Dat hebben we ook weer gehad...
“Er is geen levende kankercel aangetroffen. Alleen heel veel littekenweefsel en dode kankercellen. Ook alle lymfeklieren zijn schoon. Gefeliciteerd.” Met een soort van open mond zit ik tegenover de chirurg die me lachend aan kijkt. Nachten heb ik wakker gelegen van de “tumor zit mogelijk in het buikvlies”, mijn humeur werd steeds slechter. En nu, Damocles heeft zijn zwaard weer in de schede gestoken. Met een beetje mazzel zie ik de chirurg nooit meer terug, de nazorg loopt de komende jaren via de coloncare-poli. Enigszins euforisch verlaten man en ik het ziekenhuis. “Ik zei het toch al, jij maakt je altijd zo druk, dat moet je niet doen.” Ja, hij heeft gelijk, maar ja, de aard van het beestje.
En dan is iedereen blij, de happy-kaarten stromen binnen, ik bespeur een algemeen gevoel van he-he-dat-hebben-we-ook-weer-gehad bij de mensen om me heen. Alleen val ik na de eerste euforie toch weer deels terug in mijn depri toestand van de afgelopen weken. En daar is weinig objectieve reden voor, ik herstel heel goed, kan weer fietsen, doe al weer wat oefeningen op de fysio fitness, wandel in het bos. Ook mijn stoma doet het goed en ik kan er prima mee overweg. Natuurlijk is er nog een waslijst met kleine en grotere bijkomende schade die wel of niet in de loop van de tijd zal verdwijnen, maar niets levensbedreigend. Hoewel, soms ben ik wel erg doodmoe...
De afgelopen tijd was het me dan ook teveel om mijn blog te schrijven. Zelfs lezen deed ik niet of vluchtig, van een enkele zin kon ik al huilen en uren van slag zijn. Op sommige dagen denk ik dat ik mijn levenslust voorgoed verloren ben. Al die positiviteit en optimisme die ik al die maanden heb vastgehouden ben ik kwijt. Ik zoek me rot naar de zin van mijn leven en verlang met heel mijn hart naar zin in het leven.
Het kost tijd, dat weet ik wel. Dus gelukkig dat ik daar in principe een hele berg van heb gekregen. Dat is meer dan menigeen op deze site kan zeggen en daar ben ik ook dankbaar voor. Ik heb het leven opnieuw gekregen, dat kan ik niet verkwisten. Ik ga door, aan deze tunnel zit een eind en daar is het licht, daar moet ik in geloven.
Miranda
6 reacties
Lieve Miranda,
Ik ben blij dat je toch weer een blog hebt geschreven. Want ondanks dat ik bij de 'palliatieven' behoor, kan ik me jouw situatie zó goed voorstellen en denk ik dat veel mensen dit herkennen en zich gesteund zullen voelen door jouw verhaal. Iedereen om je heen is blij, maar bij jou komt nu de grote terugslag. Je hebt zo enorm veel energie gestoken in alles wat je moest doorstaan. Het lijkt erop dat die energie nu even op is.
Je hebt ongetwijfeld gelijk, het kost tijd, waarschijnlijk meer dan je lief is. Gun jezelf die tijd, net zo lang als je nodig hebt. Wie dat niet begrijpen wil, kan even de pip krijgen. Maar ik denk dat de meeste mensen het heus wel snappen. Ze zijn blij omdat ze jou graag bij zich houden. En als dat zo is, gunnen ze jou ook die verwerkingstijd.
Sterkte en liefs,
Hanneke
Lieve Miranda,
Ik snap precies wat je bedoelt. Ik ben een half jaar behandeld, 11 april de laatste kuur gehad. Er is nog een ct-scan gemaakt en die zag er goed uit. Ik ben erg blij dat het voor nu allemaal goed is gegaan. Maar de echte verwerking kwam pas daarna. In eerste instantie ging het best goed, maar afgelopen maand ging het ook niet lekker. Gisteren ben ik terug gekomen van een (schilder)vakantie. Dit heeft me erg goed gedaan, maar vandaag was ik weer enorm moe. Ik denk dat dit nog een hele tijd gaat duren. Gun jezelf de tijd.
Lieve groet, Karin
De zin van het leven is, de onzin die je moet ervaren, zodat je op het einde zeggen kan wat de zin van het leven is. Deze vraag tussentijds beantwoorden kan niet je hebt een halve vraag gehoord geef daar nu eens een volledig antwoord op? De verloren gegane positiviteit is de energie die je kwijt bent geraakt tijdens je strijd behandeling en de chemo natuurlijk. Zoeken ernaar heeft dus weinig zin kalm op een stoel koel drankje in je hand en van de kleine dingen genieten dat lukt nog wel.
Sterkte
Lieve Miranda,
Té lang op je tenen gelopen, té veel jezelf bij elkaar gehouden om je proces te doorstaan. Nu je goed nieuws hebt gekregen, hoef je jezelf niet meer (zo) op te peppen... een logische reactie dat je je als een leeggelopen ballon voelt. Pffff.... en weg is je energie. Maar die komt wel weer terug, als je je rust genomen hebt en je je energie bijgetankt hebt op een manier die bij jou past. Na mijn laatste uitslag voelde ik me ook een ingekakte soufflé, maar nu gaat het weer veel beter!!
Hou je taai, Miranda, en alle goeds gewenst van
Carolina
Het Zwarte Gat, dat zullen veel mensen herkennen. Je bent geleefd door de kanker en de behandelingen en ik denk dat het verwerken nu pas begint. Terwijl iedereen om je heen over gaat tot de orde van de dag, zit jij met zeeën van tijd te bedenken: is dit het nou? Waarom ben ik niet blij?
Ik sluit me aan bij de anderen die gereageerd hebben: gun jezelf de tijd. Hou het bij kleine dingen waar je blij van wordt, voor zin(geving) is het misschien nog te vroeg. Op mijn blog 'hoe moet het?' reageerde Nik49 dat als je het licht aan het eind van de tunnel (nog) niet ziet, je moet zorgen dat je het in de tunnel leuk hebt (niet voor claustrofoben). Niet te groot, stapje voor stapje, kalm aan.
Sterkte en veel liefs! XXX
Hoi Miranda
Fijn om van je te horen en dat de uitslag goed is. Ben zo blij voor je . Dat zwarte gat komt me zo bekend voor . Dat zwaard wat constant maar boven je hoofd hangt , en toch moet je sterk blijven dat kost ontzettend veel energie. En dan de goede uitslag die je zo op gelucht en blij maken . En ja dan valt alles van je af . Doe het rustig aan , en echt waar er is licht aan de andere kant van de tunnel . Ik heb zo vaak in die tunnel gezeten en dacht hier kom ik niet meer uit . Geef het tijd Miranda . De druk is van de ketel . Logisch dat je dan in kakt. Bij mij zal het net zo zijn . Ik hou me groot ik heb strijd lust. En straks als alles voorbij is hoef ik niet meer sterk te zijn .
Ik wens je heel veel sterkte . Je bent een sterke vrouw .
Het komt goed Miranda geef het tijd en blijf je hart luchten hier .
Dikke knuffel Elske