TUSSEN HOOP EN VREES

Vanochtend is het gesprek met de gynaecologische oncoloog geweest op de afdeling oncologie. Mijn hoofd kon er gewoon echt niet bij dat ik opeens op deze afdeling zat!

De uitslag van de aanvullende bloedtest op 4 extra markers was overigens goed. Op dinsdag 8 december zal de proeflaparotomie plaatsvinden. Pas tijdens en ca 10? dagen na de operatie zal bekend worden wat het grote geval in mijn buik is en of het uitzaaiingen heeft. (Borderlinetumor of eierstokkanker).

De grote cyste wordt er op 8 december uitgehaald, de 2 eierstokken worden verwijderd en ook de baarmoeder uit voorzorg. Het verdikte weefsel wat de bloeding veroorzaakte en de aanleiding was om naar de huisarts te gaan was nu nog wel goedaardig maar zou in de toekomst kúnnen omslaan naar kwaadaardig zei de arts. En dan zou ik spijt hebben dat die baarmoeder nu niet meteen verwijderd wordt. Ik ben 57 dus kinderen krijgen is niet meer van toepassing. Zijn advies was dan dus óók de baarmoeder eruit! (ik vrees voor mijn sex leven als ik de gevolgen lees van zoiets pfff, de overgang heb ik al gehad dus daar ben ik niet bang voor).

Eerst wordt ter plekke een vriescoupe van de grote cyste gedaan en pas veel later zullen de weefselonderzoeken bekend zijn. Hij kon me geen anderhalve week onder narcose houden zei hij (jammer genoeg niet!!) dus dat wordt nog een extra stressvolle, onzekere tijd.

Misschien kan ik later als ik verder ben in dit akelige proces ook wat betekenen voor anderen die hier doorheen moeten. Nu voel ik me in shock, alsof dit allemaal niet echt is. Ik word al weken elke dag verschrikt wakker, kijk naar mijn dikke opgezette buik en denk meteen: dit kan gewoon niet waar zijn, waar ben ik opeens in beland??

De hele dag hoop ik dat het alsjeblieft goedaardig of borderline is maar tegelijkertijd vrees ik ook weer het ergste. Het is behalve veel lichamelijk ongemak nu ook een heftige, zware mentale strijd in mijn hoofd. 

Ik heb heel veel respect voor al diegenen die geconfronteerd zijn met (mogelijke) kanker en door een heel moeilijk zwaar en langdurig proces moeten. Van dichtbij heb ik mijn moeder meegemaakt tijdens haar strijd tegen en tenslotte overlijden aan darmkanker. En ook mijn schoonzusje is uiteindelijk overleden aan borstkanker na 10 jaar strijd. 

En tóch is het net even ietsje anders als je eigen lijf opeens verdacht wordt. Het leven tussen hoop en vrees was er ook tijdens mijn moeders proces voor haar. Maar ik kon er toen af en toe even aan ontsnappen door afleiding. Nu lukt me dat heel slecht omdat mijn eigen lijf zelf veel ongemak geeft en ik er continu mee geconfronteerd wordt en er daardoor mentaal ook steeds mee bezig ben. 

Ik leef echt tussen hoop en vrees nu en dat is heel vermoeiend. Ik zal blij zijn als het een week voor kerstmis is, in dit toch al miserabele jaar door corona, dan weet ik waar ik aan toe ben! Alsjeblieft, laat het goedaardig zijn of een borderline tumor... (maar o god, ik vrees het ergste..)

Ik ga weer wandelen en afleiding zoeken.. Kop op, positief blijven.