We zijn er weer.

We zijn er weer. 

Donderdag had ik weer een afspraak bij mijn longarts. Samen met zoon en zijn vriendin, die ook binnen werd uitgenodigd ondanks de Corona. 

Deze keer had ik een lijstje gemaakt met vragen waarvan er een paar waren waarop ik het antwoord misschien liever niet wilde weten. Toch is het voor mij nodig om niet te blijven malen. Eerst maar de onschuldige…wanneer start ik, mag ik thc druppels blijven gebruiken tijdens immuuntherapie, waarom krijg ik alsnog immuuntherapie na de operatie, mag ik zelf autorijden, hoe zit het met de bijwerkingen…

En dan komt ie BAM…ga ik oud worden, wat betekent voor mij beter worden, haal ik mijn pensioen, word ik 70, 80?

Ofwel hoeveel tijd heb ik nog?

De longarts komt met statistieken. Hij zegt dat we niet zover vooruit kunnen kijken, dat mijn kansen nu veel beter zijn geworden dan in het begin, dat ik in het NU moet leven en de onzekerheid een plaats moet geven. Hij heeft het over overleving van 1 en 2 jaar en misschien langer, dat ik de komende tijd onder controle blijf bij hem. Niet het antwoord wat ik wilde horen maar ook niet hopeloos lijkt me. Blijf een optimist. 

Volgende week donderdag 2 december begin ik met Durvalumab om de twee weken een jaar lang. Vóór iedere behandeling een afspraak met hem. 

Hij maakt nog een grapje met de kids en we gaan weer naar huis. Ik ben moe. 

Ze willen de kerstboom voor mij zetten en mijn huis versieren voor kerst. Hoera! Bij gebrek aan energie had ik dit al afgeschreven dit jaar. Zo gezegd zo gedaan. Spullen naar beneden, kunstboom in elkaar en lampjes en overige versierselen erin. Ik hoef niks te doen. 

Met kerst ben ik bij hen uitgenodigd (superblij mee) en met oudjaar komt mijn lieve vakantievriendin met haar hondje logeren. Toch gezellig zo’n boom. Daarna doen we nog een spelletje rummikub en ze gaan weer richting Apeldoorn. 

Afgelopen week had ik ook gehoord dat mijn fysiotherapeut positief was getest. Hierdoor kon ik niet mee dinsdagavond met mijn buurvrouwen kerststukjes maken, vanwege de angst op besmetting. Het uitje waar ik al weken naar uitkeek. Getest na 5 dagen en gelukkig negatief, maar heb een paar dagen niemand gezien. 

Op internet intussen van alles besteld, een daglichtlamp tegen mijn winterdepressie, littekencreme van Biodermal, een Swiffer wet jet, omdat ik met mijn hondje (nu met luier) dagelijks moet dweilen. 

Gisteren heb ik al mijn moed bij elkaar geraapt en ben zelf met de auto boodschappen gaan doen. Oei, dat viel tegen. Doodmoe en ongelukkig door te weinig lucht, gelukkig verbergt zo’n mondkapje veel en zie je geen tranen. Ik voelde me wel trots toen ik weer thuis was en heb daarna 2 uur geslapen in een stoel. 

Sinds een paar dagen kijk ik iedere dag naar het grote litteken rechts onder mijn arm, naast de drie kleinere van de kijkoperatie. Ik vind het moeilijk. Volgens  mijn beste vriendin moet ik het zien als n soort oorlogswond en er trots op zijn maar zover ben ik nog niet. Het litteken in mijn hals van de  eerste kijkoperatie valt me mee. 

Wat ik tegen niemand om me heen durf te zeggen is dat ik soms ontzettend behoefte heb aan een arm om me heen van een speciaal iemand voor mij alleen.En dat ik nu…door weer een jaar immuuntherapie de kans op een nieuwe relatie heel klein inschat. Er wordt gedacht dat ik door mijn ziekte geen behoefte meer heb aan een vriend. 

Sinds 2008 ben ik gescheiden, in 2010 kreeg ik een nieuwe relatie en in 2012 ging ik samenwonen met hem, voor mij…de liefde van mijn leven. Vanaf 2013 tot 2020 had ik nadat hij het uitmaakte een knipperlicht relatie met hem omdat hij telkens op zoek was naar een betere match. Hij schijnt zijn match dit jaar te hebben gevonden. Iemand die beter bij hem past. 

Toen ik nog niet ziek was, lukte het me helaas niet om de goede partnerkeuze  te maken, nu is het volgens mij helemaal kansloos. Dat maakt dat ik me soms erg alleen voel en kwetsbaar ondanks alle lieve berichtjes en bezoekjes. 

Zo’ n donkere dag met regen helpt niet echt om mijn humeur te verbeteren. Cocoonen maar vandaag….