Time flies
Het is alweer even geleden dat ik een bericht hier heb geplaatst. Het gaat best goed met mij. Heb nog wel pijn, in de winter méér en ben soms zo intens moe dat ik voor mijn gevoel instort. Ik heb helaas ook weer last van mijn winterdip. Mijn geheugen en concentratie zijn gewoon slecht. Maar de immuuntherapie is klaar na begin december en ik krijg nu alleen nog controles, voorlopig om de twee maanden. De laatste ct scan was goed. Alles was stabiel, geen nieuwe tumor te zien. Begin maart mag ik weer.
De fysio wordt niet meer vergoed door de zorgverzekering, ik ben lid geworden van een sportschool (nog maar twee keer geweest) en ook de reiskosten ziekenhuis zijn weer voor eigen rekening omdat immuuntherapie klaar is. Ik ben genezen……toch?
Na het stoppen van de immuuntherapie mocht ik ook ineens weer gaan “werken”. Vóór kerst begon ik met twee keer per week een paar uur meekijken met collega. Wat een frustrerende ervaring. Ik kon niks en wist niks en op de derde dag zat ik in mijn auto moed te verzamelen om naar binnen te gaan. Eerst de trappen op naar de ingang…..pffff en daarna met de lift. Al na een kwartier meekijken kwam er niks meer binnen. Mijn psycholoog had zijn twijfels maar ik dacht, als de bedrijfsarts denkt dat het kan…doe ik het.
Achteraf hoorde ik dat mijn werkgever en bedrijfsarts hiermee wilden aantonen aan het UWV dat ik niet kon werken en dat voelde naar. Ik ben na twee weken proberen weer naar huis gestuurd en opnieuw ziek gemeld.
Gelukkig zijn er ook goede momenten. We zijn net terug van een week vakantie samen naar de zon. Vandaag komt een klein hondje logeren van een vriend die een paar weken op vakantie is.
De kanker is er en blijft maar ik/wij proberen verder te gaan met ons leven. Proberen minder te denken aan de tijdbom in mijn lichaam. De pijn blijft en ook de angst en de spanning voor de scans, binnenkort begint de therapie bij de psycholoog. Ik wil die angst onder controle krijgen.
Over 3 maanden ben ik al twee jaar ziek.
Time flies….
3 reacties
Ja, raar is dat. Dat er niks meer binnenkomt. Dat snelle schakelen tussen beelden als je meekijkt is dodelijk vermoeiend. Want jij volgt het, terwijl je collega al in haar hoofd heeft wat ze gaat doen. Als er procedures zijn gewijzigd, dan moet je die eerst verteld worden, zodat je je daarop kunt instellen. En dan is het eerlijker als je een eigen werkstation krijgt, waarop je in je eigen tempo kunt beginnen. Eerst weer de handeling, tempo komt later.
Werk geeft afleiding, maar is ook een verplichting. En als je jong en vitaal bent dan is er met veertig tot vijftig uur in de week niks mis. Maar dat jong, dat zijn we niet meer en vitaal alleen nog in onze herinnering, vastgeroest in ons gevoel over ons zelf.
Als werken financieel niet meer hoeft, is stoppen een optie. En als dat lukt met je nieuwe vriend (die ik nog een keer moet keuren 🤭), dan zou ik dat zeker overwegen.
Liefs, Zweef
Fijn dat je even naar de zon ben geweest! Doe je goed meis….
Dat getrek aan je om te moeten werken doet je geen goed! En maakt je nog meer bewust dat we ziek zijn. We leven in een rare wereld!
De immunotherapie gaat bij mij zijn tol eisen na eerst mijn schildklier kapot toen ernstige oogontsteking toen ontsteking aan de hypofyse maak ik nu bijna geen speeksel meer aan waardoor m’n gebit eraan gaat. Ik zak door mn gewrichten wegens gebrek aan spierkracht en nu benauwd een longontsteking ligt op de loer!
Als dat doorzet is alleen prednison de oplossing en moet ik stoppen met immunotherapie. Je ziet ook bij mij gegronde angst aanwezig.
lieve Elly geniet daar waar mogelijk we hebben maar één leven. Negeer zoveel mogelijk mensen die het beter weten! En trek waar mogelijk je eigen plan!
Succes meis leuk wat van je te horen 🍀🍀🌸
Ja, inderdaad, time flyes...
Onwerkelijk dat je weer moet werken terwijl eigenlijk toch wel duidelijk is dat je dat niet kunt. Werkgever en bedrijfsarts hebben het waarschijnlijk goed bedoeld. Zo lijkt het echter stiekem. Het was fijner geweest als ze gewoon met je overlegd hadden.
Ik hoop zeer dat gesprekken je gaan helpen je angst onder controle te krijgen. Die angst kan zoveel beïnvloeden van de kwaliteit van leven. In negatieve zin...
Liefs xx Hebe