Een reis door angst en hoop: de strijd tegen borstkanker
Het was de ochtend van de waarheid, het moment waarop alles op het spel stond: de scan. Een ingrijpend moment dat de komende uren of dagen de spannendste ooit zouden worden. Nog maar net had mijn beste vriendin de verwoestende diagnose gekregen: borstkanker. De wereld leek even stil te staan terwijl we probeerden te bevatten wat dit betekende voor haar, haar gezin, haar naasten en haar toekomst. De angst en onzekerheid sloegen als een mokerslag in. Na die eerste schok volgde een wervelwind van emoties. Angst, verdriet, boosheid – alles kwam in golven. Hoewel mijn vriendin de boosheid veel minder voelde dan ik. Laat het alsjeblieft geen borstkanker met uitzaaiingen op andere plekken zijn. Laat alsjeblieft een mogelijkheid van overleven bestaan. Dat waren de twee wensen die voortdurend door mijn hoofd spookten.
Dertig lange minuten onder de scan liggen, terwijl de machine haar lichaam doorlichtte op zoek naar eventuele uitzaaiingen. Een nachtmerrie. Ik kon me niet voorstellen hoe het moest voelen om daar te liggen, volledig aan jezelf overgeleverd, terwijl je wacht op wat de scan zal onthullen. Het was een bizarre en onvoorstelbare vorm van onzekerheid. Gek makend! Een gevoel dat ik nog niet eerder zo intens heb gevoeld.
Ik kon aan niets anders denken dan aan die verrekte scan. Ik probeerde haar op afstand te steunen, maar het voelde ergens tevergeefs.
De volgende ochtend stond de uitslag gepland. Gelukkig, na een lange nacht van wachten en hopen, kwam het verlossende nieuws van de arts: er waren geen uitzaaiingen. Ondanks de diagnose Borstkanker Triple Negatief, die heftig genoeg was, was er een mogelijkheid om te vechten voor herstel. Het was bizar hoe blij we waren met het nieuws dat het alleen maar een agressieve vorm van borstkanker was, zonder verdere uitzaaiingen. Een snel veranderend perspectief. Het had veel erger kunnen zijn, zo erg dat er niets meer aan gedaan kon worden. Dat scenario was namelijk ook geschetst geweest. Het was een gekke opluchting, maar het betekende ook het begin van een lange en moeilijke reis naar genezing.
3 reacties
Succes en heel veel sterkte, welke fase bevind de kanker en welke behandelingen traject gaat u volgen? Mijn moeder is helaas ook geconstateerd met triple negatief borstkanker
Ik kreeg in 2016 ook te horen dat ik trippel x negatief kanker had met uitzaaiingen in mijn ruggenwervel, daar waren 2 wervels ingestort door de kanker waardoor ik uitval kreeg in mijn benen, en daarom naar het zh ging en toen werd deze diagnose gemaakt.
Ik had in 2010 ook al een hormonale tumor, door chemotherapie, bestraling en borstbesparende operatie ging het 6 jaar goed.
Ze hebben de 2de keer de rest van mijn rechterborst verwijderd, bestraald en kreeg weer chemotherapie maar deze werkte niet echt meer.
In 2017 was ik uitbehandeld ze konden niks meer voor mij doen, maar kwam wel in aanmerking om mee te doen aan een studie in het antonie van leeuwenhoek zh in Amsterdam.
Dit natuurlijk gedaan.
Ik moest om mee te kunnen doen een bepaalde afwijking hebben in de eiwitten, was maar 1% kans dat dit het geval was.
Tot ik gebeld werd door mijn arts had ik er geen goeie hoop op want tja wat is nou 1% kans.
Maar ik heb deze afwijking dus. Dus kon ik mee doen. En toen ik aan de eerste kuur begon had ik 2 grote bulten in mijn nek en 14 dagen daarna moest ik voor de 2de kuur en toen waren deze bulten verdwenen.
En daardoor durfde mijn arts wel te zeggen dat de immunotherapie aansloeg.
De kans van slagen was door de afwijking van 20% naar 50 a 75 %.
In januari 2018 kreeg ik de eerste keer de uitslag van de scan en daar was te zien dat het echt werkte, mijn man, ouders, broertje en ik konden dit bijna niet geloven kregen eerder altijd een maar....erachteraan.
Ik heb tot half 2019 kuren gehad en vanaf toen ruimt mijn eigen immuunsysteem de kanker op.
Met 2 keer een iets te grote klier bij mijn sleutelbeen aan beide kanten, die beide verwijderd zijn. Ben ik schoon.
Krijg elk half jaar een scan wat toch altijd spannend is.
Oja toen ik begon met deze Studie was ik de 3de vrouw in het AVL Amsterdam waarbij de afwijking is gevonden en een aantal jaren later waren het er 7. Nog steeds niet veel maar komen er toch meer bij.
Weet niet hoeveel het er nu zijn.
Hoop dat ze ook wat kunnen betekenen voor je vriendin.
Vriendelijke groeten
Irma
Wauw Irma wat een verhaal, je bent er goed van af gekomen godzijdank! Wonderen bestaan dus nog wel. Ik ben benieuwd wat dat afwijking precies was en wat de naam van de studie is die je hebt gevolgd bij Antoni van Leeuwenhoek