Twee maanden verder, alles komt goed.

Het is nu ruim 2 maanden na de diagnose en bij familie, vrienden, kennissen en collega's bekend dat ik longkanker heb. Iedereen is gewend aan het idee behalve ik. Bij mij moet het nog steeds landen. Ik  vind het nog steeds bizar dat ik kanker heb gekregen. En dan longkanker, ik accepteer het niet.

Soms denk ik dat ik kanker heb gekregen door jarenlange stress en hierdoor roofbouw op mijn lichaam.  Werk, relatie, de financiële problemen met de projectontwikkelaar van mijn nieuwe huis. Ik ben helaas een tobber en een stresskip en ook al hield ik me voor dat het beter zou worden,  ik vond het leven niet altijd gemakkelijk.

Mijn leven is het afgelopen half jaar gelukkig wel rustiger geworden.  Vorig jaar ben ik verhuisd naar mijn droomhuis en sinds november 2020 heb ik een nieuwe stabiele relatie, een vriend waarmee ik voorzichtig over een gezamenlijke toekomst fantaseerde.

Nadat ik het nieuws van de huisarts hoorde eind april, wilde ik meteen dat ik geopereerd zou worden. Weg met die tumor en daarna weer snel opknappen, misschien een stuk long missen. Na alle onderzoeken, de uitslag en de reacties van mijn vrienden, hoorde ik dat mijn ziekte levensbedreigend is. Dit accepteren doe ik nog steeds niet. Geen operatie mogelijk, we gaan wel voor genezen....ook al is de kans volgens de longarts klein. Zei hij dat nou echt?

En ineens is alles anders. Geen fantasieën meer over overwinteren na ons pensioen, samenwonen over een paar jaar, samen oud worden, oma worden.  Ik zag ernstige gezichten, medelijden, iemand zei zelfs dat ik er misschien over een jaar niet meer zou kunnen zijn.  Pardon? Terwijl ik dacht...kom op zeg, ik ga niet dood of zo. Het valt toch wel mee? Het komt toch wel weer goed? We gaan voor genezen, mijn vriend en ik. Morgen ga ik alleen naar de CT scan maar maandag gaan we samen naar de uitslag. Dan hoor ik wat de chemo tot nu toe heeft gedaan en of ik volgende week weer een nieuwe kuur krijg samen met dagelijkse bestraling zoals eerder gepland. Ik ga niet uit van een slechte uitslag, blijf een optimist. Misschien ook omdat ik het niet accepteer dat het niet goed komt. Ik zie wel op tegen een nieuwe opname voor de chemo en tegen dagelijkse bestralingen. De laatste weken heb ik minder lucht en diep in- en uitademen is soms pijnlijk. Ik heb me voorgenomen om zelf te rijden naar de bestralingen. Ik kan niet verwachten dat ik 6 weken lang dagelijks iemand kan vinden om mij te brengen en op te halen naar het ziekenhuis.

De beterschap- en sterktekaarten berg ik na ontvangst op in een doos in plaats van dat ik ze in het zicht in mijn woonkamer zet. Ik wil er niet constant mee geconfronteerd worden. Ik ruim mijn huis en schuur op, een opgeruimd huis is bij mij ook een opgeruimd hoofd. Waar ik soms moeite mee heb, zijn de goedbedoelde opmerkingen dat ik maar zoveel mogelijk moet genieten.  Alsof dat goedmaakt dat ik niet meer kan nadenken over wat ik over een paar jaar zou willen, alsof ik al ben afgeschreven. Longkanker met uitzaaiingen op de lymfeklieren en tussen de longen is een serieuze zaak begrijp ik. Samen een weekend weg gaan is blijkbaar heel goed voor ons en ik hoor dat het zo fijn voor mij is dat ik nu mijn vriend ken, dat hij in deze tijd mijn steun en toeverlaat is. Dat ik een stoer mens ben, omdat ik door blijf gaan met plannen maken. Dat is niet stoer....dat is een kwestie van overleven. Het idee dat dit niet meer kan is voor mij onverteerbaar. 

Ik ben de controle kwijt. De controle over mijn lijf, mijn leven, mijn gezondheid. En dat is doodeng. Hopelijk krijg ik aanstaande maandag te horen dat het de goede kant uitgaat en krijgen ook mijn vrienden er weer vertrouwen in dat ik beter ga worden. Dinsdag eens bespreken tijdens mijn eerste afspraak met de (oncologie)psycholoog van het ziekenhuis. 

Wordt vervolgd....