De eerste behandelweek: storm onder water

Valentijnsdag: de eerste chemopillen mogen naar binnen, ik vind het best een stap om dit spul vrijwillig te slikken. Natuurlijk, zonder is de kans op overleven een héél stuk kleiner en dat is best een goede stok achter de deur. Maar het niet weten wat het gaat aanrichten op korte maar vooral op langere termijn, zorgt dat mijn hand wel wat beeft.

De allereerste pil valt dan ook in mijn thee! Lekker handig.

Een paar uur later zitten we in de auto en schrik ik van een auto van rechts. Hans: “Zeg, tasten die pillen ook je verkeersinzicht aan?” We besluiten de komende tijd de pillen gewoon van alles de schuld te geven.

Dezelfde dag heb ik de eerste bestraling. Het Radiotherapiecentrum is een oase van rust, in heel veel tinten groen, met veel loungebanken, heel anders dan de hectiek van het naastgelegen ziekenhuis. De “bestralers” leggen alles rustig en duidelijk uit en nemen alle tijd voor me. Het apparaat is niet veel anders dan de MRI of CT, ook groot en indrukwekkend. Nadat ik goed gelegd ben aan de hand van de tattoos word ik een paar minuten alleen gelaten. Er zoemt en draait van alles om me heen en dan is het al weer gebeurd. Aankleden en heel snel plassen, die verplicht volle blaas is het meest vervelend.

Voor het eerst zie ik ook, op mijn verzoek aan de radiotherapeut, de foto’s van de MRI. Superinteressant om je eigen binnenkant te zien. Jammer dat er naast die organen ook een woekerende chaos te zien is, ja hoor, het is Mister Tumor, hij zit er echt.

De eerste behandelweek zit er op. Zoals verwacht heb ik nog niet veel bijwerkingen, ik mag dus niet klagen. Maar dat doe ik wel, vooral heel zachtjes in mezelf. Bah, buikpijn, moe, schouderblessure die weer opspeelt, moe, steeds vaker plassen, moe, beetje misselijk, had ik al gezegd dat ik ook best moe ben?

Van de bestraling is het nieuwtje gauw af, de drill is simpel: inchecken, uitkleden, liggen, wachten, aankleden, wegwezen. Wat me opvalt is dat de weerzin en weerstand niet minder wordt, ik ga als vanzelf langzamer fietsen als ik bij het ziekenhuis in de buurt kom. Al lig ik maar vijf minuutjes alleen in de bunker, maar ik ervaar ze als intens eenzame minuten. En dat wordt niet minder in de loop van de dagen.

Het is als of ik in een boot zit, er woedt een storm, de boot gaat wild heen en weer. Deze storm woedt niet boven water, maar onder water. Boven water is het zonnig, blauwe luchten en mooie vergezichten. Maar onder water wordt aan het bootje getrokken, ik doe mijn uiterste best overeind te blijven, ik ga zoveel mogelijk mee in de beweging van de boot. Intussen probeer ik van al het moois boven water te genieten. Maar als de nacht valt en het bootje blijft schudden vraag ik me af of het nog wel gaat stoppen, ga ik het wel redden, waar doe ik het voor. Ook al kom ik heelhuids aan land, het zal nooit hetzelfde land zijn als waar ik vandaan kom. En ik wéét heus wel, ik heb geen keuze, overboord stappen zal ik nooit doen, ik ga natuurlijk door en ik zal gaan houden van welk nieuwe land ik ook terecht kom. Deze storm zal een herinnering worden, een uitdaging die ik heb overwonnen, een verhaal voor mijn toekomstige kleinkinderen.

Boven water ben ik intussen begonnen met oncologische fysio, want overeind blijven vergt kracht en uithoudingsvermogen. Wat hulp daarbij is welkom en te voelen aan de spierpijn had ik wellicht íets eerder moeten beginnen. Het is fijn te sporten met mensen die weten waarom ik steeds naar het toilet ga en die dat niet gek vinden. Het zijn ook nog eens leuke mensen met gevoel voor humor, we doen wedstrijdjes wie het meest gevat is en zingen keihard mee met de radio. Dit levert niet alleen fysiek kracht op!

Vandaag is de dag dat ik eigenlijk naar mijn vriendin in Amerika zou vliegen. Het is de hele dag een zeurend gevoel, wat ik bestrijd met het mantra: “uitstel is geen afstel”. Als ik echter de weersvoorspelling voor dit weekend zie besluit ik: oké, geen Florida beach dit weekend, maar Bergen aan Zee, here we come!