Morgen

Heel stoer loop ik afgelopen maandag het ziekenhuis weer eens in. Acht weken na de chemoradiatie en vier weken voor de operatie krijg ik, geheel volgens protocol, een MRI van mijn endeldarm en een echo van de bovenbuik. Met een oxazepammetje tegen de zweethandjes en het bonzend hart probeer ik het onaangedaan te ondergaan. Dat lukt natuurlijk niet, ik ben namelijk helemaal niet stoer, ik ben een watje. Als altijd voel ik mezelf krimpen als ik het ziekenhuis binnenkom en van binnen bibber ik als een juffershondje. Maar een stevige pas, rechte rug en een pokerface laten de buitenwereld in de waan dat ik een die-hard ben.

Als ik bijna het MRI apparaat ingeschoven wordt, zegt de verpleegkundige: “halverwege halen we u er even uit, dan krijgt u wat vloeistof ingespoten, dat stelt niks voor.” Nu wist ik dat wel, vorige keer was het niet anders, maar zijn “dat stelt niks voor” schiet me in het verkeerde keelgat. Hoezo, stelt niets voor? Hoe kan hij dat voor mij bepalen? Ik hou niet van naalden en ik heb kanker, dus alles daaromtrent stelt wél iets voor. Dus ik zeg heel rustig: “voor mij stelt het wel wat voor”. Hij schrikt en stamelt iets. De andere verpleegkundige knijpt even in mijn hand en ik zie in haar ogen dat zij het begrijpt en het hem straks gaat uitleggen. Dat is goed zo, ik heb gezegd wat ik moest zeggen.

Ik lig in een ander apparaat dan de vorige keer. Dit keer krijg ik een spiegel boven mijn hoofd waarin ik een film kan zien die achter mijn hoofd op de muur wordt afgespeeld. Dat scheelt in de claustrofobie. Helaas zijn de beelden erg traag en saai en aan het eind val ik even in slaap. Daarom moet een deel van MRI opnieuw, ik heb bewogen, oeps, sorry.

Herkennen jullie dat, dat je probeert af te lezen aan de verpleegkundigen wat ze op de beelden hebben gezien? De echoscopiste doet haar werk zwijgend maar vraagt aan het eind heel dringend aan me: “u heeft toch wel al een afspraak voor de uitslag?” Waarschijnlijk standaardvraag, maar ik hoorde er een slechte uitslag in. Je kunt jezelf gek maken…

En inderdaad, ik heb een afspraak met de chirurg, maar vanwege haar vakantie pas volgende week donderdag. Tien dagen wachten, dat vind ik best lang. De dag na die afspraak gaan we ruim een week met vakantie. Ik mag daarom donderdag de coloncareverpleegkundige bellen voor de uitslag. Donderdag! Dat is morgen! Vandaag genoot ik in mijn prachtige tuin van het weer, de zon, de ritselende blaadjes van de berk, de geur van gemaaid gras, de zingende vogels, een ijsje, een jolige hond en mijn schat van een echtgenoot. Het was een perfecte dag. Met zachtjes maar doordringend op de achtergrond steeds dat valse liedje: Wat als…? En dan..? Het zal toch niet…? Vast niet… Vast wel… En tóch was het een fijne dag, vandaag!

Morgen….