De operatie

In 2010 werd bij mij melanoom vastgesteld. Na eerst een aantal jaren in het plaatselijke ziekenhuis te zijn behandeld werd in 2015 besloten de behandeling over te dragen aan het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis in Amsterdam. Er waren te veel uitzaaiingen. Bij de driemaandelijkse scans bleek in 2017 dat ik ook prostaatkanker had ontwikkeld. Omdat het toen niet heel erg goed met mij ging werd er besloten om bij mij hormoontherapie toe te passen. Ik zou immers toch binnen vijf jaar sterven aan de gevolgen van het melanoom. Waarom de patiënt ook nog eens gaan belasten met een prostaatverwijdering. Het waren de woorden van de arts. Het liep anders. Door een nieuwe therapie wist men in 2018 het melanoom onder de duim te krijgen. Daarom werd ik in 2019 bestraald aan de prostaat. De jaren daarna was mijn PSA onmeetbaar laag. Echter vorig jaar (2022) liep het PSA weer op. Na drie opeenvolgende metingen met minimaal drie maanden interval werd duidelijk dat er iets aan de hand was. Na MRI en het nemen van biopten werd duidelijk dat ik opnieuw prostaatkanker had. Deze keer ook nog erg agressief. Voorstel werd een Salvage Rarp uit te voeren waarbij ook de lymfeklieren zouden worden meegenomen. Zou wel een moeilijke operatie worden nu het gebied in 2019 bestraald was. Veel littekenweefsel aanwezig. Op 13 april 2023 ben ik geopereerd in Nijmegen. Daar staat een Da Vinci Robot. Hoop binnenkort de uitslagen te krijgen van het weefselonderzoek. Nu ook nog heel veel pijn van de operatie. Ook hoop ik dat op 3 mei de katheter er uit mag. Dan begint een nieuwe fase. Hoe incontinent ben ik? Krijg ik de komende twaalf maanden de controle terug en kan ik zonder incontinentiemateriaal mijn leven hervatten. De tijd zal het leren. Ik schrijf dat hier ook nog wel op.

Inmiddels 7 maanden (november) verder. Eerst het goede nieuws. Mijn PSA is onmeetbaar laag. Er is geen sprake van uitzaaiingen.

Uiteindelijk heeft de uroloog op 8 juni 2023 besloten de katheter uit de plasbuis te verwijderen en een buikkatheter te plaatsen. Dat was het einde van een lijdensweg. Erg veel pijn gehad vanaf de operatie. Ook weinig begeleiding of empathie ondervonden van het behandelteam. Uiteindelijk heeft men toegegeven dat de begeleiding onder de maat was geweest. Helaas zag men op de scan van 8 juni 2023 ook dat ik een longembolie had. Er was sprake van een zogenaamde ruiter-embolie. Die is levensbedreigend. Met spoed naar de IC. Na enkele dagen gelukkig naar huis. Moet  nu levenslang bloedverdunners slikken. Ook zeer regelmatig controle door de trombosedienst. Zij bepalen hoeveel medicatie ik per dag moet slikken. 

Helaas ben ik zo lek als een mandje. De buikkatheter is op 17 juli 2023 verwijderd. Absoluut geen controle over het urineren. Dus heel veel incontinentiemateriaal. Pas na een jaar is duidelijk hoe ik er voor sta. Wordt vervolgd.