Beetje bang

Februari heb ik voor het laatst een blog geschreven op deze site. Ik was hier wel regelmatig, want ik wil natuurlijk wel weten hoe het met iedereen gaat. Voor mijzelf was dit jaar de kanker heel ver weg. De after-kanker nam me meer in beslag. Reïntegreren, blijven leren hoe ik met mijn kapotte batterij om moet gaan, accepteren dat mijn lijf een tik heeft gekregen waar het niet meer van herstelt.

De eerste lockdown gooide roet in het eten bij het reïntegreren, maar sinds juni doe ik superleuk werk met uitzicht op een vaste plaatsing. Intussen lukt het me om 20 tot 24 uur te werken, de hele zomer in Amsterdam en sinds eind september vanaf thuis, maar dat is goed te doen. Dus het was een mooie zomer met eind juli nog de grote controle die helemaal top was. Bij de colonscopie was een ieniemienie poliepje weggehaald, niks bijzonders. De tumormarker was minder dan 1 en de echo van de lever was helder als een zomerdag. Dus was ik een half jaar vrij tot de volgende controle! Vol enthousiasme stort ik me op het werk en slaag er bijna in tijdens het reintegreren in een burn-out terecht te komen. Enthousiasme is nog geen energie, moet ik weer ervaren. 

In september krijg ik nekklachten en krijg ik een MRI. Voor het eerst een scan zonder kanker, dat is ook wel bijzonder. Een paar dagen weet ik even weer zeker dat ik een uitzaaiing in mijn nek heb, dus dat het “maar” stenose is is een grote opluchting. Met een pijnblokkade hopen we de klachten onder controle te krijgen. Tot nu toe is het resultaat wisselend, maar leefbaar.

En dan krijg ik in december de oproep voor de echo en het bloedonderzoek. Huh? Het is toch nog geen half jaar? Het zou toch pas in 2021...? Ik voel me een beetje genaaid, maar denk dan, kom op, dan ben je er maar weer vanaf. Intussen weet ik heel goed hoe ik me van te voren voel, dat zware, vermoeide gevoel. De toekomst die even niet bestaat, een soort uitzichtloosheid. Ik verzet me er tegen en ga juist in deze dagen voor de controle op zoek naar een leuke camper om in mei 4 weken mee door Europa te trekken. Ja, we moeten maar zien of het door mag gaan van tante Corona, maar de voorpret is ook pret. 

Ik weet intussen heel goed hoe ik me voel als ik een goede uitslag heb gekregen. Euforisch, licht, blij, één en al toekomst, alsof ik nooit ziek ben geweest en nooit meer zal worden. Dat gevoel, daar verheugde ik me heel erg op. Eerst de controle, dan dat heerlijke gevoel en dan gelijk daar achteraan, twee weken kerstvakantie. Hoe zalig...

Maar ja, de titel van dit blog verraadt het al: ik heb geen heerlijk gevoel, maar ben een beetje bang. De echo was niet helemaal goed, er is “iets” op te zien. Misschien een schaduw (?) of vervetting (hoe dan, ik ben juist afgevallen en drink al 4 maanden bijna geen alcohol meer). Geen paniek, zegt de coloncare verpleegkundige, we willen alleen maar uitsluiten dat het wel wat is. Dus doen we een ct-scan en krijg je de uitslag van de chirurg op 24 december.

Die ct-scan is vandaag, straks, over een paar uur. Dus zit ik sinds 5 uur vanmorgen aan de keukentafel met een cracker en een kop thee. Mijn eerste vakantiedag, zucht. Geen paniek, nee, ik voel geen paniek, meer een soort gelatenheid. Door het hier op te schrijven gaat het al beter. Wie weet er hier nu niet hoe het voelt? Alle meer en minder verschrikkelijke scenario’s komen hier voorbij, het mijne is er maar één van. Ik ga in gedachten naar het gevoel van een goede uitslag, licht, blij, euforisch. Dit jaar wil ik maar één cadeau met kerst....

Miranda