Weekje ziekenhuis
Ontzettend bedankt voor al jullie positiete en warme energie in welke vorm dan ook! Deze hebben mij, maar ook Toad en Mama-knor, die bij het gehele proces aanwezig is, ontzettend gesterkt.
De operatie en het verblijf in het ziekenhuis heb ik goed doorstaan. Ik heb tijdens de operatie heerlijk geslapen. Toen ik op de uitslaapkamer bij kwam heb ik gevraagd of ze tegen Toad wilde zeggen dat ik van hem houd. Prompt kreeg ik hem zelf aan de telefoon. Onder de morfine kon Toad er nog net uit opmaken dat ik van hem houd en weer lekker verder ging slapen. Weer terug op m’n kamer was ik blij dat Toad en Mama-knor aan m’n bedje zaten. Al werd ik al misselijk als ik mijn eigen ogen bewoog.
De pijn en het amputeren van m’n borsten heb ik gedurende de week niet als zwaarste ervaren. Pijn is tijdelijk en kun je goede medicatie tegen krijgen. Opdat mijn borsten weg zouden zijn heb ik me goed op kunnen voorbereiden, al is dat natuurlijk onwerkelijk, raar en moeilijk. Het zwaarste in de afgelopen week was de onzekerheid met mijn eigen lichaam. In mijn beiden oksels zijn de poortwachtersklieren verwijderd door van binnenuit mijn okselspieren behoorlijk op te rekken. AU! Daarnaast zijn mijn borstspieren gedeeltelijk losgesneden en weer boven de tijdelijke protheses onderhuids vastgehecht. Dit alles waarschijnlijk niet in de meest comfortabele houdingen op de operatietafel. Hierdoor heb ik veel pijn en beperkingen met mijn oksels, schouders, armen, handen en vingers gekregen. Een telefoon is dan erg zwaar en het tikken van een berichtje vermoeiend en pijnlijk. Maar dat is nog niet zo vervelend als niet bij je drinken of wc-papier kunnen, niet je eigen broodjes kunnen smeren, niet je sokken aan- en uit kunnen doen, geen mouwen omhoog kunnen schuiven of niet kunnen krabben op m'n hoofd. Dit werd gelukkig wel elke dag beter, maar omdat ik dit zowel rechts als links heb is dit een langzaam proces. Hoe handig is het dan dat je een televisie hebt zonder afstandsbediening, maar wel met Touch screen. Zeker als die continu door verschillende medewerkers met alle goede bedoelingen buiten mijn voetbereik werd geplaatst. Het blijkt dat er niet vaak vrouwen zijn die beiden borsten in één keer laten amputeren.
Daarnaast is het moeilijk dat alle verpleegkundige en artsen over bepaalde onderwerpen er een andere mening, aanpak en advies op na houden. Ik werk zelf met mensen en weet dat het onmogelijk is iedereen een eenduidig werkwijze en advies aan te meten, hoe goed je dit ook probeert. Eigen inzicht, ervaring en persoonlijkheid kunnen hier verschillen in aanbrengen. Dus ik kon dit gelukkig wel relativeren. Maar als je onzeker en onbekend bent met wat je kunt en mag, is dit niet makkelijk. En dan gaat het simpel over of je al uit bed moet en lopen of dit nog even moet uitstellen. Gebruik van bepaalde pijnstillers. Of je met rollator mag lopen of deze moet inleveren. Iedereen wil je zo snel mogelijk uit bed hebben i.v.m. je bloedsomloop en je zelfredzaamheid.
Ik had een katheter waardoor ik niet direct na de operatie uit bed hoefde. Maar donderdag moest ik het wel proberen. Met weinig slaap, lege maag en een lichaam die niet meer doet wat je gewend bent is dit niet makkelijk. Maar je wilt ook een schoon bedje, dus ga je ‘even’ op de stoel naast je bed zitten. Voor mij nog te vroeg, want ik viel flauw in m’n stoel, waardoor m'n moeder me samen met de verpleegkundige onder m’n oksels hebben opgetild om weer in bed te krijgen. Gelukkig heb ik daar niets van gemerkt, maar dit deed wel heel erg AU! Gelukkig hoefde ik die dag mijn bedje niet meer uit, maar ja het zijn twee kwaden want ik weet ook meteen wat doorligplekken zijn! Dat die zo snel komen en hoe dit voelt had ik niet kunnen indenken. Vrijdag ging gelukkig wel alles goed en kon ik onder begeleiding als een oud vrouwtje naar de wc, 12 meter verderop, lopen! Om moe van te worden en er ook nog eens achter te komen dat je je borstspieren gebruikt bij het plassen en niet bij het wc-papier kunt komen! Je bedenkt het niet van te voren.
Van de nachtverpleegkundige hebben we een rollator gekregen om zelf naar de wc te kunnen. Helemaal blij en trots, want rollator is onafhankelijkheid. Waar je dan al niet blij mee kunt zijn. Ik had namelijk twee drains, voor het afvoeren van wondvocht, van een kilo per stuk mee te dragen. Iets wat voor mij met twee beperkte armen vrij onmogelijk was, laat staan dat je dan ook nog je tandenborstel en tandpasta mee kunt meenemen. Dus dan ben je heel blij dat je je rollator kan volstouwen. Maar de volgende dag moest ik mijn rollator van een andere verpleegkundige weer inleveren. Want we zouden er krom van gaan lopen en voor een vrouw van 32 jaar zou dit toch echt niet goed zijn. Oh wat kun je dan opstandig worden. Gelukkig hebben we met ons motto “lipjes getuit en borstjes vooruit” kunnen laten zien dat we goed rechtop konden lopen en mochten we onze rollator houden, holladijee. Maandagmiddag kon ik eindelijk zonder rollator naar de wc, girlpower!
Nieuwsgierig als ik ben heb ik meteen na de operatie en donderdagochtend liggend gespiekt naar mijn ‘nieuwe’ borstkas. Ik moest lager kijken dan ik gewend was om wat te kunnen zien, maar ik verbaasde me dat ik niet plat was … beetje raar, ze zijn toch niet wat vergeten? Er bleek al 120cc per protheses te zitten en door het wondvocht bolde alles ook op. Zondag heb ik samen met een verpleegkundige in de douche kennisgemaakt met mijn nieuwe borstkas en dat was wel confronterend. Gelukkig ben ik hierin goed begeleid. En toen ik even genoeg had gezien, heb ik gewoon mijn bril af gezet. Best handig. Mijn nieuwe borstkas is niet afstotend of afschrikwekkend, maar ook niet echt mooi. Het is wel zoals je het verwacht na zo’n operatie, kaal zonder tepels. Maar het is rustig en een goed begin voor het uiteindelijke resultaat. Aan beiden kanten zit er strakke hechtingen, dus het ziet er nog erg hobbelig uit. Mijn twee Duitse broodjes. Je hoort en ziet wel eens horrorberichten hierover, dat is bij mij absoluut niet het geval. Er ligt een goede en rustige basis voor mijn borsten 2.0.
Ik lag op de Mamma-kamer, of te wel door mij bestempelt als Tietenkamer. Vrouwen met operaties aan hun borst(en) komen daar te liggen en als er plek is een vrouw met andere klachten. Wat mij de week het meest er door heen heeft gesleept, naast natuurlijk al jullie positieve energie, is de chemie met mijn overbuurvrouw. We bleken de zelfde humor te hebben en elkaar enorm positief te beïnvloeden. Hoe gek het mag klinken, we hebben die week samen zoveel lol en plezier gehad. We lagen tegenover elkaar dus na een paar dagen heb je maar een blik nodig om te weten of we de nieuwe verpleegkundige fijn vonden of wat we ergens van vonden. De reden waarom we in het ziekenhuis lagen is absoluut niet leuk, maar als het moet, dan graag zo. De ontzettend foute grappen over onze situatie, het delen van ervaringen, klachten, wat we voelden en met name ook wat we hoorden van alle verschillende verpleegkundige en artsen, heeft ons beiden enorm gesterkt. We werden na een tijdje ook een beetje de twee eigenwijze-lol-dames van kamer 416. Zo deden we drie keer per dag een wedstrijdje over de waarden van onze bloeddruk, temperatuur en zuurstof gehalte, hebben we zaterdagavond vanuit bed heerlijke tapas gegeten en af en toe tot erg laat gekeet op onze kamer. Gelukkig konden de meeste verpleegkundigen en artsen dit wel waarderen. Ook al hebben we het hun af en toe niet makkelijk gemaakt doordat we ook voor elkaar opkwamen en hielpen.
Ook het contact met andere dames in de zelfde situatie is fijn om verhalen te delen en handige informatie en tips te krijgen. Bijzonder hoe snel je dan met anderen zo snel een band kunt opbouwen.
In het ziekenhuis heb ik met name aangesterkt, thuis kan ik wel weer uitrusten. Zeker met de goede uitslag die we hebben gehad. Dat geeft rust en kracht om het komende proces aan te gaan. Hier een andere keer meer over.
Langzaam maar zeker kan ik mijn armen & handen steeds meer gebruiken, al kost alles nog onwijs veel focus en energie. Over deze blog heb ik dan ook lang gedaan.
Afgelopen weekend hebben we rustig aan gedaan, iets wat we allemaal nodig hadden. De verschillende afspraken in het ziekenhuis gaan gewoon door, iets wat mij maar ook voor Toad en Mama-Knor veel energie kost.
Warme knuffel Liefs Knor ♥ Toad
Dit bericht is op 12 januari 2015 gepubliceerd op www.knorrr.nl
Toad, Jij maakt me sterk ♥
De operatie en het verblijf in het ziekenhuis heb ik goed doorstaan. Ik heb tijdens de operatie heerlijk geslapen. Toen ik op de uitslaapkamer bij kwam heb ik gevraagd of ze tegen Toad wilde zeggen dat ik van hem houd. Prompt kreeg ik hem zelf aan de telefoon. Onder de morfine kon Toad er nog net uit opmaken dat ik van hem houd en weer lekker verder ging slapen. Weer terug op m’n kamer was ik blij dat Toad en Mama-knor aan m’n bedje zaten. Al werd ik al misselijk als ik mijn eigen ogen bewoog.
De pijn en het amputeren van m’n borsten heb ik gedurende de week niet als zwaarste ervaren. Pijn is tijdelijk en kun je goede medicatie tegen krijgen. Opdat mijn borsten weg zouden zijn heb ik me goed op kunnen voorbereiden, al is dat natuurlijk onwerkelijk, raar en moeilijk. Het zwaarste in de afgelopen week was de onzekerheid met mijn eigen lichaam. In mijn beiden oksels zijn de poortwachtersklieren verwijderd door van binnenuit mijn okselspieren behoorlijk op te rekken. AU! Daarnaast zijn mijn borstspieren gedeeltelijk losgesneden en weer boven de tijdelijke protheses onderhuids vastgehecht. Dit alles waarschijnlijk niet in de meest comfortabele houdingen op de operatietafel. Hierdoor heb ik veel pijn en beperkingen met mijn oksels, schouders, armen, handen en vingers gekregen. Een telefoon is dan erg zwaar en het tikken van een berichtje vermoeiend en pijnlijk. Maar dat is nog niet zo vervelend als niet bij je drinken of wc-papier kunnen, niet je eigen broodjes kunnen smeren, niet je sokken aan- en uit kunnen doen, geen mouwen omhoog kunnen schuiven of niet kunnen krabben op m'n hoofd. Dit werd gelukkig wel elke dag beter, maar omdat ik dit zowel rechts als links heb is dit een langzaam proces. Hoe handig is het dan dat je een televisie hebt zonder afstandsbediening, maar wel met Touch screen. Zeker als die continu door verschillende medewerkers met alle goede bedoelingen buiten mijn voetbereik werd geplaatst. Het blijkt dat er niet vaak vrouwen zijn die beiden borsten in één keer laten amputeren.
Daarnaast is het moeilijk dat alle verpleegkundige en artsen over bepaalde onderwerpen er een andere mening, aanpak en advies op na houden. Ik werk zelf met mensen en weet dat het onmogelijk is iedereen een eenduidig werkwijze en advies aan te meten, hoe goed je dit ook probeert. Eigen inzicht, ervaring en persoonlijkheid kunnen hier verschillen in aanbrengen. Dus ik kon dit gelukkig wel relativeren. Maar als je onzeker en onbekend bent met wat je kunt en mag, is dit niet makkelijk. En dan gaat het simpel over of je al uit bed moet en lopen of dit nog even moet uitstellen. Gebruik van bepaalde pijnstillers. Of je met rollator mag lopen of deze moet inleveren. Iedereen wil je zo snel mogelijk uit bed hebben i.v.m. je bloedsomloop en je zelfredzaamheid.
Ik had een katheter waardoor ik niet direct na de operatie uit bed hoefde. Maar donderdag moest ik het wel proberen. Met weinig slaap, lege maag en een lichaam die niet meer doet wat je gewend bent is dit niet makkelijk. Maar je wilt ook een schoon bedje, dus ga je ‘even’ op de stoel naast je bed zitten. Voor mij nog te vroeg, want ik viel flauw in m’n stoel, waardoor m'n moeder me samen met de verpleegkundige onder m’n oksels hebben opgetild om weer in bed te krijgen. Gelukkig heb ik daar niets van gemerkt, maar dit deed wel heel erg AU! Gelukkig hoefde ik die dag mijn bedje niet meer uit, maar ja het zijn twee kwaden want ik weet ook meteen wat doorligplekken zijn! Dat die zo snel komen en hoe dit voelt had ik niet kunnen indenken. Vrijdag ging gelukkig wel alles goed en kon ik onder begeleiding als een oud vrouwtje naar de wc, 12 meter verderop, lopen! Om moe van te worden en er ook nog eens achter te komen dat je je borstspieren gebruikt bij het plassen en niet bij het wc-papier kunt komen! Je bedenkt het niet van te voren.
Van de nachtverpleegkundige hebben we een rollator gekregen om zelf naar de wc te kunnen. Helemaal blij en trots, want rollator is onafhankelijkheid. Waar je dan al niet blij mee kunt zijn. Ik had namelijk twee drains, voor het afvoeren van wondvocht, van een kilo per stuk mee te dragen. Iets wat voor mij met twee beperkte armen vrij onmogelijk was, laat staan dat je dan ook nog je tandenborstel en tandpasta mee kunt meenemen. Dus dan ben je heel blij dat je je rollator kan volstouwen. Maar de volgende dag moest ik mijn rollator van een andere verpleegkundige weer inleveren. Want we zouden er krom van gaan lopen en voor een vrouw van 32 jaar zou dit toch echt niet goed zijn. Oh wat kun je dan opstandig worden. Gelukkig hebben we met ons motto “lipjes getuit en borstjes vooruit” kunnen laten zien dat we goed rechtop konden lopen en mochten we onze rollator houden, holladijee. Maandagmiddag kon ik eindelijk zonder rollator naar de wc, girlpower!
Nieuwsgierig als ik ben heb ik meteen na de operatie en donderdagochtend liggend gespiekt naar mijn ‘nieuwe’ borstkas. Ik moest lager kijken dan ik gewend was om wat te kunnen zien, maar ik verbaasde me dat ik niet plat was … beetje raar, ze zijn toch niet wat vergeten? Er bleek al 120cc per protheses te zitten en door het wondvocht bolde alles ook op. Zondag heb ik samen met een verpleegkundige in de douche kennisgemaakt met mijn nieuwe borstkas en dat was wel confronterend. Gelukkig ben ik hierin goed begeleid. En toen ik even genoeg had gezien, heb ik gewoon mijn bril af gezet. Best handig. Mijn nieuwe borstkas is niet afstotend of afschrikwekkend, maar ook niet echt mooi. Het is wel zoals je het verwacht na zo’n operatie, kaal zonder tepels. Maar het is rustig en een goed begin voor het uiteindelijke resultaat. Aan beiden kanten zit er strakke hechtingen, dus het ziet er nog erg hobbelig uit. Mijn twee Duitse broodjes. Je hoort en ziet wel eens horrorberichten hierover, dat is bij mij absoluut niet het geval. Er ligt een goede en rustige basis voor mijn borsten 2.0.
Ik lag op de Mamma-kamer, of te wel door mij bestempelt als Tietenkamer. Vrouwen met operaties aan hun borst(en) komen daar te liggen en als er plek is een vrouw met andere klachten. Wat mij de week het meest er door heen heeft gesleept, naast natuurlijk al jullie positieve energie, is de chemie met mijn overbuurvrouw. We bleken de zelfde humor te hebben en elkaar enorm positief te beïnvloeden. Hoe gek het mag klinken, we hebben die week samen zoveel lol en plezier gehad. We lagen tegenover elkaar dus na een paar dagen heb je maar een blik nodig om te weten of we de nieuwe verpleegkundige fijn vonden of wat we ergens van vonden. De reden waarom we in het ziekenhuis lagen is absoluut niet leuk, maar als het moet, dan graag zo. De ontzettend foute grappen over onze situatie, het delen van ervaringen, klachten, wat we voelden en met name ook wat we hoorden van alle verschillende verpleegkundige en artsen, heeft ons beiden enorm gesterkt. We werden na een tijdje ook een beetje de twee eigenwijze-lol-dames van kamer 416. Zo deden we drie keer per dag een wedstrijdje over de waarden van onze bloeddruk, temperatuur en zuurstof gehalte, hebben we zaterdagavond vanuit bed heerlijke tapas gegeten en af en toe tot erg laat gekeet op onze kamer. Gelukkig konden de meeste verpleegkundigen en artsen dit wel waarderen. Ook al hebben we het hun af en toe niet makkelijk gemaakt doordat we ook voor elkaar opkwamen en hielpen.
Ook het contact met andere dames in de zelfde situatie is fijn om verhalen te delen en handige informatie en tips te krijgen. Bijzonder hoe snel je dan met anderen zo snel een band kunt opbouwen.
In het ziekenhuis heb ik met name aangesterkt, thuis kan ik wel weer uitrusten. Zeker met de goede uitslag die we hebben gehad. Dat geeft rust en kracht om het komende proces aan te gaan. Hier een andere keer meer over.
Langzaam maar zeker kan ik mijn armen & handen steeds meer gebruiken, al kost alles nog onwijs veel focus en energie. Over deze blog heb ik dan ook lang gedaan.
Afgelopen weekend hebben we rustig aan gedaan, iets wat we allemaal nodig hadden. De verschillende afspraken in het ziekenhuis gaan gewoon door, iets wat mij maar ook voor Toad en Mama-Knor veel energie kost.
Warme knuffel Liefs Knor ♥ Toad
Dit bericht is op 12 januari 2015 gepubliceerd op www.knorrr.nl
Toad, Jij maakt me sterk ♥