Een nieuw seizoen, een nieuwe fase

En dan, na lang wachten, slaat het weer om. Lente! Mijn lijf is één met het seizoen en komt weer wat tot leven. Wat een heerlijkheid. Na toch een behoorlijk poosje aan huis gekluisterd te zijn geweest is het onbeschrijfelijk hoe fijn het is er weer op uit te kunnen, te kunnen klooien in de tuin en zelfs weer voorzichtig een kleine boswandeling te maken

Het is nog heel pril, maar het lijkt dat mijn interieur zich wat aan het herstellen is. En zelfs mijn accu ontlaad niet meer zo plotseling en laadt ook iets beter op. Net als het aftakelen gaat ook dit bijna ongemerkt. Hee, dat is gek, ik ben al vijf uur op en ben nog niet in slaap gevallen. Goh, ik zit al twee uur met een vriendin te kletsen en ik voel me nog steeds goed. Jeetje, ik loop al drie keer de trap op zonder de leuning te gebruiken of te puffen als ik boven ben. En wanneer ben ik voor het laatst naar het toilet geweest?

Tijd om weer eens naar fysio fitness te gaan. Mijn schema laat ik al gauw voor wat het is, de schade is niet zomaar hersteld. Mijn spieren zijn slap en mijn gewrichten stijf. Na een paar lunges heb ik kramp en ik sta te duizelen van de lage bloeddruk. Op de hometrainer dan maar, ik ploeter op halve kracht wat rond, intussen bijkletsend met mijn kankergenootjes. Het begin is er, op mijn verzoek krijg ik een paar oefeningen mee zodat ik in het weekend ook wat kan trainen. Aan het werk, luie spaghettispieren!

Een stukje naar de stad fietsen voor een boodschap gaat ook goed dus tijd voor een nieuwe uitdaging. Ik wil weer dolgraag naar het bos met de hond, maar ja, red ik dat? Het is een combinatie van conditie, kracht en gedoe downunder waar ik rekening mee moet houden. Maar vanaf de bank zal ik het nooit weten, dus ik ga een rondje door de wijk lopen. Daarbij zorg ik dat ik steeds niet meer dan een paar honderd meter van huis ben.

Ik geniet, gewoon een beetje lopen als een normaal mens, kijk toch eens wat een bloesem en daar, wat een hoop madeliefjes zijn er. En oh oh, de eenden zitten elkaar ook al achterna, bijna tijd voor de jaarlijkse gangbang. Iedereen die ik tegenkom is vrolijk, of zou dat komen omdat ik zelf met een big smile rondloop?

Het lukt! De spieren bibberen en de rest van de dag moet ik bijkomen op een stoel in de zon. Maar ik heb 35 minuten en 2,7 km buiten gelopen.

Dus op zondagochtend is tijd voor die lang ontbeerde boswandeling. De hond is door het dolle, het vrouwtje gaat weer mee, yeah! Het bos is in lentesfeer, de zon schijnt, de vogels zingen, er hangt een groen waas over alles heen, ik voel me alsof ik de hele dag kan lopen. We houden het bij een half uur en thuis heb ik de leuning van de trap weer even nodig. Maar mijn zondag kan niet meer stuk.

Genieten van de kleine dingen, het is een cliché. We zeggen zo vaak tegen elkaar, geniet er van, je moet wel genieten. Op dit moment geniet ik heel erg van kleine dingen. Maar dat is niet iets waar ik voor kies, het overkomt me. Soms kan ik ook heel erg niet genieten, dan zie ik vooral wat er níet is of staan er beren in de weg. Dan denk ik bij alles: “Ja, ja, jullie hebben makkelijk praten, jullie zijn niet zo zielig als ik.” ‘Jullie’ is dan voor het gemak de hele wereld. Maar op hetzelfde moment denk ik dan, “Ja hoor, zielepiet. Ga je nu zitten zwelgen? Doe toch niet zo raar, zeg. Ga maar eens kijken op het toilet naar al die geweldige kaarten. Lees die lieve appjes nog maar eens na. Kijk naar buiten en zie hoe je magnolia bijna uitbarst. Lees je diagnose nog eens: je-wordt-beterrrr. Dus, kappen nou! Lees een boek, doe een dutje, kijk een serie, maar stop-met-zwelgen!”.

Braaf als ik van nature ben luister ik meestal naar mezelf en dan is het ook over. Nee, dat is natuurlijk niet waar, soms is er iets meer voor nodig. Gelukkig ben ik makkelijk af te leiden en word ik veel afgeleid. Als mijn zoons langskomen met leuke verhalen, de hond aandacht vraagt, Hans een lekkere maaltijd op tafel zet, er wéér een lieve kaart of cadeautje in de brievenbus valt, er leuk bezoek komt waar het goed en gezellig mee kletsen is, dan heb ik het al snel weer naar mijn zin. En anders ga ik me te buiten aan chocola, want meer bewegen = meer chocola, toch?

Doelen hebben en stellen leidt ook af en geeft zin aan mijn leven. Na zo fit mogelijk door de behandeling heen komen (is dat gelukt? Ach, geen idee hoe ik me anders gevoeld zou hebben. Ik denk nog steeds dat ik geen klagen heb), ga ik nu topfit aan de operatie beginnen. In de week van 10 juni is het zover, dus er is nog werk aan de winkel. De effecten van de chemo/bestraling en de vermoeidheid zijn factoren waar ik weinig grip op heb, maar ik kan wel zorgen dat lichaam en geest zo sterk mogelijk zijn.

In een vorig bericht beschreef ik dit traject als een berg die ik alleen maar met mijn blik op mijn voeten kan beklimmen. Op dit moment kan ik ook al omkijken en zie ik het stuk wat ik al gehad heb. Een steil en woest stuk, maar ik heb het bedwongen. Omhoog kijk ik niet, ik kan de top toch nog niet zien en ik kan al helemaal niet overzien hoe steil en woest het nog wordt. Maar dat ik al zo’n stuk heb gedaan geeft me moed en energie en dat beklimt net wat lichter.

Miranda