergelijking, maar hiermee kan ik het wel misschien beter uitleggen; onze badkamerverbouwing van vorig jaar. Eerst baal je dat het moet gebeuren en is het veel wat er moet gebeuren waar je tegen op ziet (ik althans wel met de badkamerverbouwing). Je gaat dingen uitzoeken en schakelt specialisten in. Zodra je met de verbouwing bezig bent en er midden in zit, kom je in een bepaalde flow waarin van alles moet worden besloten en gebeuren. Je gaat door tot het af is en haalt als het nodig is de energie uit je tenen. Pas als de badkamer klaar is, kun je het resultaat zien en overzien wat er allemaal moest gebeuren, trots zijn op wat je behaald hebt en genieten van het resultaat. Al die tijd heb je het besef waar je mee bezig bent en maak je welbewust keuzes. Maar pas als alles klaar en achter de rug is komt het echte besef wat je allemaal hebt moeten doen voor die nieuwe badkamer en kun je het overzien. Deze stappen zijn enigszins vergelijkbaar met wat er de afgelopen tijd bij ons gebeurd is …en we zitten nu in de fase waarin we kunnen overzien wat er allemaal gebeurd is.
Af en toe heb ik een moment van puur besef wat er allemaal gebeurd is en wat ik allemaal ondergaan heb de afgelopen periode. En per keer brengt dit een andere emotie met zich mee. Soms pure trots voor mezelf en de mensen om me heen over hoe we ‘dit varkentje wassen’ … pure tranen om het hele gebeuren … pure blijdschap dat we er op tijd bij waren … pure dankbaarheid dat het goed te behandelen was … pure terneergeslagenheid dat ik ‘nog steeds niet’ op mijn oude kunnen zit … pure frustratie dat het revalideren en terugwinnen van de verloren 30% Conditie & Longcapaciteit zo lang duurde … pure boosheid dat ons leven zo beïnvloed wordt door het hele gebeuren … puur verdriet dat we onze kinderwens moeten uitstellen … pure hunkering weer ‘normaal’ te zijn, wat dit ook is … pure irritatie over de verschillende klachten & bijwerkingen die (soms onverwachts) voorbij komen … pure verslagenheid over als iets (nog steeds) niet lukt … pure enthousiasme over wat ik (al) weer kan … pure confrontatie van een kankerpatiënt in mijn spiegelbeeld, want ook al ben ik ok met mijn huidige uiterlijk, in gedachten heb ik soms nog borsten 1.0, haar op mijn hoofd (het groeit gelukkig als kool) en ben ik 6 kg lichter … pure kracht om door te zetten en verder te gaan … pure rijkdom en liefde over alle lieve mensen om ons heen … pure Verliefdheid voor mijn lieve Toad … en zo kan ik nog wel even door gaan.
Vanaf het slecht-nieuws-gesprek zijn Toad en ik bewust open over de situatie geweest. Ik ben een voorstander voor openheid, dan is voor een ander duidelijk wat er aan de hand is en het geeft duidelijkheid. Daarnaast helpt het ons met het verwerkingsproces. Door er over te praten kunnen we het steeds meer een plekje geven en mensen stellen vragen wat je soms aan het denken zet. En als we even geen zin hebben over de situatie te praten kunnen we dat gelukkig ook aangeven. Sommige mensen hebben ook kritische vragen gesteld, bijvoorbeeld over het wel of niet ondergaan van chemotherapie. En soms kan zoiets best confronterend zijn. Maar ik ben blij dat mensen eerlijk naar ons toe zijn geweest en met ons het gesprek zijn aangegaan. En daarnaast is het ook goed dat anderen soms ergens kritisch over zijn zodat je nog beter je keuzes kunt maken. En zo hebben wij heel bewust wel gekozen voor de chemotherapie en zo de kans op terugkeer van borstkanker te verkleinen van 50% naar maar 10%.
Daarnaast kunnen we door onze openheid wellicht ook een beetje onbekendheid over wat er allemaal bij een kanker-uitdaging komt kijken en de bijbehorende angsten proberen te verminderen. Want lang niet iedereen die een kanker-uitdaging aangaat, overlijd aan deze ziekte. Gelukkig genezen en herstellen net als ik steeds meer mensen nadat alle foutieve cellen vernietigd en/of verwijderd zijn. En ik vind het belangrijk ook die verhalen naar buiten te brengen en te vertellen over alles wat er bij zo’n uitdaging op je af komt. Want totdat het moment dat de arts mij vertelde dat ik borstkanker had, was mijn worst-night-scenario dat ik ooit kanker zou krijgen. Want kanker is fout en stelde ik zo ongeveer gelijk aan de dood. Maar als je eenmaal zo’n bericht hebt gekregen, blijkt inderdaad dat kanker fout is, maar dat het niet standaard gelijk staat aan de dood. Zeer zeker niet zelfs. Het is een grote uitdaging die je hebt aan te gaan en helaas overlijden er ook veel, te veel mensen aan de gevolgen van kanker, maar lang niet iedereen. En het is ook goed om die verhalen te horen. Als je het geluk hebt dat alle kankercellen verwijderd en/of vernietigd kunnen worden en je dus geneest van kanker, ligt er zeker nog een lang en gelukkig leven voor je. Net als in mijn geval. Een lang en gelukkig leven samen met Toad en heel veel bitterballen :)
Liefs Knor ♥ Toad
Dit bericht is op 29 september 2015 gepubliceerd op www.knorrr.nl
Vanaf het moment dat er borstkanker bij mij geconstateerd is tot het einde van de chemotherapie is het een soort project voor ons geweest. Hierin zijn we met name praktisch bezig geweest; uitzoeken welke stappen er genomen moeten worden en het ondergaan van alle behandelingen. Gedurende deze periode was er ook ruimte voor de emotionele kant. Ik ben me bewust wat er de afgelopen tijd allemaal met mij gebeurd is. Maar ik heb mezelf (on)bewust wel enigszins beschermt tegen alle emoties. Niet alleen die van mezelf, maar ook die van anderen. Geen idee hoe ik anders met droge ogen, rustig onze omgeving in december heb geïnformeerd over mijn borstkanker. Je ondergaat het allemaal, maar omdat je zelf het ‘onderwerp’ bent en je aldoor praktische bezig bent, dan wel wordt gehouden, zie je niet van een afstand wat er allemaal met je gebeurd. Het is vanaf december tot en met juli voor mij een marathon geweest, met allemaal op-één-volgende gebeurtenissen en gedoe aan mijn lijf. Hierin is na afloop van de chemotherapie steeds meer rust gekomen. En daarmee komt ook het overzicht en terugkijken wat er allemaal gebeurd is. En dan komt ook het besef van wat er allemaal gebeurd is. Want zoals ik net al schreef; ik weet dondersgoed wat er de afgelopen periode allemaal gebeurd is en besef me dat ook allemaal. Alleen je hebt besef … en je hebt besef.
Misschien een gekke vergelijking, maar hiermee kan ik het wel misschien beter uitleggen; onze badkamerverbouwing van vorig jaar. Eerst baal je dat het moet gebeuren en is het veel wat er moet gebeuren waar je tegen op ziet (ik althans wel met de badkamerverbouwing). Je gaat dingen uitzoeken en schakelt specialisten in. Zodra je met de verbouwing bezig bent en er midden in zit, kom je in een bepaalde flow waarin van alles moet worden besloten en gebeuren. Je gaat door tot het af is en haalt als het nodig is de energie uit je tenen. Pas als de badkamer klaar is, kun je het resultaat zien en overzien wat er allemaal moest gebeuren, trots zijn op wat je behaald hebt en genieten van het resultaat. Al die tijd heb je het besef waar je mee bezig bent en maak je welbewust keuzes. Maar pas als alles klaar en achter de rug is komt het echte besef wat je allemaal hebt moeten doen voor die nieuwe badkamer en kun je het overzien. Deze stappen zijn enigszins vergelijkbaar met wat er de afgelopen tijd bij ons gebeurd is …en we zitten nu in de fase waarin we kunnen overzien wat er allemaal gebeurd is.
Af en toe heb ik een moment van puur besef wat er allemaal gebeurd is en wat ik allemaal ondergaan heb de afgelopen periode. En per keer brengt dit een andere emotie met zich mee. Soms pure trots voor mezelf en de mensen om me heen over hoe we ‘dit varkentje wassen’ … pure tranen om het hele gebeuren … pure blijdschap dat we er op tijd bij waren … pure dankbaarheid dat het goed te behandelen was … pure terneergeslagenheid dat ik ‘nog steeds niet’ op mijn oude kunnen zit … pure frustratie dat het revalideren en terugwinnen van de verloren 30% Conditie & Longcapaciteit zo lang duurde … pure boosheid dat ons leven zo beïnvloed wordt door het hele gebeuren … puur verdriet dat we onze kinderwens moeten uitstellen … pure hunkering weer ‘normaal’ te zijn, wat dit ook is … pure irritatie over de verschillende klachten & bijwerkingen die (soms onverwachts) voorbij komen … pure verslagenheid over als iets (nog steeds) niet lukt … pure enthousiasme over wat ik (al) weer kan … pure confrontatie van een kankerpatiënt in mijn spiegelbeeld, want ook al ben ik ok met mijn huidige uiterlijk, in gedachten heb ik soms nog borsten 1.0, haar op mijn hoofd (het groeit gelukkig als kool) en ben ik 6 kg lichter … pure kracht om door te zetten en verder te gaan … pure rijkdom en liefde over alle lieve mensen om ons heen … pure Verliefdheid voor mijn lieve Toad … en zo kan ik nog wel even door gaan.
Vanaf het slecht-nieuws-gesprek zijn Toad en ik bewust open over de situatie geweest. Ik ben een voorstander voor openheid, dan is voor een ander duidelijk wat er aan de hand is en het geeft duidelijkheid. Daarnaast helpt het ons met het verwerkingsproces. Door er over te praten kunnen we het steeds meer een plekje geven en mensen stellen vragen wat je soms aan het denken zet. En als we even geen zin hebben over de situatie te praten kunnen we dat gelukkig ook aangeven. Sommige mensen hebben ook kritische vragen gesteld, bijvoorbeeld over het wel of niet ondergaan van chemotherapie. En soms kan zoiets best confronterend zijn. Maar ik ben blij dat mensen eerlijk naar ons toe zijn geweest en met ons het gesprek zijn aangegaan. En daarnaast is het ook goed dat anderen soms ergens kritisch over zijn zodat je nog beter je keuzes kunt maken. En zo hebben wij heel bewust wel gekozen voor de chemotherapie en zo de kans op terugkeer van borstkanker te verkleinen van 50% naar maar 10%.
Daarnaast kunnen we door onze openheid wellicht ook een beetje onbekendheid over wat er allemaal bij een kanker-uitdaging komt kijken en de bijbehorende angsten proberen te verminderen. Want lang niet iedereen die een kanker-uitdaging aangaat, overlijd aan deze ziekte. Gelukkig genezen en herstellen net als ik steeds meer mensen nadat alle foutieve cellen vernietigd en/of verwijderd zijn. En ik vind het belangrijk ook die verhalen naar buiten te brengen en te vertellen over alles wat er bij zo’n uitdaging op je af komt. Want totdat het moment dat de arts mij vertelde dat ik borstkanker had, was mijn worst-night-scenario dat ik ooit kanker zou krijgen. Want kanker is fout en stelde ik zo ongeveer gelijk aan de dood. Maar als je eenmaal zo’n bericht hebt gekregen, blijkt inderdaad dat kanker fout is, maar dat het niet standaard gelijk staat aan de dood. Zeer zeker niet zelfs. Het is een grote uitdaging die je hebt aan te gaan en helaas overlijden er ook veel, te veel mensen aan de gevolgen van kanker, maar lang niet iedereen. En het is ook goed om die verhalen te horen. Als je het geluk hebt dat alle kankercellen verwijderd en/of vernietigd kunnen worden en je dus geneest van kanker, ligt er zeker nog een lang en gelukkig leven voor je. Net als in mijn geval. Een lang en gelukkig leven samen met Toad en heel veel bitterballen :)
Liefs Knor ♥ Toad
Dit bericht is op 29 september 2015 gepubliceerd op www.knorrr.nl