In de wachtstand

De tijd gaat traag, heel traag. Bijna net zo traag als mijn stoelgang. Een week geleden vertelt de arts dat ik een tumor in de endeldarm heb. De MRI en CT zijn morgen en overmorgen aan de beurt en donderdag de uitslag. Maar wat doe je tussendoor?

Eerst de manische dagen, als een duracell konijn ben ik bezig, dag en nacht. Niet meer dan 3 uur onrustige slaap. Dan de panische dagen: oh god, ik moet slapen, dit hou ik niet vol! Oh god, waarom poep ik bijna niet, is de tumor zo snel aan het groeien, ik raak verstopt! Oh god, verlies ik niet te veel bloed? Oh god, waarom duurt het zolang voor de MRI en CT? Oh god, ga ik dood? Oh god, pijn in mijn zij/long/been/schouder/lies, zijn dat uitzaaiingen? Oh god, ik moet normaal doen, laat niemand de paniek zien! Tja, dan moet je even figuurlijk in een zakje ademen, de geestelijke hyperventilatie bedwingen en beide benen weer op de grond zien te krijgen. Dus, even stoppen met álles googelen, een slaappil nemen, de huisarts bellen voor zakjes die helpen bij het poepen (movi-dinges) én wat geruststelling, mooie muziek luisteren, genieten van een klein glaasje oude whisky en dagelijks door weer en wind met de hond het bos in.

Hèhè, het wordt wat rustiger in me, hoewel dat relatief is. Ik ben nog nooit zo gestresst geweest in mijn hele leven, niet op zo'n manier. Tijdens een avondje met vriendinnen word ik keihard geconfronteerd met het feit dat ik op een zijspoor sta, nu al. Zij praten over werk, vakanties, toekomstige dingen en ik? Mijn vakantie eind februari naar een vriendin in Florida staat op hele losse schroeven. Mijn toekomst is samengebald op  aanstaande donderdag half 10, de uitslag. Mijn agenda staat vol strepen, want voor geplande bijeenkomsten en overleggen ben ik nu geen betrouwbare partner. Wat doe ik de komende weken, wat kan ik? Geen idee. En ik hou van mijn werk en ik hou nog meer van "normaal" zijn. Ik hou niet van zielig zijn en medelevende blikken, maar ik voel me wel zielig en wil dat mensen meeleven. Zo tegenstrijdig is het.

Mijn grote lichtpunt: mijn kinderen. Ze weten wat ik nodig heb, ze nemen me mee uit! Ik ben doodmoe, maar laat me meevoeren naar een poolcentrum en sta daar met een keu en een glas rode wijn tegen wat ballen aan te rammen. We vergeten steeds welke ballen van wie zijn en wie ook al weer met wie speelt, wisselen grapjes en serieuze gesprekken af en omdat de jongste trakteert neem ik een wijntje extra. Een topavond! Ik ben dankbaar dat ze volwassen zijn, 25 en 26, en dat ze zo leuk zijn opgedroogd.

En nu de komende dagen eindelijk een beetje actie, al is het maar in zoemende apparaten gaan liggen.