Kanker, maar we geven nog niet op.

Maandag 7 augustus 2023

Beste mensen, 

Op dinsdag 23 mei 2024 kreeg ik te horen dat ik uitgezaaide prosstaatkanker had. Daar is volgens de oncoloog niets meer aan te doen, alleen levensverlengende behandeling. Pfff, dit was het moeilijkste bericht wat we kregen, een bevestiging van waar we zelf al bang voor ware.   

Op dinsdag 23 mei kreeg ik te horen dat ik iemand in mijn lichaam meedraag waar ik nooit meer vanaf kom. We kunnen hem alleen maar zo lang mogelijk tegenhouden, dus ik ga het verliezen. Diegene die ik mee draag is Kaki Kanker. 

Ik heb meteen het besluit genomen dat ik ga proberen geen energie meer te steken in dingen waar ik niets meer aan heb, en dat is veel. 

Ik kom er nooit meer vanaf volgens de oncoloog, dus kan ik maar het beste met hem dealen. Vechten tegen iemand die in je zit, en waarvan je uiteindelijk verliest, kost volgens mij heel veel energie, en de energie wil ik nu alleen maar gaan steken in de tijd die ik nog heb, in mooie dingen. Heb toen meteen een deal gemaakt met Kaki Kanker. Jij, Kaki, blijft zo lang mogelijk op de reservebak zitten. Ik bepaal het spel van het leven voorlopig, ik heb niet gezegd zo lang mogelijk, anders wordt Kaki misschien boos. Stress is niet goed voor mij, ook niet voor Kaki Kanker. 

En eigenlijk gaat het me, ons goed af. We kunnen er samen heel open, en met respect over spreken, maar soms ook met humor, zelfs galgenhumor. 
Soms ging ik wel te snel. Maar ik sta altijd twee stappen voor op hetgeen wat ik zeg. Ik heb er al over nagedacht voor ik iets zeg. Voor andere is dat altijd weer een grote stap. En ik ben ook wel heel confronterend soms, sorry. Voor mij was dat vertellen wel heel belangrijk om mijn emotionele energie in evenwicht te houden. Niet makkelijk voor mijn naasten, maar ik was het leidend, lijdend voorwerp, toch?   

Het is gewoon “simpel”, ik ben aan de laatste fase van mijn leven bezig, en ja het kan nog jaren duren. Maar je moet ook reëel zijn, gemiddeld gaan de medicijnen, de doelgerichte hormoontherapie 2 tot 5 jaar mee. Als deze hormoontherapie uitgewerkt is, kan ik nog 6 chemokuren krijgen. Daarna wordt het spannend. Er zijn mensen met 6 jaar, en zelfs soms 10 jaar de doelgerichte hormoontherapie gebruiken. Dus er zitten ook veel mensen onder die die 2 tot 5 jaar, en daar kan ik er ook een van zijn. Dus ben ik ook volop bezig met dingen die ik nog wil doen, zoals deze tekst schrijven. Bucketlist, nee die heb ik geen. Als ik dood ga, heb ik daar vrede mee, en als ik nog lang te leven heb, wil ik nog van alles beleven. Ik ben bij met leven zeg ik dan. Als ik op mijn sterfbed lig, wil ik zoveel mogelijk dingen afgevinkt hebben, geeft me rust. Over een paar weken meer. 

Groetjes, Johan.